"Το πολιτικό αστέρι του Τζορτζ Στεφανόπουλος έδυσε πριν προλάβει να μεσουρανήσει. Μέλος του στενού κύκλου του προέδρου Μπιλ Κλίντον, κατά την πρώτη θητεία του στον Λευκό Οίκο, περιέπεσε κατόπιν στη δυσμένεια της Χίλαρι και απομακρύνθηκε. Έκτοτε ακολούθησε μια πετυχημένη καριέρα ως κεντρικός πολιτικός σχολιαστής σε μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα, αλλά η κούπα με το μέλι της εξουσίας, καθώς φαίνεται, έχει αμετάκλητα γλιστρήσει από τα χέρια του. Απότοκο της εμπειρίας του δίπλα στον άτακτο Μπιλ ήταν το βιβλίο του "Όλα πολύ ανθρώπινα” (Λιβάνης, 1999), μια αξιοσημείωτης ειλικρίνειας αυτοβιογραφία, από τη στιγμή που δεν παύει να την έχει γράψει ένας… πολιτικός. Η γνώμη του ίδιου του Τζορτζ για τους πολιτικούς δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική. Οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής παγκοσμίως –σημειώνει απερίφραστα- είναι σήμερα όμηροι των δημοσκοπήσεων. Δεν παίρνουν την παραμικρή απόφαση εάν δεν μελετήσουν πρώτα τις δημοσκοπήσεις. Ακόμα χειρότερα: μπροστά στο δυσάρεστο ενδεχόμενο να λάβουν μια απόφαση με υψηλό πολιτικό κόστος, προτιμούν να την αναβάλλουν εις το διηνεκές".
Αυτές τις σκέψεις, μεταξύ άλλων, μοιραζόμουν με τους αναγνώστες της Athens Voice τον όχι και τόσο μακρινό Νοέμβριο του 2013, αναφερόμενος στην αυτοβιογραφία ενός διακεκριμένου Ελληνοαμερικανού που αποτύπωνε τα "ήθη" στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ δεκατέσσερα χρόνια νωρίτερα, πολύ πριν από την έλευση και την κατοπινή κυριαρχία των social media. Εννέα χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 2022, από την τακτική σελίδα μου τότε στα "Νέα", σχολίαζα την ειδοποιό διαφορά που είχε επισημάνει τον Νοέμβριο του 1967 ο αυτοεξόριστος Κωνσταντίνος Καραμανλής ανάμεσα στην "κυβερνωμένη" και στην "κυβερνώσα" δημοκρατία. Έναν μόλις μήνα προτού προχωρήσει ο νεαρός βασιλιάς Κωνσταντίνος στο απονενοημένο του κίνημα εναντίον των Συνταγματαρχών, ο Καραμανλής τού έγραφε από το Παρίσι: "Η Τυραννία είναι μοιραία συνέπεια του εκφυλισμού της Δημοκρατίας". Σύμφωνα με τη συλλογιστική του Καραμανλή –σημείωνα στα "Νέα"- "προκειμένου να αποφευχθεί το ¨μοιραίο¨ [η κατάλυση της Δημοκρατίας], ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν θα πρέπει μονάχα να εκφράζει τη θέληση των πολιτών, αλλά –στο βαθμό που δύναται- να τους καθοδηγεί και να τους εκπαιδεύει".
Σήμερα οι διαπιστώσεις του Τζορτζ Στεφανόπουλος, πόσο μάλλον οι παραινέσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αναδίδουν αφόρητη "γεροντίλα", αν όχι συγκαλυμμένο "αυταρχισμό"· δεν είναι trendy, για να αναμασήσω μια έκφραση που χρησιμοποιούμε εμείς οι boomers όταν θέλουμε να νεανίσουμε. Σε έναν κόσμο τίγκα στους ανεγκέφαλους "ξερόλες" και στους κατά φαντασίαν influencers, κανένας δεν επιθυμεί να καθοδηγηθεί και κανένας δεν επιθυμεί να εκπαιδευτεί. Όλοι σπεύδουν να καταθέσουν την "αποψάρα" τους και δείχνουν διατεθειμένοι να ψηφίσουν τον πρώτο τυχόντα που επιδεικνύει –υποκριτικά έστω, προσχηματικά- ότι την υιοθετεί. Οι πολιτικοί έχουν διολισθήσει από όμηροι των δημοσκοπήσεων σε ξεδιάντροπους ζητιάνους ψήφων: διακηρύσσουν από το βήμα της Βουλής "εμμονές", "βλακείες" και "δεισιδαιμονίες" των ψηφοφόρων τους που, δέκα χρόνια νωρίτερα, θα ντρέπονταν να τις ξεστομίσουν ακόμη και παραμιλώντας στον ύπνο τους. Βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου μιλάει για "πύλες της κολάσεως" και "δαίμονες που ξεπηδούν από τα έγκατα". Αρχηγός ελληνικού κοινοβουλευτικού κόμματος συνδέει άρρηκτα τις βροχές με τις λιτανείες. Για όποια "κοτσάνα" θα καρπάζωνες πριν από πέντε δεκαετίες τον Αλέκο Τζανετάκο, σήμερα τον επιβραβεύεις με μια έδρα στο "ναό της Δημοκρατίας" και μια αξιοζήλευτη βουλευτική αποζημίωση.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο πιο ιδιοφυής ίσως διαχειριστής ηλιθίων στη σύγχρονη ιστορία (οριακά ηλίθιος και ο ίδιος), κατανόησε αρκετά νωρίς τη συνταγή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας: πρώτα "κατασκευάζεις" το εκλογικό ακροατήριό σου κι έπειτα το προσκαλείς να σε ψηφίσει· το εκλογικό ακροατήριό σου, γαλουχημένο με τα πνευματικά "ξίδια" που το ποτίζεις επί χρόνια, υπακούει στο κάλεσμά σου σαν σκυλάκι του Παβλόφ. Η επιτυχία της συνταγής επικυρώνεται και από τη σπουδή με την οποία διάφοροι πολιτικοί ποιμένες ανά την υφήλιο, του δικού μας πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου, προσπαθούν να τα "γυρίσουν" και να γεφυρώσουν το αγεφύρωτο μέχρι πρότινος χάσμα των δικών τους "απόψεων" από τις "απόψεις" του πορτοκαλί παλιάτσου, με την ελπίδα ότι η κωλοτούμπα τους θα επιβραβευτεί και, κυρίως, η επιβράβευση θα καταγραφεί στην επόμενη δημοσκόπηση. Λησμονούν, βεβαίως, ότι οι ηλίθιοι, πάντοτε και παντού, την ώρα της κάλπης, προτιμούν τους συνεπείς και αυθεντικούς εκφραστές της ηλιθιότητάς τους από τους όψιμους και γιαλαντζί. Στοιχειώδες, Κυριάκο.