Η Ακροδεξιά βρυχάται

Ήταν κοινό μυστικό. Περισσότερο κοινό και λιγότερο μυστικό. Ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη. Σε αντίθεση όμως με την ενόραση του γερο-Μαρξ, που χτες τη νύχτα ηχούσε στ’ αφτιά μας πιο ξεπερασμένη από ποτέ άλλοτε, το φάντασμα δεν ήταν ο κομμουνισμός. Τρεις ημέρες νωρίτερα είχε γιορταστεί η ογδοηκοστή επέτειος από την D-Day, την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία, και οι οξύμωρες παραδοξότητες του ογδοηκοστού εορτασμού, θα έπρεπε να είχαν επιδώσει τα προειδοποιητικά μηνύματα για τον επερχόμενο σεισμό: τότε, την 6η Ιουνίου του 1944, οι Σύμμαχοι είχαν δεήσει, με σημαντική χρονοκαθυστέρηση και ανυπολόγιστο φόρο αίματος, να ικανοποιήσουν το αίτημα του Στάλιν και ν’ ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο εκ δυσμών που θα έθετε την οριστική ταφόπλακα στο ναζισμό και στο φασισμό· τώρα, την 6η Ιουνίου του 2024, ο εχθρός δεν ήταν άλλος από τον Βλαντίμιρ Πούτιν, τον ανορθόδοξο επίγονο του Στάλιν και στο πλευρό του στεκόταν σχεδόν σύσσωμη η παγκόσμια Ακροδεξιά. Κάπου εκεί στο βάθος πρέπει να ακούγονταν τα χλευαστικά χάχανα του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Η Ιστορία δεν επαναλαμβανόταν απλώς σαν φάρσα, αλλά σαν φάρσα μακάβρια.

Ασφαλώς, η γκάμα των οξύμωρων παραδοξοτήτων δεν εξαντλείται στο σπάσιμο της αλυσίδας που μετέφερε προφορικά από γενιά σε γενιά τη φρίκη του ολοκληρωτισμού και πάνω στην ανάμνηση της οποίας οικοδομήθηκε το ανάχωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ίδια η ανέλπιστη εκλογή στο ευρωκοινοβούλιο ενός 24χρονου youtuber από την Κύπρο, του Φειδία Παναγιώτου, που ευθαρσώς δήλωσε ότι δεν γνωρίζει τίποτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά "μαθαίνει γρήγορα" -σας θυμίζει κάτι αυτό;- καταδεικνύει περίτρανα ότι παίρνει πλέον τα ηνία μια γενιά που αντιμετωπίζει τα προηγούμενα σχόλια με το δέος ή/και την αδιαφορία που αντιμετωπίζαμε εμείς τα σκοτεινότερα κεφάλαια της βυζαντινής ιστορίας στις πανελλαδικές εξετάσεις: "Μα για ποια D-Day μας τσαμπουνάτε και για ποια Νορμανδία; Σε ποιον αιώνα συνέβησαν όλα αυτά και σε ποια ήπειρο;".

Εμείς πάλι είμαστε αρκετά ηλικιωμένοι ώστε να έχουμε εμπεδώσει τα νάματα του Τζορτζ Όργουελ από το περίφημο "1984": ο έλεγχος της εξουσίας ξεκινάει από τον έλεγχο των λέξεων· εάν καταφέρεις να ελέγξεις το νόημα των λέξεων, θα ελέγξεις κι εκείνους που τις χρησιμοποιούν. Έτσι, στη δυστοπία του Όργουελ, κάθε λέξη καταλήγει να σημαίνει το αντίθετό της: "πόλεμος" σημαίνει "ειρήνη", "φίλος" σημαίνει "εχθρός", "αγάπη" σημαίνει "μίσος" κ.ο.κ. Πού να φανταζόταν, ο καημένος ο Τζορτζ, ότι ακόμη και το σύμβολό του στο ίδιο βιβλίο για τον πιο ολοκληρωτικό έλεγχο στην καθημερινότητα του πολίτη, ο "Μεγάλος Αδελφός", θα κατέληγε ως φτηνό εύρημα για μια σειρά από χυδαία αλλά τόσο εμπορικά επιτυχημένα ριάλιτι.

Στα καθ’ ημάς, η λέξη "εναλλακτική" (alternative) ήταν ένα από τα ιερά φετίχ της ριζοσπαστικής Αριστεράς και παρέπεμπε στις πιο προωθημένες εκφάνσεις της. Μήπως θυμάστε πότε έσκασε μύτη η πρώτη "ιεροσυλία" με τη σημασία της "εναλλακτικής"; Εκεί γύρω, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την εμφάνιση στη χώρα μας της ιδιωτικής τηλεόρασης. Σας λέει κάτι ο ορισμός του "εναλλακτικού" δελτίου ειδήσεων; Σύμφωνα με τα νέα οργουελική γλώσσα, το διαβόητο newspeak, ως "εναλλακτικό" οριζόταν το δελτίο που δεν πρότασσε μουρτζούφλικες ειδήσεις από το πολιτικό ρεπορτάζ, αλλά τα πιο φρέσκα κουτσομπολιά από το κοσμικό ρεπορτάζ. Με αυτόν τον ιδιοφυή στην απλοϊκότητά του τρόπο το "ασήμαντο" μεταλλάχτηκε σε "σημαντικό" και η "σαχλαμάρα" σε "ουσία".

Πέτυχε η συνταγή; Όχι ακριβώς. Βλέπετε, όσο ισχυρές δόσεις "σαχλαμάρας" και αν δεχτεί ο ανθρώπινος οργανισμός, συνεχίζει να αντιστέκεται και να παράγει αντισώματα. Το "εναλλακτικό" δελτίο ειδήσεων γνώρισε ημέρες δόξας και ποτέ δεν επιστρέψαμε στο παλιό ζοφερό (και πληκτικό, εδώ που τα λέμε) "μοντέλο" δελτίου ειδήσεων, μα τελικά επικράτησε κάτι μεσοβέζικο, μια υποτίθεται "χρυσή τομή": οι "σαχλαμάρες" υποχώρησαν στην τρίτη ή στην τέταρτη θέση της σκαλέτας του δελτίου, αλλά δεν πήραν πόδι. Το νέο υβριδικό είδος, το infotainment –πληροφορία (information) και ψυχαγωγία (entertainment) σε κοινή συσκευασία- είχε μόλις γεννηθεί και το χειρότερο: είχε έρθει για να παραμείνει.

Ωστόσο, η ζημιά ήταν πιο βαθιά, πιο ύπουλη και με ασυγκρίτως πιο μακροχρόνιες συνέπειες. Πρώτα αφαιρέθηκε το όποιο βάρος και η όποια σημασία από την "εναλλακτική" και αμέσως κατόπιν καταργήθηκε το κοπιράιτ για τα δικαιώματα πάνω της. Εφόσον πλέον μπορούσε να σημαίνει "τίποτε" ή/και "τα πάντα" ήταν εξίσου "νόμιμο και ηθικό" να μην την χρησιμοποιεί "κανένας" ή/και να την χρησιμοποιούν "οι πάντες". Έτσι ξημέρωσε και η αποφράδα ημέρα που η κακόηχη Ακροδεξιά αναβαπτίστηκε σε εύηχη Εναλλακτική Δεξιά (Alt-Right) και οι λησμονημένοι αποκρουστικοί εφιάλτες του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου αντικαταστάθηκαν (οριστικά;) από τις εφησυχαστικά γλυκερές φυσιογνωμίες της Λεπέν και της Μελόνι. Αυτήν την Ακροδεξιά ανέδειξε χτες βράδυ η Ευρώπη. Την Ακροδεξιά με το καινούργιο λαμπερό χαμόγελο αλλά τα παλιά βρόμικα χνότα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr