Η μοναξιά της Τουρκίας

Η Τουρκία είναι μόνη της. Για αρχή, ας ρίξουμε μια ματιά στους ρατσιστικούς λόγους για αυτό. Αν 39 άνδρες και γυναίκες είχαν σφαγιαστεί στο Παρίσι ή στις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι τίτλοι θα συγκλόνιζαν για τρεις ή τέσσερις ημέρες. Για δύο ή τρεις ημέρες, αν τα θύματα κατάγονταν από την Δυτική Ευρώπη. Αλλά φυσικά, επειδή πρόκειται για την Τουρκία, η οποία είναι μια μουσουλμανική χώρα – της οποίας οι άνθρωποι δεν είναι πάντα τόσο λευκοί όσο αυτοί από την «χριστιανοσύνη» - τα πρωτοσέλιδα εξέλιπαν πολύ πιο γρήγορα. Δεν είναι δικοί μας, είπαμε εμείς οι Δυτικοί.

Έτσι, λίγοι από τους αναγνώστες αυτού του άρθρου, θα ξέρετε ότι, αναλογικά, οι Άραβες μέτρησαν το μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων σε αυτή τη μαζική δολοφονία: μόνο από τον μικροσκοπικό Λίβανο, υπήρξαν τρεις νεκροί και τέσσερις τραυματίες, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί. Αγνοούμε και την οργή που προκάλεσε στο Λίβανο η εγχώρια τηλεοπτική κάλυψη των θυμάτων της σφαγής - νοσηρές, βαθιά αδιάκριτες και βασισμένες στο φθηνό εντυπωσιασμό συνεντεύξεις με μέλη των οικογενειών που κατέρρεαν, τόσο αποτρόπαιη που ακόμη και ο πρωθυπουργός του Λιβάνου έκανε έκκληση στους δημοσιογράφους να αφήσουν τους συγγενείς στην ησυχία τους.

Έπειτα, υπάρχουν οι στρατιωτικοί λόγοι. Η Τουρκία δεν είναι που έχει κρατήσει μια τόσο ανεύθυνη στάση στο συριακό πόλεμο; Δεν επέτρεπε σε όπλα και χρήματα να διοχετεύονται εκτός συνόρων, στο Isis και την Τζαμπάτ Αλ Νούσρα (γνωστή και ως Αλ-Κάιντα, δολοφόνοι της 11ης Σεπτεμβρίου και ήρωες στο Ανατολικό Χαλέπι) και σε διάφορους "μετριοπαθείς ", που με την υποστήριξη αμερικανών και βρετανών, σκοτώνουν μεν αλλά δεν είναι και «τζιχαντιστές»; Επίσης, δεν ξανάρχισε η Τουρκία τον πόλεμο με τους δικούς της αλλά και με τους Κούρδους της Συρίας; Και ο τουρκικός στρατός - ο μεγαλύτερος στο ΝΑΤΟ, αν και για κάποιο λόγο αυτό δεν αναφέρεται πια αυτό τον καιρό- δεν έχει υπάρξει λίγο προδοτικός πρόσφατα;

Διότι η απόπειρα πραξικοπήματος του περασμένου Ιουλίου - παρ 'όλες τις μεγαλοστομίες περί «Γκιουλενιστών» - ήταν ουσιαστικά μια στρατιωτική συνωμοσία με στόχο την ανατροπή του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Εάν ένας δημοκρατικά εκλεγμένος δικτάτορας (εκ των οποίων υπάρχει αυξανόμενος αριθμός σε όλο τον κόσμο) θέλει να λειτουργήσει ως «όχημα» στον εμφύλιο πόλεμο της γειτονικής του χώρας- όπως έκανε το Πακιστάν στο Αφγανιστάν, διοχετεύοντας όπλα, κεφάλαια και μαχητές για να πολεμάει τους Ρώσους, με αμερικανική και σαουδαραβική βοήθεια και ενθάρρυνση - τι περιμένει παρά σφαγές στις μεγάλες του πόλεις; Αγγίζοντας το Αφγανιστάν, οι Πακιστανοί βρέθηκαν με Ταλιμπάν έξω από την Ισλαμαμπάντ. Αγγίζοντας την Συρία, τα πυροτεχνήματα σκάνε στην πίσω αυλή σου.

Έπειτα, υπάρχουν οι πολιτικοί λόγοι. Οι Τούρκοι ήθελαν να ενταχθούν στην ΕΕ, σήμερα πάλι όχι και τόσο αλλά και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για αυτό; Έτσι, η τωρινή πολιτική τους είναι να δέχονται τις τεράστιες δωροδοκίες της ΕΕ (ευγενική προσφορά της Άνγκελας Μέρκελ) για να σφραγίζουν την πρόσβαση στη θάλασσα στους Μουσουλμάνους πρόσφυγες, που προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη, και να απαιτούν την υπεσχημένη άρση της βίζας για ταξίδια στην Ευρώπη για τα 79 εκατομμύρια πολίτες τους, ενώ την ίδια στιγμή θερμαίνουν τις σχέσεις τους με τη Ρωσία, το Ιράν, την Κίνα και με όποιο άλλο μη-Αραβικό έθνος μπορούν να είναι φίλοι.

Παραδόξως για άνθρωπο ο οποίος νοσταλγεί την παλιά τουρκική αυτοκρατορία – εξ ου, υποθέτω, και το νέο επιχρυσωμένο παλάτι του στην Κωνσταντινούπολη – ο Ερντογάν έχει γίνει αντι-οθωμανός στην εξωτερική πολιτική του, σχεδόν αγνοώντας τους Άραβες τους οποίους φλέρταρε μετά τις επαναστάσεις του 2011, και στρεφόμενος προς μεγαλύτερες δυνάμεις.

Ο Ερντογάν, που απαίτησε να αφαιρεθεί το όνομα του Τραμπ από τους πύργους του στην Κωνσταντινούπολη, όταν ο τότε υποψήφιος για την προεδρία ζήτησε τον περιορισμό των μουσουλμάνων μεταναστών, σκέφτεται τώρα ότι θα την βγάλει καθαρή χωρίς κριτική από το νέο τύπο στο Λευκό Οίκο. Δεν θα ήμουν και τόσο σίγουρος.

Και αυτό είναι μέρος του προβλήματος. Διότι ο Ερντογάν είναι πλέον τόσο άστατος στις συμμαχίες του, καταρρίπτοντας ένα ρωσικό τζετ και στη συνέχεια ερχόμενος κοντά με τον πρόεδρο της Ρωσίας, αγαπώντας τον Άσαντ στην αρχή της συριακής επανάστασης και μισώντας τον αργότερα, φλερτάροντας με την Ευρώπη και μετά αποδοκιμάζοντας την ΕΕ, που κανένας εχέφρων άνθρωπος δε θα θέλει να βρεθεί πολύ κοντά στον ίδιο τον Χαλίφη.

Οποιοσδήποτε μπορεί να βομβαρδίζει τους Κούρδους, ενώ την ίδια ώρα ισχυρίζεται ότι βομβαρδίζει το Isis, και μπορεί να απαιτεί να μην παρεμβαίνει καμία χώρα στις «εσωτερικές υποθέσεις» του, ενώ παράλληλα στέλνει τουρκικά στρατεύματα τόσο στην Συρία όσο και το Ιράκ (όπου η ανάμειξη της Τουρκίας στα περίχωρα της Μοσούλης έχει εξοργίσει την κυβέρνηση της Βαγδάτης), βαδίζει σαφώς σε ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι.

Ποιο είναι λοιπόν το επόμενο βήμα; Περισσότερες επιθέσεις; Φυσικά. Από το Isis, τους Κούρδους, τους μαρξιστές, από όποιον θέλετε. Κι άλλες απόπειρες πραξικοπημάτων; Αυτό είναι και το πιο σημαντικό πολιτικό και στρατιωτικό ζήτημα.

Περισσότεροι από 7.000 Τούρκοι στρατιώτες, συμπεριλαμβανομένων 164 στρατηγών, έχουν τεθεί υπό κράτηση από τον περασμένο Οκτώβριο. Σίγουρα όχι απλώς ως τιμωρία. Κάθε λογικός στρατός γνωρίζει ότι όταν ρίξεις τόσους πολλούς στρατιώτες στη φυλακή, δεν είναι για να τους παραδώσεις στο δικαστικό σώμα, εξάλλου πολλοί από αυτούς έχουν υποφέρει κατά την κράτησή τους.

Όχι, οι μαζικές συλλήψεις στον μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ γίνονται για να αποτραπεί μια νέα, πιο επιτυχημένη αυτή τη φορά, απόπειρα πραξικοπήματος - κατά την οποία ο ίδιος ο Χαλίφης θα κατέληγε στην φυλακή. Ή και ακόμα χειρότερα.

Πηγή: Ιndependent

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr