Η κρίση σε ένα κόμμα μπορεί να είναι και λυτρωτική. Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ, και υποθέτω συμφωνεί μαζί μου και ο Φαραντούρης που είναι δυνατός στη πολιτική θεωρία, είτε ο Κασσελάκης θα βγει νικητής και θα διώξει την "αριστερή" αντιπολίτευση- που δεν τον αντέχει ούτε ζωγραφιστό- είτε η αντιπολίτευση θα διώξει τον Κασσελάκη και τους Kasselistas και θα επιστρέψουμε στην αριστερή κανονικότητα. Και ο Πολάκης θα μου πείτε; Και αν κερδίσει αυτός τις εκλογές και διώξει και τον Κασσελάκη και τη Γεροβασίλη, μαζί με όλους τους άλλους βαρώνους της αριστερής ορθοδοξίας; Εδώ η θεωρία σηκώνει τα χέρια ψηλά. Εκτός από πολιτικούς επιστήμονες χρειαζόμαστε ενίοτε και ψυχιάτρους για ασφαλές συμπέρασμα.
Εδώ ο Κασσελάκης που θέλει -λέει- να τα αλλάξει όλα και δεν συμβιβάζεται με το παλιό και το φθαρμένο, επέλεξε τον Νίκο Παππά, το πιο γκρίζο και αμφιλεγόμενο στέλεχος της εποχής του Αλέξη Τσίπρα, έναν άνθρωπο των σκοτεινών παρασκηνίων -καταδικασμένος από το Ειδικό Δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος- και τον έχρισε νούμερο 2 του κόμματος. Με αυτόν θα σχεδιάσει το μέλλον; Μα γι΄αυτό ακριβώς δεν έγραψα για ψυχίατρο, ίσως δεν το προσέξατε, αλλά για ψυχιάτρους. Χρειαζόμαστε και δεύτερη γνώμη.
Σε κάθε περίπτωση, κάθε κρίση δείχνει και την ποιότητα των ανθρώπων. Το μέταλλο, όπως λέμε όταν έχουμε λυρική διάθεση και ομολογώ όταν γράφω για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς μας αποχαιρετά δια παντός, με καταλαμβάνει μια συγκίνηση.
Να για παράδειγμα ο Σωκράτης Φάμελλος. Οι απόψεις του κ. Φάμελλου - μέχρι χθες επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ- δεν διαφέρουν ούτε στο ελάχιστο από εκείνες των 87, δηλαδή της κυρίας Γεροβασίλη και των υπολοίπων της ομάδας Τσίπρα, που έχουν αντέξει και έχουν παραμείνει στο κόμμα. Ήταν απορίας άξιο λοιπόν, γιατί και πώς βρέθηκε δίπλα στον κ. Κασσελάκη. Τι ήταν αυτό που τους συνέδεε; Μήπως ήταν γιατί του είχε προσφέρει μια θέση εξουσίας και μάλιστα με προβολή στα media;
Όλο αυτό το διάστημα εκτέλεσε τα καθήκοντά του χωρίς να προκαλέσει καμία ιδιαίτερη έκπληξη, επιδεικνύοντας ένα μέτριο ταλέντο αγορητή και επαναλαμβάνοντας σε κάθε περίσταση, τις γνωστές αριστερές κοινοτοπίες. Άχρωμος και άοσμος ήταν, υποθέτω μάλιστα γι΄ αυτό ορισμένοι τον θεωρούν και επιτυχημένο. Γιατί απέφυγε τις μεγάλες ανοησίες.
Όταν ήρθε η ώρα της απαλλαγής του από τα καθήκοντά του, αν και ο επικεφαλής της ΚΟ είναι μια προνομία του εκάστοτε αρχηγού κόμματος - πόσο μάλλον αν δεν είναι βουλευτής ο αρχηγός, αφού δρα αντ΄αυτού- αρνήθηκε να αποχωρήσει και δήλωσε ότι πάντα διαφωνούσε με τον Στέφανο Κασσελάκη. Διαφωνούσε, αλλά το κρατούσε μυστικό υποθέτω. Τα είχε εκμυστηρευτεί μόνο στους πολύ δικούς του. Τελικά οι συνάδελφοί του, έστω και χωρίς ενθουσιασμό, τον έστειλαν και πάλι πίσω στα άνω έδρανα.
Η στήριξη στον Στέφανο Κασσελάκη είχε βλέπετε ημερομηνία λήξεως. Οσο ο Σωκράτης Φάμελλος απολάμβανε τη θέση του προέδρου της ΚΟ. Κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις.
Υπάρχουν όμως και άλλοι. Να, θυμάμαι μια πρώην δημοσιογράφο της κρατικής τηλεόρασης, έναν άνθρωπο χαμογελαστό και ηπίων τόνων, που στοιχήθηκε από την πρώτη στιγμή δίπλα στον Στέφανο Κασσελάκη. Αναλαμβάνοντας τον άχαρο ρόλο του τοποτηρητή του προέδρου και του παιδονόμου των βουλευτών. Δεν της φαινόταν, αλλά αμέσως διακρίθηκε στις επιθετικές δηλώσεις για οποιονδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει την αυθεντία του προέδρου και άφησε εποχή με διάφορα τελεσίγραφα του τύπου, "όποιος διαφωνεί φεύγει".
Τελικά αποχώρησε ησύχως από τη θέση της εκπροσώπου και έβαλε υποψηφιότητα για Ευρωβουλευτής. Ορισμένοι κακεντρεχείς πιστεύουν ότι αυτό ήταν από την πρώτη στιγμή το σχέδιό της και γι΄ αυτό δέχθηκε και τον άχαρο ρόλο του τοποτηρητή της κομματικής νομιμότητας και την προβεβλημένη θέση της εκπροσώπου τύπου.
Άλλοι λάμπουν δια της σιωπής. Όπως ορισμένοι βουλευτές στην ΚΟ που σε κάθε δύσκολη ψηφοφορία ψηφίζουν λευκό, και δίνουν την εντύπωση ότι δεν επιλέγουν πλευρά, κρύβουν τις απόψεις τους, μόνο και μόνο γιατί δεν θέλουν να εκτεθούν. Θέλουν να δουν προς τα πού θα γύρει η πλάστιγγα και ανάλογα να τοποθετηθούν. Να μην σπεύσουν να πάρουν θέση και μετά βρεθούν στην αντιπολίτευση του αρχηγού…
Και υπάρχει βέβαια και ο Νίκος Φαραντούρης. Που μέσα στην αναμπουμπούλα δηλώνει και αυτός υποψήφιος αρχηγός. Αν και οι περισσότεροι ούτε το όνομά του δεν έχουν συγκρατήσει. Ποια είναι η πρόταση που κομίζει; Άγνωστο. Γιατί νομίζει πως αυτός είναι η λύση στο πρόβλημα ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί προφανώς έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Ίσως είμαι αυστηρός. Για να είσαι στην πολιτική, απαραίτητη είναι και η φιλοδοξία και μια ορισμένη δόση ναρκισσισμού. Επίσης η πολιτική δράση είναι ένα επάγγελμα. Οι άνθρωποι επιλέγουν, τοποθετούνται και δρουν, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Αν μπορούν μάλιστα να τα τυλίξουν και σε μια ιδεολογία ακόμα καλύτερα.
Αλλά φυσικά κι εμείς οι απ΄ έξω βλέπουμε. Και κρίνουμε.