Η βία ως πόζα

Σίγουρα φταίει η ηλικία μου, δεν το συζητώ –και ας με συγχωρέσουν προκαταβολικά οι νεότεροι για τη "γεροντίστικη" παρατήρησή μου: όλες οι ταινίες της Marvel, με τις υπερηρωίδες και τους υπερήρωες που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν, μου φαίνονται ίδιες κι απαράλλακτες. Μία βλέπω κι έχω την αίσθηση ότι τις έχω δει όλες.

Δεν είμαι καν σε θέση να ξεχωρίσω τις διαφορές του πατρόν της Marvel από το πατρόν της DC –μολονότι έχω ενημερωθεί πως υφίστανται διαφορές, δυσδιάκριτες μονάχα για κάτι μπαγιατεμένους τύπους σαν εμένα. Μου φαίνονται εξαιρετικά ανιαρές οι κλωτσοπατινάδες και το παρεπόμενο νταβαντούρι ανάμεσα σε εύμορφα ή δύσμορφα όντα με υπερφυσικές δυνάμεις που ουσιαστικά δεν πεθαίνουν ποτέ και αν καμιά φορά –εκ παραδρομής, που λένε- τύχει και πεθάνουν, κάποιο ηλίθιο τέχνασμα θα σκαρφιστούν οι σεναριογράφοι και θα τα αναστήσουν στο επόμενο sequel ή prequel του κονικλοτροφείου blockbusters. Μα την πίστη μου, το βρίσκω τόσο βαρετό όσο και την ίδια την ιδέα της αθανασίας.

Σε ένα λοιπόν από αυτά τα ατέρμονα επεισόδια στην "αλυσίδα παραγωγής" της Marvel, της DC ή whoever, όπου με έσυρε πρόπερσι η τότε δεκατετράχρονη ανελέητη κόρη μου, είδαμε τη Σκάρλετ Γιοχάνσον (αδυναμία, θα θυμάστε οι παλαιότεροι, του Ευκλείδη Τσακαλώτου), κάθε φορά που ξάπλωνε τέζα όποιο εχθρικό αρσενικό δίποδο την πλησίαζε, να τινάζει προς τα πίσω τα υπέροχα μαλλιά της με χάρη, προκαλώντας το βιτριολικό σχόλιο της επίσης υπερηρωίδας φιλενάδας της: "Μα τι ποζερού που είσαι!". Πράγματι, σε όλες αυτές τις ταινίες, η βία αναπαριστάνεται ως πόζα: στις καλές ως χορογραφία, στις κακές ως duckface για να τραβήξεις selfie.

Ανάλογη αίσθηση είχα και τη δέκατη, την εικοστή ή την εκατοστή φορά που είδα να προβάλλεται σε ατελείωτη "λούπα" ο διαβόητος πρόσφατος ξυλοδαρμός της δεκατετράχρονης μαθήτριας από συμμαθήτριές της και λοιπές καλοθελήτριες. Τα πλάνα του ξυλοδαρμού πλαισιώθηκαν από εμπεριστατωμένες στατιστικές μελέτες για την αύξηση των κρουσμάτων βίας μεταξύ ανηλίκων τα τελευταία χρόνια, καθώς και από "κραυγές αγωνίας" γύρω από το "πού θα πάει αυτή η κατάσταση" έτσι και δεν "ληφθούν μέτρα εγκαίρως".

Είναι αλήθεια πως οι ειδικοί ή εκείνοι (οι πολύ περισσότεροι) που παριστάνουν τους ειδικούς δυσκολεύονται να εξειδικεύσουν ή και απλώς να προσδιορίσουν αυτά τα "έγκαιρα μέτρα", αλλά όλοι, σχετικοί και άσχετοι, δείχνουν να συμφωνούν ότι το πλέον ανησυχητικό στην υπόθεση είναι η ολοένα και αυξανόμενη "απάθεια" των νέων μπροστά στη βία, η ακηδία, η αναισθησία –η αντιμετώπισή της ως ένα ακόμη "θέαμα" συνοδεία ποπκόρν, αναψυκτικού ή παγωτού. Δεν είναι τυχαίο ότι, στη "λούπα" της δεκατετράχρονης, δεν σόκαρε τόσο αυτή καθεαυτή η βία που ασκήθηκε πάνω της, όσο η παρουσία κοινού, η "κερκίδα", όπου το μόνο πιθανόν για το οποίο ενδιαφερόταν ήταν πώς θα εξασφαλίσει την κατάλληλη οπτική γωνία ώστε να ανεβάσει κατόπιν το "συμβάν" στα social media.

Από αυτή την άποψη, τον ενήλικο "παρείσακτο" που φύτρωσε εκεί που δεν τον σπέρνουν και μπήκε στη μέση για να "χωρίσει τα κορίτσια", ίσως αρχικά να τον αντιμετώπισαν ως "δοκό" που τους "χαλούσε το πλάνο" και μονάχα όταν εκείνος έμπηξε τις φωνές, μπορεί να σκέφτηκαν ότι είχαν μπλέξει με τον "ξενέρωτο" και σκόπιμο θα ήταν να την κάνουν προτού πλακώσει καμιά αστυνομία (γι’ αυτό, αν προσέξατε, σηκώθηκαν να φύγουν συντεταγμένα, "εν σώματι", όπως θα έφευγαν και από μια απρόσμενα ματαιωμένη θεατρική παράσταση, χωρίς να κρύβουν τον εκνευρισμό τους επειδή δεν τους παρεχόταν καν η δυνατότητα να περάσουν από το ταμείο για να εξαργυρώσουν τα εισιτήρια). Από την ίδια άποψη, σημειώστε την ενόραση του γκρινιάρη: αδέλφια, δεν έχουμε δει τίποτε ακόμα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr