Η Μποφίλιου, ο Χατζηδάκης και το "ηθικό πλεονέκτημα" Τσίπρα

Ωραία το είπε ο κ. Άρης Δαβαράκης, ότι Μποφίλιου και Χαρούλης είναι δυο αναγνωρισμένοι και δημοφιλείς καλλιτέχνες, που με τη στάση τους και με τις επιλογές τους διεκδικούν ένα "ηθικό πλεονέκτημα". Γιατί όχι, εδώ ηθικό πλεονέκτημα θεωρεί ότι έχει και ο καταδικασμένος για τον μισό Ποινικό Κώδικα Νίκος Παππάς και δεν θα το διεκδικήσει η Μποφίλιου, που έχει και καθαρό ποινικό μητρώο;

Γιατί βλέπετε, άμα είσαι με τον άνθρωπο και παλεύεις για τα ιδανικά της αριστεράς, όχι απλώς διεκδικείς ένα ηθικό πλεονέκτημα (ενίοτε και δυο), αλλά ξεκινάς και μια περιοδεία με τραγούδια του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη – τα γράμματα των οποίων εμφανίζονται a propos στην αφίσα της περιοδείας πολύ μικρότερα από αυτά των τραγουδιστών – ακόμα και χωρίς να έχεις πάρει την άδεια των κληρονόμων του Χατζηδάκη.

Έτσι είναι άμα είσαι με τον Άνθρωπο (το διόρθωσα σε Α κεφαλαίο για να ταιριάζει με το ύφος της Μποφίλιου) και παλεύεις για τα ιδανικά της αριστεράς. Είσαι προφανώς με τον λαό – που κατά μία πασοκική αντίληψη είναι και ο πραγματικός ιδιοκτήτης των δικαιωμάτων των τραγουδιών όλων των καλλιτεχνών, συνεπώς αδίκως γίνεται όλος αυτός ο θόρυβος – και εννοείται ότι δεν αποδίδεις καμία σημασία στις αστικές λεπτομέρειες του κληρονομικού δικαίου. Άλλωστε, αν δεν κάνω λάθος, ο Χατζηδάκης ήταν και λίγο δεξιούλης. Έτσι δεν είναι; Μήπως προκαλεί λίγο ο γιος του λοιπόν;

Μάλιστα, αν είσαι με τον άνθρωπο και συνεπώς έχεις και το μεγάλο πλεονέκτημα, όχι απλώς ξεκινάς περιοδεία χωρίς να έχεις τα δικαιώματα, αλλά σου επιτρέπεται να σχολιάζεις και να βαθμολογείς και πού αλλού έδωσαν την άδεια να παιχτούν τα τραγούδια του Χατζηδάκη οι κληρονόμοι του. Σε διαφήμιση είπατε; Με ποιο δικαίωμα, ρε; Ρωτήσατε τον Καραμουρατίδη;

Γενικώς η φαντασίωση του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς, που είναι και στην επικαιρότητα μετά τη δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων των πρώην προστατευόμενων μαρτύρων της Novartis, σε απομακρύνει από την πραγματικότητα. Όπως όλες οι φαντασιώσεις.

Να, δείτε για παράδειγμα πώς περιγράφει ο Αλέξης Τσίπρας στην Ιθάκη την αντιμνημονιακή πολεμική του ΣΥΡΙΖΑ την εποχή των πρώτων μνημονίων (ξεχνώντας εκτός των άλλων τα επεισόδια βίας σε βάρος των πολιτικών του αντιπάλων):

"Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε μπροστά με τόλμη να υπερασπιστεί τους πολίτες που υπέφεραν. Δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου υπολογισμού για εκλογικά οφέλη. Ήταν η βαθιά μας πεποίθηση πως η χώρα δεν μπορούσε να αποτελέσει έρμαιο των δανειστών. Είχαμε αποδείξει ότι το εκλογικό όφελος δεν ήταν ποτέ το πρώτο μας μέλημα. Ελάχιστα χρόνια είχαν περάσει από τότε που είχαμε στηρίξει το νεολαιίστικο κίνημα στις διαμαρτυρίες του Δεκεμβρίου, αν και γνωρίζαμε πως αυτό θα το πληρώναμε εκλογικά εξαιτίας της υποκρισίας των ΜΜΕ και των υπολοίπων κομμάτων."

Θέλω να σταματήσετε να γελάτε διαβάζοντας ότι "το εκλογικό όφελος δεν ήταν ποτέ το πρώτο του μέλημα" – εντάξει, κόμμα φτιάχνει, θα του συγχωρέσουμε και ορισμένες έξτρα μπαλαφάρες εκτός από τις συνηθισμένες παπάτζες που πετάει – και να αναλογιστείτε τι έμαθε αυτός ο άνθρωπος, αν έμαθε κάτι, από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία. Αυτός που στις ίδιες σελίδες του βιβλίου του, δεν τις αναπαράγω από σεβασμό στα νεύρα σας, γράφει για το αντιμνημονιακό ρεύμα που εξέφρασε, ότι "η κοινωνία σήκωνε και πάλι το κεφάλι" και ότι η οργή "μετατράπηκε σε συλλογική διεκδίκηση"… μαζί με άλλες απίθανες αριστερές κοινοτοπίες που διαβάζουμε στις κομματικές ανακοινώσεις.

Όχι, δεν γράφει για τον σανό που πούλησαν στον κόσμο, για την άγνοιά του για την Ευρώπη και την οικονομία, ούτε καν έστω για αυταπάτες που οδήγησαν τη χώρα ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή. Γιατί βλέπει τον κόσμο μέσα από μια φθηνή ηθικολογία της αριστεράς και παραμένει δέσμιος μιας φαντασιακής διχοτόμησης. Οι καλοί και οι κακοί.

Και μέσα στο σύννεφο του ηθικού πλεονεκτήματος, ακόμα και σήμερα και παρά το rebranding, ο πρώην πρωθυπουργός πιστεύει ότι "οι άλλοι", αυτοί που έβαλαν πλάτη με βαρύ προσωπικό κόστος για να μην καταρρεύσει η χώρα και υποχωρήσουμε στο κενό, είναι οι επιλήσμονες του καθήκοντος και οι ένοχοι για τα δεινά του λαού. Οι κακοί. Και αυτός, αυτός που υποσχέθηκε έναν άλλο κόσμο και μια άλλη πολιτική, αυτός που υποσχέθηκε τον παράδεισο και λοιπά αριστερά παραμύθια – για να φάει τελικά τα μούτρα του και να χρεώσει τους Έλληνες με 100 δις (που θα πληρώνουν για δεκαετίες) – είναι το πρόσωπο της ελπίδας και της ανανέωσης. Και μας ζητά να τον ξαναψηφίσουμε.

Απορία: Να μην έχει καταλάβει όντως γιατί και πώς χρεοκοπήσαμε; Είναι δυνατόν να μην έχει ακόμα αντιληφθεί ποιες πολιτικές ήταν – παρά το κόστος που συνεπάγονταν – μονόδρομος, ώστε να επιστρέψουμε σε υγιή οικονομικά; Απάντηση: Μπορεί όντως να μην έχει καταλάβει τίποτα. Ή μπορεί να υποκρίνεται για να κερδίσει ξανά τη συμπάθεια ενός αριστερού κοινού. Είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο, ουδείς μπορεί να τον εμπιστευτεί.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr