Η δίαιτα του ΣΥΡΙΖΑ

Στη δεκαετία του ’80, μεταξύ των μελών της λεγόμενης «καλής κοινωνίας» των Αθηνών, γνώρισε μεγάλες δόξες η περίφημη «γλυκιά δίαιτα», την οποία προωθούσε πανέξυπνα ένας απατεώνας που υποκρινόταν τον διατροφολόγο. Σύμφωνα με αυτήν, ο παχύσαρκος αντί να μειώσει τις θερμίδες που λάμβανε, έπρεπε …να τις αυξήσει -και μάλιστα μεθοδικά, επί δύο μήνες! Έτσι, όποιος ξεκινούσε το πρόγραμμα, υποχρεωνόταν όχι να περιορίσει το φαγητό, αλλά, αντιθέτως, να προσθέσει στην διατροφή του …πολλά γλυκά. Τι καλά!

Το αποτέλεσμα, μετά το πρώτο δίμηνο, ήταν το αναμενόμενο: Η ζυγαριά του κυρίου που είχε καταφύγει στον «διαιτολόγο» με 100 κιλά, έδειχνε, πλέον, γεμάτα 107! Και η κυρία, που έντρομη είχε απευθυνθεί στον «ειδικό» με στόχο να μειώσει κατά ένα νούμερο το μέγεθος των ρούχων της, έπρεπε, τώρα, να αναζητήσει μοντέλα της αμέσως μεγαλύτερης κατηγορίας! Στις πρώτες απορίες, ωστόσο, η απάντηση ήταν καθησυχαστική και με νόημα: «Πρόκειται για αλλαγή μεταβολισμού, που σύντομα θα επανέλθει. Άλλωστε, όλο αυτό το διάστημα, δεν περάσατε και άσχημα…»

Πράγματι, η ανάμνηση οκτώ εβδομάδων χωρίς καμία αλλαγή στις κακές συνήθειες και μάλιστα πριμοδοτημένων με κιλά σοκολάτας θα μπορούσε να καταστήσει έως και ανεκτό το πρόσθετο βάρος. Και αυτό, άλλωστε, θα έφευγε στο απώτερο μέλλον, όταν ο οργανισμός θα αποκτούσε καλύτερους ρυθμούς. Συνεπώς, το ηθικό της ομάδας μπορούσε να παραμείνει ακμαίο, η διάθεση ευχάριστη και, προφανώς, το πρόγραμμα «διαίτης» σε πλήρη εξέλιξη. Μαζί, βεβαίως, με την τακτική αμοιβή του διατροφολόγου, αλλά και με τον καιρό, που κι αυτός, επίσης, κυλούσε γλυκά…

Το δεύτερο δίμηνο περιλάμβανε μόνο μία μικρή αλλαγή: Ενώ η συνολική κραιπάλη συνεχιζόταν ακάθεκτη, η υπερκατανάλωση γλυκών έπρεπε να περιοριστεί στις τρείς από τις επτά ημέρες της εβδομάδας. Μικρό το κακό. Οι ευτραφείς εξακολουθούσαν να τρώνε και να πίνουν όπως παλιά, με μοναδική απώλεια …δύο τούρτες μηνιαίως. Τα αυξημένα κιλά, ωστόσο, έμεναν στη θέση τους, περιμένοντας να ενεργοποιηθεί, επιτέλους, ο μεταβολισμός. Κι αυτό συνεχιζόταν, δυστυχώς, και στους επόμενους μήνες. Τα ερωτήματα για την «δίαιτα», λοιπόν, άρχισαν να γίνονται ανησυχίες.

Στο εξάμηνο, όμως, επερχόταν το μέγα σοκ της θεραπείας: Τα γλυκά κομμένα! Ούτε ζάχαρη στον καφέ! Τι να κάνουν και οι υπέρβαροι, πειθαρχούσαν. Άλλωστε, είχαν περάσει ένα αξέχαστο πεντάμηνο έστω και αν είχαν φορτωθεί με 7-8 επιπλέον κιλά από εκείνα που αρχικά είχαν. Ο οργανισμός, τώρα, θα λειτουργούσε και το ποθητό αποτέλεσμα δεν θα αργούσε. Και, ώ του θαύματος, περί τα τέλη του οκταμήνου, τα λόγια του «ειδικού» γίνονταν πράξη: Η ζυγαριά του κυρίου έδειχνε πανηγυρικά 106 κιλά, ενώ τα καινούργια ρούχα της κυρίας φάνταζαν κάπως πιο άνετα!

Αλλοίμονο, όμως. Η πρώτη χαρά έφευγε γρήγορα αφού, στη συνέχεια, ουδεμία διαφορά προέκυπτε. Καθώς η κατανάλωση θερμίδων έμενε η ίδια, ίδια παρέμεναν και τα κιλά! Και έτσι, πάνω στον χρόνο, ο μύθος της «γλυκιάς δίαιτας» βυθιζόταν, αφήνοντας τους μεν εύσωμους βαρύτερους, τον δε «διατροφολόγο» πλουσιότερο. Οι πρώτοι, πάντως, ποτέ δεν τον κατήγγειλαν, από ντροπή για την ευπιστία τους. Με το δίκιο του, λοιπόν, και ο δεύτερος επέμενε ότι, τελικά, κάποιο βάρος χάθηκε. Και συνέχισε να υπόσχεται γλυκιά ζωή στα επόμενα θύματά του…

Η «γλυκιά δίαιτα» ήλθε στο μυαλό μου με αφορμή τα κυβερνητικά παιχνίδια γύρω από τη μείωση των συντάξεων. Πρόκειται για το μοναδικό «κιλό» από τα πολλά και περιττά με τα οποία επιβάρυνε ο ΣΥΡΙΖΑ τον ήδη πάσχοντα οργανισμό της Ελλάδας. (Τα άλλα -για να μη ξεχνιόμαστε- είναι η μείωση των νέων συντάξεων, η κατάργηση του ΕΚΑΣ, των επιδομάτων και του μειωμένου ΦΠΑ, η μείωση του αφορολόγητου κι η αύξηση των εισφορών). Και το «κιλό» αυτό θα μείνει ή θα φύγει, λέει ο «ειδικός» κ. Τσακαλώτος, ανάλογα με το πότε «θα λειτουργήσει ο μεταβολισμός».

Μερικοί, βέβαια, αντιτείνουν ως καταλληλότερο για την περίπτωση το παράδειγμα του Χότζα, που προσέθετε συνεχώς ανθρώπους σε ένα δωμάτιο, ώστε -αφαιρώντας, μετά, έναν ή δύο- να φαίνεται ότι ο χώρος άδειασε. Εγώ, πάντως, θα επιμείνω στην «γλυκιά δίαιτα». Όχι μόνο γιατί εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο η ψεύτικη προσδοκία ξέρει να παραπλανά επί μήνες. Ούτε, απλώς, γιατί περιγράφει πώς το πικρό μπορεί να σερβιριστεί και με γλυκιά γεύση. Αλλά, κυρίως, διότι αναδεικνύει καλύτερα δύο κρίσιμα στοιχεία: Την ντροπή των θυμάτων, που τα αδρανοποιεί. Και το θράσος του δράστη, που τον κάνει θρασύτερο!

Καλή όρεξη σε όλους!

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr