Διαδοχικές ήττες αρχίζει να μετράει ο κυβερνητικός "στρατός"-αδόκιμη η έκφραση,αλλά η ίδια η κυβέρνηση διαχειρίζεται με συγκρουσιακούς, ενίοτε και "στρατιωτικούς" όρους την εξουσία.
Υπόθεση Τράπεζας Αττικής, "κάζο" με Στουρνάρα, κλήση του υπουργού Επικρατείας στη Βουλή παρά τη λυσσώδη άρνηση των βουλευτών της πλειοψηφίας, περίπτωση Ντογιάκου.
Και αποφεύγω να αναφερθώ στην περιπέτεια των καναλιών, γιατί ακόμη η υπόθεση βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, αλλά τα μηνύματα για το Μαξίμου μόνο θετικά δεν είναι.
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο για όλες αυτές τις διαδοχικές ήττες είναι ότι πρόκειται για "παίγνια εξουσίας", για επιχειρήσεις δηλαδή αναδιανομής ισχύος μέσα στα πιο "σκληρά" συστήματα εξουσίας.
Και ένα δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι η κυβέρνηση έδειξε μια απροκάλυπτη διάθεση να μονοπωλήσει την εξουσία. Λάθος τακτική, λάθος στόχος, λάθος στρατηγική.
Ευτυχώς η Ελλάδα,παρά την "άγρια" κατολίσθηση της τα τελευταία χρόνια, παραμένει μια ευρωπαϊκή χώρα. Αναγνωρίζει θεσμούς, κανόνες και αξίες που συγκροτούν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, έστω και μετά δυσκολιών.
Σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, το μονοπώλιο της εξουσίας είναι εκτός από επικίνδυνο και αδιανόητο. Γιατί οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι πλουραλιστικές και αυτή η πραγματικότητα πρέπει να αντανακλάται και στο "εποικοδόμημα",
στο κράτος, στους θεσμούς, στα συστήματα εξουσίας.
Με απλά λόγια,το παιγνίδι του "πάρτα όλα" δεν παίζεται στην Ευρώπη. Εξού και οι ήττες. Μπορεί η κυβέρνηση να εγκαταλείψει το παιγνιδάκι της μονοπώλησης της εξουσίας; Ο επικείμενος ανασχηματισμός θα δείξει...