Η "ολιστική επανεμφάνιση" Τσίπρα και το νέο κόμμα

Αν πιστέψω τους συναδέλφους μου, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε "μια προωθημένη βολή, επικύρωσε τον σχεδιασμό του και έκανε μια ολιστική τοποθέτηση στην εκδήλωση του Ινστιτούτου του, που είναι ένα βήμα μπροστά για τον ίδιο" (βλ. Τα Νέα). Πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Και βολή και βήμα μπροστά και ολιστική τοποθέτηση;

Δεν ξέρω βέβαια τι είναι ακριβώς η ολιστική τοποθέτηση- θα το ψάξω στο λεξικό με την πρώτη ευκαιρία- υποθέτω όμως ότι εννοούν κάτι του τύπου εφ΄ όλης της ύλης, αλλά σε στιλ πιο "διανοουμενέ", που να ταιριάζει και με τους διανοούμενους που φέρνει στις εκδηλώσεις του εσχάτως ο κ. Τσίπρας.

Και αυτό το κατανοώ. Θέλει να δείχνει και ολίγον στοχαστής ο κ. Τσίπρας, δεν του φθάνει το πολιτικός, ούτε το ακτιβιστής, σίγουρα όχι το "συριζαίος", θέλει να κλέψει ολίγη από τη λάμψη των φιλοσόφων, ίσως και για να σβήσει την ανάμνηση ορισμένων παλαιών τοποθετήσεων που έδειχναν την πλήρη άγνοιά του για την πολυπλοκότητα του κόσμου, αλλά και τα απλά μαθηματικά. Α ναι, και τα στοιχειώδη αγγλικά.

Από την άλλη τον ακούς να λέει μια αριστερή πομφόλυγα του τύπου, ότι η σύγχρονη διαχωριστική γραμμή είναι "από τη μία η πατρίδα μας και από την άλλη τα πλούτη τους" και αναρωτιέσαι: Δηλαδή οι πλούσιοι πάσχουν από έλλειψη πατριωτισμού; Παρακαλώ;

Θυμήθηκε μήπως εκείνες τις ακροδεξιές απόψεις του για ορισμένους Έλληνες που δεν είναι σίγουρος αν είναι και πολύ Έλληνες;

Δεν έχει αλλάξει καθόλου. Τόσα χρόνια rebranding και δεν άλλαξε ούτε τις φράσεις, ούτε τα συνθήματα. Τσάμπα τόσα λεφτά.

Διαβάζω με ενδιαφέρον και όλες τις αναλύσεις και τα σχόλια για το αναμενόμενο κόμμα Τσίπρα, που μεταξύ μας μάλλον τον Σωκράτη Φάμελλο και τον Νίκο Ανδρουλάκη πρέπει να απασχολεί, παρά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κοινή είναι η διαπίστωση ότι απαραίτητη προϋπόθεση για το νέο βήμα Τσίπρα είναι μια ισχυρή αυτοκριτική για τα όσα συνέβησαν επί πρωθυπουργίας του. Από το δημοψήφισμα μέχρι τη Novartis, και από τον Βαρουφάκη και τις τηλεοπτικές άδειες, μέχρι τον Καμμένο.

Φυσικά το να ζητάς από τον Αλέξη Τσίπρα να κάνει αυτοκριτική, και μάλιστα γενναία, είναι σαν να ζητάς από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να δείξει αυτοσυγκράτηση και μέτρο, και το μόνο που προδίδει είναι το πόσο δεν ξέρουν οι διάφοροι σχολιαστές τον πρώην πρωθυπουργό.

Το αίτημα της αυτοκριτικής δεν διατυπώνεται προφανώς για να τσεκάρουμε τις καλές του προθέσεις, ούτε την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, ούτε για τα μαθήματα που πήρε για τα καθήκοντα του καλού κομουνιστή τον καιρό που ήταν στην ΚΝΕ. Αλλά γιατί υποτίθεται ότι μόνο έτσι θα μπορέσει να προσεγγίσει τους δύσπιστους ψηφοφόρους.

Το οποίο με τη σειρά του υπονοεί ότι υπάρχει έστω και ένας ψηφοφόρος του πλειοψηφικού σήμερα "Μένουμε Ευρώπη", έστω και ένας ψηφοφόρος που το 23 ψήφισε Μητσοτάκη, που θα πειστεί για τις αγνές προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα, το σχέδιό του για τη χώρα και την οικονομία, θα συνειδητοποιήσει το πόσο έχει μεταμορφωθεί ο συνεταίρος του Καμμένου, θα ξεχάσει τις επιδόσεις του (ακόμα και στην πανδημία) και θα τον ψηφίσει στις εκλογές. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Φυσικά υπάρχει περιθώριο για να υποδυθεί τον "σωτήρα" ο κ. Τσίπρας στον χώρο της αριστεράς και να επιχειρήσει να μαζέψει τα συντρίμμια της. Εκεί όπου σήμερα οι πρωταγωνιστές είναι είτε κάτι ανούσιοι παράγοντες που διεκδικούν το πρώτο βραβείο κοινοτοπίας και βαρεμάρας, είτε κάτι παρδαλές περσόνες με έφεση στο ταξικό παπατζιλίκι, είτε κάτι αμετανόητοι αρχειομαρξιστές που αρνούνται να συμβιβαστούν με την εποχή τους.

Δεν είμαι βέβαιος ότι είναι ακριβώς αυτό που ονειρεύεται ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά και στον χώρο της αριστεράς δεν λείπουν τα προβλήματα. Υπάρχουν ορισμένοι φυσικά που τον περιμένουν σαν Μεσία. Είναι αυτοί που φαντασιώνονται ότι ζούμε σε μια δυστοπία και περιμένουν έναν από μηχανής πολιτικό να μας γλυτώσει από τη μάστιγα του Μητσοτάκη.

Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που θεωρούν ότι ο Αλεξης Τσίπρας συμβιβάστηκε, αυτοί που τον κατηγορούν ότι τους πρόδωσε, αυτοί που δεν θα του συγχωρέσουν ότι έφερε τον Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που θεωρούν ότι τους πούλησε και την έκανε στα δύσκολα.

Με άλλα λόγια, ο κ. Τσίπρας είναι ένα φθαρμένο προϊόν που όσο και αν τον μακιγιάρεις, δεν μπορεί να πλασαριστεί ως νέο προϊόν. Και αυτός που θα καταφέρει να κερδίσει τον Μητσοτάκη, πρέπει να έχει κάτι να πουλήσει στο εκλογικό σώμα. Μια ελπίδα. Όχι την επιστροφή στο παρελθόν.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr