Η Τουρκία, ο Ερντογάν και ο Νίκος Δένδιας

Την επομένη μιας ακόμα συνάντησης του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ταγίπ Ερντογάν, είμαστε, νομίζει κανείς, ξανά στο σημείο εκκίνησης. Δεν παραγνωρίζω φυσικά τα οφέλη από τη νηνεμία στα ελληνοτουρκικά, καθόλου μάλιστα. Το θεωρώ και μεγάλη επιτυχία του σημερινού πρωθυπουργού. Εχοντας φθάσει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, πολύ κοντά στο σημείο της θερμής σύγκρουσης- που θα μπορούσε να προκύψει ακόμα και από ένα ανθρώπινο λάθος ή μια λανθασμένη εκτίμηση- είναι προφανώς ανακουφιστικό το γεγονός ότι οι παραβιάσεις και τα επεισόδια στον αέρα και τη θάλασσα έχουν σχεδόν μηδενιστεί.

Ενώ και τα οικονομικά οφέλη από την εκτόνωση της έντασης είναι επίσης σημαντικά.

Αλλά... αλλά όλοι βλέπουν τη δυσκολία, τη μεγάλη δυσκολία, να ξεφύγουμε από τον "πρόλογο", να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα και να αντιμετωπίσουν οι δυο χώρες με ειλικρίνεια, τον πυρήνα των προβλημάτων τους. Αυτό που πολύ αόριστα, ακριβώς για να αποφύγει τις αντιδράσεις, ονοματίζει ο κ. Μητσοτάκης "το πρόβλημα των θαλασσίων ζωνών", χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες.

Και ο λόγος δεν είναι άλλος από τον φόβο του πολιτικού κόστους και οι αντιδράσεις που θα προκληθούν και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, από τυχόν αναζήτηση συμβιβαστικών λύσεων, ακόμα και αν αυτές είναι "αντικειμενικές κρίσεις" ενός διεθνούς δικαστηρίου. Η αυτό που λέει ο Τούρκος πρόεδρος λύσεις kazan kazan (win win).

Πρόσφατα, ο ιστορικός Κώστας Κωστής (βλ. Καθημερινή) εντόπισε την μετατόπιση των αντιλήψεών μας για την εξωτερική πολιτική, από τον ρεαλισμό στην άρνηση της διαπραγμάτευσης, στα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ.

Αντιπαρέβαλε δηλαδή την άποψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη (βλ. διάλογο με Μπουλέντ Ετσεβίτ) και ότι και η Τουρκία έχει ορισμένα δικαιώματα και στην υφαλοκρηπίδα, με την δυναμική και αφοριστική άποψη του Ανδρέα Παπανδρέου ότι "δεν διεκδικούμε τίποτα αλλά και δεν εκχωρούμε τίποτα". Με δυο λόγια ότι δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε, αφού όλες οι απαιτήσεις της Αγκυρας είναι παράνομες (αν όχι και παράλογες) διεκδικήσεις.

Ο Κώστας Κωστής σημείωσε μάλιστα ότι αυτή η "πασοκική" ανάγνωση και η αντιμετώπιση των προβλημάτων της εξωτερικής μας πολιτικής, υιοθετήθηκε συν τω χρόνω και από τη Νέα Δημοκρατία, για να συνιστά σήμερα κοινή αντίληψη του συνόλου σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων.

Enter ο Νίκος Δένδιας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών είναι μαθητής αυτής της "ανδρεοπαπανδρεϊκής σχολής" στην εξωτερική πολιτική και το έχει αποδείξει με τις δυναμικές παρεμβάσεις του στο παρελθόν, μια εκ των οποίων τελικά κατέληξε σε διπλωματικό επεισόδιο με τον τότε Τούρκο ΥΠΕΞ κ. Τσαβούσογλου.

Οι κακές γλώσσες λένε ότι αυτή είναι και η αιτία της μετακόμισης του στο Υπουργείο Άμυνας, αφού λέει ο πρωθυπουργός δεν ένιωθε καθόλου άνετα με την αυτονόμηση του δημοφιλούς υπουργού του και ήθελε να έχει τα χέρια λυτά για άλλους είδους χειρισμούς στα λεγόμενα εθνικά θέματα.

Ο κ. Δένδιας συχνά αναφέρεται σε θέματα εξωτερικής πολιτικής με την ιδιότητα του Υπουργού Άμυνας - καθόλου παράδοξο - αλλά αυτό που συμβαίνει όμως εσχάτως, με τους Τούρκους αξιωματούχους, είναι και παράδοξο και χρήζει ερμηνείας.

Κάθε φορά που ο Νίκος Δένδιας παίρνει τον λόγο και αναφέρεται στην εξωτερική πολιτική- μόνο αυτός- εκπρόσωποι του κόμματος του Ερντογάν νιώθουν την ανάγκη να του απαντήσουν σε πολύ σκληρή γλώσσα, κατηγορώντας τον ότι υπονομεύει την προσέγγιση των δυο χωρών.

Η τελευταία φορά ήταν στο Καστελόριζο, όπου ο Νίκος Δένδιας αναφέρθηκε στην επιρροή του νησιού στην έκταση της ελληνικής ΑΟΖ. Οσο διάβασα την ομιλία του, αυτά που δημοσιεύθηκαν στον τύπο τουλάχιστον, δεν είδα να είπε κάτι το πρωτοφανές, ούτε το μαξιμαλιστικό. Διατύπωσε την πάγια ελληνική θέση για τα δικαιώματα των νησιών και στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ.

"Προβοκάτορα" όμως τον αποκάλεσε ο Τσελίκ που σαμποτάρει την ελληνοτουρκική προσέγγιση. "Τα λόγια του θα πνιγούν στο Αιγαίο" εκτίμησε ο εκπρόσωπος του ΑΚΠ.

Αξίζει να αναρωτηθούμε τι κρύβει αυτή η τουρκική εμμονή.

Μια εκδοχή είναι το επεισόδιο με τον Τσαβούσογλου να έχει προκαλέσει ένα είδος βεντέτας με το διπλωματικό κατεστημένο και να θεωρούν ορισμένοι Τούρκοι αξιωματούχοι, υποχρέωσή τους να απαντούν στον πρώην ΥΠΕΞ. Μια άλλη εκδοχή, πιο πιθανή, είναι να είναι ο Νίκος Δένδιας ένας βολικός στόχος για όσους θέλουν να διατηρούν ζωντανή την ένταση με τη Ελλάδα, για λόγους εσωτερικής πολιτικής και συντήρησης των δεσμών του ΑΚΠ με τα εθνικιστικά κοινά.

Και μια άλλη εκδοχή είναι οι επιθέσεις στον πρώην ΥΠΕΞ να εντάσσονται σε μια πάγια στρατηγική της γειτονικής χώρας, απονομιμοποίησης και δαιμονοποίησης της άποψης που εκπροσωπεί, ώστε να δημιουργηθεί το ανάλογο κλίμα όταν και αν κληθούμε να διαπραγματευθούμε. Ίσως αδίκως όμως. Τέτοιες πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται όταν μια κυβέρνηση έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και απολαμβάνει μεγάλης δημοτικότητας. Όχι σε φάση κόπωσης και απονομιμοποίησης.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr