Η Αναγέννηση της σοβαρότητας

Χρειαζόμαστε κι άλλους σαν τον Μητσοτάκη! Χρειαζόμαστε κι άλλους σαν τον Σημίτη! Κι άλλους σαν τον Κύρκο! Μα όλοι αυτοί, θα σκεφτεί κάποιος, πρέσβευαν πολύ διαφορετικά πράγματα και οι διαδρομές τους κάθε άλλο παρά έμοιαζαν.

Ναι, αλλά είχαν κάτι κοινό: αυτό που γενικά σπανίζει στην ελληνική πολιτική σκηνή και τα τελευταία χρόνια κινδυνεύει να εκλείψει τελείως. Την προσήλωση σε συγκεκριμένους ρεαλιστικούς στόχους και αρχές τις οποίες υπηρέτησαν με μεγάλο βαθμό συνέπειας καθ' όλη τη διάρκεια του πολιτικού τους βίου.
Προφανώς έκαναν και αυτοί κατά καιρούς μετατοπίσεις ή ελιγμούς για λόγους τακτικής ή ακόμη και τακτικισμού. Ίσως και αυτοί να ενέδωσαν σε πειρασμούς, να συμβιβάσθηκαν με παθογένειες και να μη μιλούσαν πάντοτε -για λόγους ισορροπιών- όσο ξεκάθαρα θα έπρεπε.

Όμως αυταπάτες καλό θα είναι να μην τρέφουμε. Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να "καταπιεί όρο αλήθειας" ούτε να καταφέρει να πρωταγωνιστήσει παραμένοντας πλήρως ανεπηρέαστος και άσπιλος από τα δεινά ενός βαθιά προβληματικού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που αποτελεί αντανάκλαση μιας –εν πολλοίς- νοσηρής κοινωνίας.

Μπορεί όμως να αντισταθεί στον εξευτελισμό και την υποβάθμιση του επιπέδου της πολιτικής αντιπαράθεσης που νομιμοποιεί τους ακραίους και τους γραφικούς.
Μπορεί να επιδεικνύει σταθερότητα και συνέπεια ως προς μείζονος σημασίας ζητήματα. Και όχι δεν αρκεί να τα αντικρίζει ο ίδιος με ρεαλιστική ματιά. Πρέπει και να μην θολώνει ούτε προς τα έξω το στίγμα του ούτε να αλλάζει την κυρίαρχη γραμμή των θέσεών του για να γίνει αρεστός.
Κι αυτό όχι απλώς γιατί σταδιακά καταρρακώνει την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος κι ευνοεί λαϊκίστικες και αντιδημοκρατικές δυνάμεις. Αλλά κυρίως διότι συχνά προκαλεί σύγχυση στην κοινή γνώμη με αποτέλεσμα η τελευταία να μην συνειδητοποιεί την κρισιμότητα ορισμένων πραγμάτων.
Και εξηγούμαι: πώς να μην ελπίζει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης ότι και να "τα σπάσουμε" με τους Ευρωπαίους θα μας σώσει με κάποιο μαγικό ραβδί η Ρωσία όταν επί 30 και πλέον χρόνια πολιτικοί από όλα τα κόμματα άφηναν να εννοηθεί πώς η φροντίδα για διατήρηση καλών σχέσεων με Ευρωπαίους και Αμερικανούς ήταν προϊόν ενδοτικότητας κι όχι μονόδρομος για την αποτελεσματική υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων;

Όταν φράσεις όπως το "ανήκομεν εις την Δύσιν" και το "ευχαριστώ την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών" δαιμονοποιήθηκαν και θεωρήθηκαν περίπου προδοτικές από πολιτικούς και Τύπο πώς είναι δυνατόν να αντιληφθεί ο απλός πολίτης την αναγκαιότητα συμφωνιών που προβλέπουν εκχώρηση εθνικών αρμοδιοτήτων χάριν ενός πιο ισχυρού συνασπισμού κρατών που βαθμιαία πρέπει να ομοσπονδιοποιηθεί;
Πώς να στηρίξει ο κόσμος την προσπάθεια για συμμάζεμα και μεταρρυθμίσεις όταν επί 30 χρόνια γινόταν διαγωνισμός παροχών και φθάσαμε στο σημείο ακόμα και συντηρητικές κυβερνήσεις να εκτοξεύουν τις δημόσιες δαπάνες;
Και σε τελική ανάλυση, από ποιον να παραδειγματιστεί ο ελληνικός λαός, ώστε να συμπεριφέρεται με σοβαρότητα και υπευθυνότητα σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς του όταν βλέπει τους κορυφαίους πολιτικούς του να είναι κατά κύριο λόγο ταυτισμένοι με ζεϊμπέκικα, playstation και καταλήψεις;

Για αυτό λοιπόν, πέρα από τα αυτονόητα συλλυπητήρια στους οικείους του, ας αποδώσουμε και τις δέουσες τιμές στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ακόμη κι αν διαφωνούμε. Ακόμη κι αν του καταλογίζουμε χίλια δυο στραβά. Γιατί μετά τα όσα τραγελαφικά έχουμε βιώσει χρειαζόμαστε και πάλι στη χώρα μας πολιτικούς που στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Που αντιμετωπίζουν και παρουσιάζουν τα προβλήματα με ρεαλισμό και αγωνίζονται με τόλμη και πάθος όχι μόνον για την εξουσία καθεαυτήν αλλά και για την επικράτηση των ιδεών τους.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr