Καθόλου δε διαφέρει ο Αμβρόσιος από τον τύπο που περιέγραψαν ο Λουκιανός και ο Σαίξπηρ στον Τίμωνα τον μισάνθρωπο. Ο Τίμων πέθανε γιατί από μισανθρωπία αρνήθηκε τη βοήθεια γιατρού. Γιατί απομονώθηκε και έδιωχνε όποιον τον πλησίαζε. Οι «μαχητικοί ιεράρχες» σαν τον Αμβρόσιο μου τον θυμίζουν πολύ.
Υπάρχουν περιοχές που ξεπερνάνε τα προσωπικά μας γούστα, τις προτιμήσεις, ακόμα και την ανεκτικότητα. Λέγονται ίσα δικαιώματα, ανθρώπινα δικαιώματα. Οι κοινωνίες τα προσαρμόζουν στις ανάγκες τους με το πέρασμα του χρόνου, ανοίγονται στα μηνύματα.
Το ζήτημά μου δεν είναι αν η Εκκλησία θέλει ή δε θέλει, της αρέσει ή δεν της αρέσει να επεκταθεί στο σύμφωνο συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Κάποια μέρα κοντινή φαντάζομαι το σύμφωνο θα υπογραφεί όπως έχει υπογραφεί εδώ και δέκα χρόνια στην βαθιά καθολική Ισπανία για παράδειγμα. Σας θυμίζω τη δήλωση του Πάπα: «ποιος είμαι εγώ να κρίνω αυτούς τους ανθρώπους;». Ο Πάπας προσαρμόζεται γιατί η εκκλησία του για να υπάρξει θέλει κόσμο. Και τους θέλει όλους.
Εδώ, η Ιερά Σύνοδος έχει διατυπώσει κάπως «κομψά» την αντίρρησή της στην επέκταση του συμφώνου και εμμένει στην σκληρή της στάση με μια δήλωση «μορφωμένων ανθρώπων». Καλύτερα από το 2008 όταν έλεγαν ότι το σύμφωνο συμβίωσης είναι καταδικαστέο ως μορφή πορνείας.
«Σύγχρονα σχήματα οργάνωσης του ιδιωτικού βίου των ανθρώπων» συνιστούν «εκτροπές» του οικογενειακού θεσμού. «Από τον σεβασμό στην αξία του ανθρώπου απορρέει η απόρριψη οποιουδήποτε θεσμού-υποκατάστατου, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, με το οποίο επιχειρείται ο υποβιβασμός της οικογενειακής ζωής στο επίπεδο των αστικών συναλλαγών».
Τη ρητορική του μίσους της όμως την αναλαμβάνουν πάντα οι σκληροπυρηνικοί μπροστάρηδες που διαθέτει. Όπως άλλοτε ο Καντιώτης που αφόριζε για πλάκα μέχρι και το Θόδωρο Αγγελόπουλο, και ο Πειραιώς Σεραφείμ που εξαπολύει μύδρους και απειλές αφορισμού ακόμα και στους επιστήμονες του CERN.Αυτή τη φορά το ζήτημα του συμφώνου πήρε επάνω του ο Αμβρόσιος. Η ανακοίνωσή στο blog του είναι ανατριχιαστική.
Ε, λοιπόν, αυτούς τους ξεφτυλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με νοητική διαταραχή! Δυστυχώς, αυτοί είναι τρις-χει-ρότεροι και πολύ πιό επικίνδυνοι από κάποιους, που ζούν στα τρελλοκομεία! Μή διστάζετε, λοιπόν! Όταν καί όπου τους συναντάτε, φτύστε τους! Μη τους αφήνετε να σηκώνουν κεφάλι! Είναι επικίνδυνοι!».
Οι προοδευτικοί ιεράρχες αντιμετωπίζουν τη δήλωση με απραξία και σιωπή. Πολύ εύγλωττη. Ο Αμβρόσιος ξεχειλίζει μίσος. Τόσο πολύ που σε μια εκκλησία πιο ανοιχτή θα είχε κριθεί ανίκανος να διδάξει και να πρεσβεύει την αγάπη. Ο Αμβρόσιος κηρύσσει το μίσος γιατί ξέρει ότι έχει μεγάλο κοινό. Το οποίο τρομάζει συστηματικά. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος στη δεισιδαιμονία που καλλιεργεί περί ανωμαλίας και παραδείσου. Προτρέπει τον κόσμο που δεν καταλαβαίνει ή δεν ενδιαφέρεται να φτύσει και να προπηλακίσει. Αναβιώνει την εφιαλτική ιερά εξέταση και τον μεσαίωνα. Σε λίγο θα ανάψει την πυρά για να κάψει τις νέες μάγισσες, τους γκέι. Όποιος γνωρίζει τα κείμενα των αφορισμών ξέρει πόσο τρομακτικά είναι. Κείμενα στην καρδιά του σκότους.
Προφανώς ο Αμβρόσιος δε θα σταματήσει εδώ. Η επόμενη κίνηση είναι να απειλήσει με αφορισμό τους βουλευτές. Πράγμα που έχει συμβεί και στο παρελθόν. Ευτυχώς, σε καμία περίπτωση η Πολιτεία δε νομοθετεί μαζί με την εκκλησία. Ακόμα και αν πηγαίνουν χέρι-χέρι και δε θα χωρίσουν ποτέ. Απλώς σήμερα, για άλλη μια φορά η εκκλησία τα καταφέρνει ακόμα μια φορά να μείνει πιο πίσω από την κοινωνία. Εννοώ πίσω από το κομμάτι των μορφωμένων των ανοιχτόμυαλων ανθρώπων που ζητούν ίσα δικαιώματα για όλους. Γίνεται όλο και πιο αφιλόξενη. Το κήρυγμα του μίσους είναι η νέα αγάπη που προτείνει. Η άλλη, η αληθινή αγάπη απομακρύνεται από το οπτικό πεδίο της εκκλησίας, όλο και περισσότερο σε ένα κόσμο που αλλάζει βίαια και ταραγμένα. Αυτοί που πρέπει να σταθούν πάνω από θρησκευτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις είναι κατώτεροι των προσδοκιών μας. Όχι μόνο σαν θρησκευτικοί ποιμένες, αλλά χειρότερα και ως δημόσιοι υπάλληλοι, λειτουργοί αυτού του κράτους.