Δεν ξέρω αν εξόργισε τους ακτιβιστές της πλατείας η ανακοίνωση του πρωθυπουργού ότι θα μπει τάξη και θα υπάρξει ρύθμιση για την προστασία του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, αλλά σίγουρα δεν ήταν τυχαία η κυριακάτικη ανάρτηση. Και θα προσέξατε ότι ο μόνος που δεν θέλησε να μετάσχει στον αχταρμά των έξαλλων αντιδράσεων ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, που απέφυγε να κάνει κάποια δήλωση.
Ο πρωθυπουργός μάλλον επιδίωκε να μαζέψει τη συντηρητική ψήφο, αλλά και να εκφράσει όλους εκείνους που δικαιολογημένα ενοχλούνται από τον "τσαντίρ μαχαλά" δίπλα στους Ευζώνους- με τις σκηνές, τις γλάστρες, τα πανό και τα άλλα παραφερνάλια που έχουν μαζέψει οι διάφοροι ευαίσθητοι και αλληλέγγυοι στον χώρο πέριξ του μνημείου. Και απ΄ότι λένε οι μετρήσεις, αυτοί που ενοχλούνται μάλλον είναι οι περισσότεροι. Κάτι θα είχε ακούσει ίσως και ο Αλέξης, που θέλει να ταξιδέψει στις θάλασσες των πολλών και να αποστασιοποιηθεί από τις κραυγές των ακραίων.
Όχι ότι δεν έχει η ιστορία και παράπλευρες απώλειες. Γιατί ξαναγύρισε τη κουβέντα στην υπόθεση των Τεμπών, δεν θα έλεγα και το ιδανικό γήπεδο για την κυβέρνηση, και έδωσε και την αφορμή να προσάψουν ορισμένοι στον πρωθυπουργό ότι πάσχει από έλλειψη ενσυναίσθησης για το δράμα των συγγενών των θυμάτων. Αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι είναι και φανατικοί ψηφοφόροι του κ. Μητσοτάκη αυτοί.
Δεν ξέρω αν ο κ. Μητσοτάκης επεδίωκε με την κίνηση αυτή να στριμώξει και τον (πάντα σιωπηλό στα δύσκολα) κ. Δένδια και να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν βλέπω τον υπουργό Άμυνας έτοιμο να στείλει τους φαντάρους να διώξουν τον κόσμο από την πλατεία. Άλλωστε όπως διευκρινίστηκε αρμοδίως, η τήρηση της τάξης είναι και παραμένει προφανώς ευθύνη της Αστυνομίας. Πολύ κακό για το τίποτα;
Ναι, τρικυμία σε ποτήρι, και μια αντιπαράθεση υποκριτική όπως συνήθως είναι η πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός ανακοινώνει μια νομοθετική πρωτοβουλία για την προστασία του μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη, ενώ γνωρίζει ότι καμία αρχή δεν θα πάει να διώξει τους διαδηλωτές ή να σβήσει τα ονόματα των νεκρών από το πλακόστρωτο του μνημείου, όσο τουλάχιστον παραμένει στην επικαιρότητα το θέμα. Γιατί το κάνει; Για να κερδίσει πολιτικές εντυπώσεις.
Η αντιπολίτευση από την πλευρά της, εξοργίζεται και ανακοινώσει την αντίδρασή της στο ενδεχόμενο να σταλεί ο στρατός να φυλάει το Μνημείο, ενώ κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι στέλνει τους ένστολους να ασκήσουν αστυνομικά καθήκοντα, μιμούμενος τον Τραμπ. Πιστεύει στ΄ αλήθεια η αντιπολίτευση ότι θα πάνε οι λοκατζήδες να διώξουν τους διαδηλωτές από το Μνημείο; Όχι φυσικά. Γιατί το κάνει; Γιατί αυτή είναι η δουλειά της, να κατηγορεί τον πρωθυπουργό.
Η κατάληψη του μνημείου από τους αλληλέγγυους έτσι κι αλλιώς θα παραταθεί, όχι μόνο επειδή το κόστος της "ανακατάληψης" θα είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το όφελος. Οι ακτιβιστές των Τεμπών θα παραμείνουν στο μνημείο, εκμεταλλευόμενοι το κίνημα της συγκίνησης για την τραγωδία, μια νεοελληνική παράδοση ανοχής στην ανομία ιδίως όταν έχει να κάνει με κοινωνικούς ή δήθεν κοινωνικούς αγώνες, αλλά και τη φθορά της κυβέρνησης, που έχει οδηγήσει στην αναβίωση ενός κινήματος της πλατείας. Το κίνημα συντονίζεται και υποθάλπεται άλλωστε από πολιτικούς παράγοντες που υποδύονται τους συνηγόρους, αλλά και από κομματικούς σχηματισμούς που έχουν επενδύσει στην υπόθεση για εκλογικά οφέλη.
Και οι συγγενείς; Οι συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας, ακόμα και εκείνοι που δεν ενεργούν κατόπιν οδηγιών της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν πολιτικές φιλοδοξίες και δεν ονειρεύονται νέα κόμματα, παραμένουν δύσπιστοι ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη και ότι θα πληρώσουν οι ένοχοι κι ας είμαστε στο παρά 5 να ξεκινήσει η δίκη. Παραμένουν δύσπιστοι ότι η δικογραφία έχει ερευνήσει όλες τις πτυχές της τραγωδίας. Υπάρχει εξήγηση. Και δεν είναι μόνο οι κυβερνητικές παλινωδίες που καλλιέργησαν αυτή τη δυσπιστία. Ούτε η ευαλωτότητα των ανθρώπων αυτών στις θεωρίες των επιτηδείων.
Οι συγγενείς αδυνατούν να κατανοήσουν πώς έχασαν τα παιδιά τους, πώς συνέβη αυτή η ανείπωτη τραγωδία, επειδή ένας σταθμάρχης βαρέθηκε να χαράξει με τα όργανα την πορεία του τρένου, επειδή ο συνάδελφός του έφυγε νωρίτερα από τη βάρδια ή επειδή ο προϊστάμενος αδιαφόρησε να τοποθετήσει και δεύτερο υπάλληλο δίπλα στον άπειρο σταθμάρχη. Είναι δυνατόν αυτές οι μικρές, ανθρώπινες αβελτηρίες, να εξηγούν τέτοια τραγωδία; Είναι δυνατόν να έχασαν τα παιδιά τους, επειδή η δημόσια υπηρεσία των σιδηροδρόμων λειτουργούσε όπως λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα (με ευθύνη προφανώς των πολιτικών προϊσταμένων) και οι συμβάσεις για τον εκσυγχρονισμό της ασφάλειας δεν υλοποιούνταν ποτέ και δεν βαριέσαι, ανανεώνονταν διαρκώς, χωρίς να παράγεται αποτέλεσμα;
Όχι, είναι αδύνατον. Πρέπει να συμβαίνει κάτι πολύ σκοτεινό και κάτι πολύ μεγάλο για να εξηγηθεί κάτι τόσο τραγικό. Αυτή είναι η πεποίθησή τους. Πρέπει να γινόταν λαθρεμπόριο, πρέπει να υπάρχει εύφλεκτη ουσία που την κρύβουν, πρέπει να έχουν πέσει χοντρές μίζες για τη σύμβαση 717. Μόνη έτσι μπορεί να εξηγηθεί τέτοιος πόνος. Και αυτά απουσιάζουν από τη δικογραφία…
Πηγή: Capital.gr