Βαριά λέξη η ευθύνη. Σίδερο πυρακτωμένο. Κρύβει μέσα της μια κόλαση. Ατομική αλλά και συλλογική. Η έννοια της ευθύνης και η κοινωνική αποτύπωσή της καθορίζει εν πολλοίς την ποιότητα της κάθε δυτικής δημοκρατίας.
Η τραγωδία στο Μάτι και τη Ραφήνα είναι μια ακόμη αφορμή για να αναζητήσουμε μέσα μας την ευθύνη. Τη δική μας. Όχι των άλλων. Είναι απαραίτητη η ενδοσκόπηση. Δίχως αυτή, ο φαύκλος κύκλος αποποίησης της ευθύνης συνεχίζεται εις το διηνεκές.
Αυτές τις ώρες, οι στάχτες έχουν μαυρίσει τη ψυχή μας. Το πένθος είναι βαρύ. Δεν αρκεί να στεναχωρηθούμε, να κλάψουμε, να μετρήσουμε πληγές. Δεν θα εξαγνιστούμε πενθόντας όσους χάθηκαν άδικα. Το έχουμε κάνει πολλές στο παρελθόν. Θρηνούμε. Ξεχνάμε. Επαναλαμβάνουμε. Με την ίδια ακριβώς σειρά. Σα μηχανές. Ως πότε, όμως;
Η συγκλονιστική απόκριση της ελληνικής κοινωνίας τις πρώτες ώρες μετά την εθνική τραγωδία δείχνει ότι τα αντανακλαστικά υπευθυνότητας είναι πλήρως λειτουργικά. Αλλά, τίθενται σε εφαρμογή κυρίως σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Είναι ριζωμένα μέσα μας αλλά στην καθημερινότητα μοιάζουν να τελούν εν υπνώσει.
Τρόφιμα, αιμοδοσία, είδη πρώτης ανάγκης, φιλοξενία. Οι ανάγκες για τροφή καλύφθηκαν σε τέτοιο βαθμό που οι αρμόδιες οργανώσεις ζήτησαν από τους πολίτες να σταματήσουν να φέρνουν τρόφιμα. Τα νοσοκομεία ανακοίνωσαν ότι υπάρχει υπερπλεόνασμα αίματος. Άνθρωποι άνοιξαν τα σπίτια τους. Για να υποδεχθούν οικογένειες που έχασαν τα δικά τους.
Η αλληλεγγύη, η εθελοντική προσφορά, η μεγαλοψυχία μας ως κοινωνία έλαμψε. Νιώσαμε και νιώθουμε – όλες αυτές τις μαύρες για την πατρίδα μας μέρες – ότι είναι χρέος μας να βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε τους συνανθρώπους μας. Αισθανόμαστε βαθιά μέσα μας ότι είναι ευθύνη μας να σταθούμε δίπλα τους με κάθε δυνατό τρόπο.
Το μέγα ερώτημα είναι γιατί αυτό να συμβαίνει μόνο όταν γράφονται μαύρες σελίδες στην ιστορία του τόπου; Γιατί να μην είναι η κοινωνική ευθύνη δεύτερη φύση μας καθημερινά;
Να ορίζει το πως και ποιους ψηφίζουμε. Το πώς συμπεριφερόμαστε. Στους δρόμους, τις παραλίες, τα δάση, τις γειτονιές. Το πώς κρίνουμε και αξιολογούμε τις πράξεις μας. Λένε πως υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που χωρίζει τον παράδεισο από την κόλαση. Αυτό που δεν λένε είναι ότι βρίσκονται μέσα μας.
Ο Γιάννης - Αλέξανδρος Ιωαννίδης είναι δημοσιογράφος
------
Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.