Γκάλοπ στο Αιγαίο

- Εγώ ΣΥΡΙΖΑ δεν είμαι, αλλά το ύφος του Μητσοτάκη το βρήκα πολύ επιθετικό στην τελευταία συζήτηση της Βουλής...

- Ούτε κι εμένα με λες συντηρητικό, όμως και τα ψέματα του Τσίπρα δεν έχουν τέλος, βρε παιδί μου...

- Τι να πω κι εγώ που ψήφισα Ποτάμι και το βλέπω να διαλύεται, τώρα που δικαιώνονται οι θέσεις του;

- Εγώ, πάλι, μια ζωή ΠΑΣΟΚ ήμουν, αλλά μάλλον θα μας πιέσουν οι συμπληγάδες των μεγάλων διλημμάτων...

Οι τέσσερις φίλοι μου συνεχίζουν ακόμη αυτή τη συζήτηση, καθώς εξαντλούνται οι ολιγοήμερες διακοπές τους στο Αιγαίο. Και, ως φαίνεται, τα επιχειρήματά τους θα συνεχίσουν να ανταλλάσσονται και στην Αθήνα, στο ίδιο τέμπο και με τα ίδια πάντα χαρακτηριστικά: Τον διαταγμό να φανερώσουν την τελική επιλογή τους και τη διαρκή επιστράτευση των αντιθετικών συνδέσμων «αλλά» και «όμως» στις διατυπώσεις τους. Είναι κάποιοι από αυτούς που αποκαλούνται «αναποφάσιστοι». Κι, όμως, εγώ στοιχημάτισα από τώρα για τη στάση τους κι ας τους κακοκάρδισα: Παίδες, ας μην κοροϊδεύτε την παρέα και τους εαυτούς σας. Από τους τέσσερις, μόνο ο ένας δεν έχει καταλήξει ακόμη. Οι άλλοι δύο θα δοκιμάσουν τον Μητσοτάκη και αυτός που μένει θα ξαναψηφίσει τον Τσίπρα χωρίς να το ομολογήσει στους υπόλοιπους!

«Οι άνθρωποι υφαίνουν ιστορίες απ’ τη ζωή τους και ύστερα υφαίνουν τη ζωή τους από αυτές τις ιστορίες», έγραφε ο Φίλιπ Ροθ. Ακριβώς αυτό διαπιστώνω κι εγώ στους φίλους μου: Έχουν, ήδη, αξιολογήσει τη θητεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Απέναντι στις επικείμενες εκλογές, όμως, το κλασσικό κριτήριο καταδίκης ή επιβράβευσης μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης θολώνει. Γιατί; Διότι όσα μεσολάβησαν από το 2014 και μετά ενέπλεξαν τον κάθε πολίτη ξεχωριστά σε μία τέτοια αλυσίδα ελπίδων και διαψεύσεων ώστε τώρα να μην καλείται, απλώς, να κρίνει μια κυβέρνηση. Αλλά και την προσωπική του συμμετοχή στα όσα συνέβησαν. Με άλλα λόγια, η κάλπη εκτός από ζυγαριά των κυβερνώντων γίνεται και καθρέφτης των δικών μας επιλογών. Αν τολμάμε, παραδεχόμαστε λάθη και τις αλλάζουμε! Αν όχι, τότε δεν έχουμε παρά να υφάνουμε μια ιστορία-άλλοθι και, ύστερα, να υφάνουμε με αυτήν και την συνέχεια της ζωής μας…

Ο πρώτος φίλος μου πίστεψε ότι το επονείδιστο χρέος θα διαγραφεί και το μνημόνιο θα καταργηθεί μαζί με τον ΕΝΦΙΑ. Φλερτάρησε με το διπλό νόμισμα και χόρεψε στο Σύνταγμα αγκαλιά με τους ακροδεξιούς και φόντο τις κλειστές τράπεζες. Μετά, αν και ψήφισε το «Παράλληλο Πρόγραμμα» που έταζε φοροελαφρύνσεις, είδε μειωμένα τα έσοδά του και αυξημένες τις τιμές παντού -από το σούπερ μάρκετ μέχρι τη βενζίνη και τα εισιτήρια του μετρό. Ένα στομάχι που χώνεψε τόσα, είναι έτοιμο να αλέσει κι άλλα ψέματα προκειμένου να μην παραδεχθεί πως, τέσσερα χρόνια τώρα, κατανάλωνε τροφή δηλητηριασμένη. Ξέρει πολύ καλά τι συνέβη, ίσως και να εθίστηκε σε αυτό. Αλλά στον καθρέφτη της κάλπης, θα αρνηθεί να αντικρύσει τον εαυτό του. Θα ξαναψηφίσει, λοιπόν, ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας, απλώς, ότι δεν «του πάει το χέρι» να ψηφίσει αλλιώς...

Οι δύο άλλοι της συντροφιάς, απάντησαν «ναι» στο Δημοψήφισμα και ποτέ τους δεν γοητεύτηκαν ούτε από τα λόγια, ούτε από τα πουκάμισα του Βαρουφάκη. Αν και μεταξύ τους διαφωνούν συχνά, κυρίως σε θέματα ατομικών διακαιωμάτων και εκσυγχρονισμού, αμφότεροι αναγνωρίζουν ότι μπροστά μας έχουμε ένα 4ο μνημόνιο που μειώνει κι άλλο συντάξεις και αφορολόγητο και καταργεί το ΕΚΑΣ. Και ακόμη, βλέπουν δεσμεύσεις λιτότητας έως το 2060 με ενέχυρο τη δημόσια περιουσία για 98 ακόμη χρόνια. Ξέρουν και αυτοί καλά το τι έγινε και τι περίπου θα γίνει. Όμως, μπροστά τις νέες προκλήσεις, ποντάρουν τουλάχιστον σε μία νέα αρχή ρεαλισμού αντί της ανακύκλωσης του ψεύδους. Θα κοιτάξουν, λοιπόν, χωρίς ενοχή το κάτοπτρο της κάλπης και εκεί θα ρίξουν το ύστατο στοίχημά τους με το όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη...

Ο τέταρτος φίλος είναι μάλλον πραγματικά αναποφάσιστος, εκτός αν κι αυτός μου κρύβεται τόσο επιδέξια. Πιστεύει στην εξέλιξη κομμάτων και ανθρώπων, αλλά στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν διακρίνει πραγματική στροφή στην πραγματικότητα όσο έναν ακόμη πρόσκαιρο πολιτικό χαμαιλεοντισμό. Θέλει να δίνει ευκαιρίες, αλλά διαπιστώνει πως το αλλοπρόσαλλο κυβερνητικό δίδυμο είχε ήδη τρεις και τις ξόδεψε με τρόπο οδυνηρό. Κανένα κόμμα δεν τον ελκύει και η παράταξη όπου ανέκαθεν ανήκε μοιάζει να μην απαντά στα κεντρικά ερωτήματα που αντικειμενικά ορθώνονται για την επόμενη ημέρα. Ο δικός του καθρέφτης της κάλπης εκπέμπει μόνο αναστοχασμό και μορφασμούς αδιεξόδου. Είναι σίγουρο, όμως, ότι τελικά θα ψηφίσει όποιον του προσφέρει έστω και μια ελπίδα χειροπιαστή λιγο πριν μπει στο παραβάν ...

Συμπέρασμα: το δικό μου γκάλοπ στη χαλαρή ατμόσφαιρα των διακοπών λέει πως οι αληθινοί αναποφάσιστοι ψηφοφόροι είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς των επίσημων δημοσκοπήσεων. Αυτοί που κρύβουν την πρόθεσή τους, έχουν από καιρό βαθμολογήσει την κυβέρνηση. Δειλιάζουν, όμως, να ζυγίσουν δημοσίως την δική τους, προσωπική ευθύνη για ό,τι διέπραξαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γι αυτό σιωπούν αν και μέσα τους κάποιοι έχουν ήδη καταλήξει. Ετοιμάζονται, μάλιστα, να προσαρμόσουν τον όποιον ατομικό τους απολογισμό στα επιχειρήματα του κόμματος που θα ψηφίσουν. Για να υφάνουν, έτσι, τη νέα τους ιστορία. Αυτήν που θα υφάνει, με τη σειρά της, και τη ζωή τους μετά την κάλπη.

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr