Ήρθε η ώρα του λογαριασμού για τις μούφες

Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματική αγωνία για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και τι θα γίνει στην Κεντρική Επιτροπή, αν θα καταθέσει την πρόταση μομφής ο Πολάκης και τι θα κάνουν οι 87, που επιμένουν ότι είναι περισσότεροι αλλά δεν μας λένε και πόσοι είναι, αλλά υποθέτω κανείς δεν αμφιβάλει για το αποτέλεσμα. Το κόμμα πάει για τα αζήτητα, είτε καταφέρουν οι άλλοι να διώξουν τον Κασσελάκη, είτε ο Κασσελάκης καταφέρει να διώξει όλους τους άλλους και να μείνει με το κόμμα και τους δικούς του. Πάντως μαζί πλέον δεν κάνουν χωριό. Τελεία.

Βέβαια μπορεί κανείς να αναρωτηθεί, αν αξίζει τον κόπο όλη αυτή η ιστορία. Γιατί το brand name, όπως σωστά κατάλαβε και ο Αλέξης Τσίπρας και κάνει ότι δεν τους ξέρει καν τους πρώην συντρόφους του, το brand name έχει φθαρεί τόσο, που είτε μείνει μόνος ο Κασσελάκης με τους Kasselistas είτε τον διώξουν οι άλλοι και ανακαταλάβουν το κόμμα και καταφέρουν την παλινόρθωση, οι ελπίδες για ανάκαμψη είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παρελθόν ό,τι και να συμβεί και ίσως η ιδέα του Στέφανου Κασσελάκη να του αλλάξει τουλάχιστον το όνομα, δεν είναι και τόσο απίθανη ιδέα όσο φάνηκε στην αρχή. Αλλά βέβαια και στο ΠΑΣΟΚ άλλαξαν διάφορα ονόματα, αλλά μέχρι στιγμής προκοπή δεν είδαν. Και επέστρεψαν στα σίγουρα. Στην 3η του Σεπτέμβρη, θα τον "μεθύσουμε τον ήλιο" και τα γνωστά. Μάλλον χρειάζεται λοιπόν κάτι άλλο. Μήπως μια σαφή πολιτική πρόταση; Μια ιδέα ρίχνω.

Μια άλλη ιδέα θα ήταν να αναλογιστούν, όσοι συνεχίζουν να πολιτεύονται με το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς και όσο τους επιτρέπει φυσικά ο χρόνος που αφιερώνουν στην κλοτσοπατινάδα με τον νυν αρχηγό, τι συνέβη και έφθασαν εκεί που έφθασαν.

Γιατί φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φυλλοροεί εξαιτίας του Κασσελάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταβυθίστηκε και έγινε μικρό κόμμα με αρχηγό τον Αλέξη Τσίπρα (σχεδόν το έχουμε ξεχάσει αυτό), στις εκλογές δηλαδή του 2023. Με άλλα λόγια- και αυτό είναι το πραγματικά παράδοξο με το μόρφωμα της ελληνικής αριστεράς- ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πλήρωσε τη αποτυχημένη θητεία στην κυβέρνηση και τη διάψευση όλης της αντιμνημονιακής ουτοπίας, αλλά πλήρωσε την αντιπολίτευση που έκανε στα 4 χρόνια της πρώτης κυβέρνησης Μητσοτάκη. Θυμίζω ότι το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ απέφυγε την οδυνηρή ήττα και συγκρατήθηκε στο 30%, με αποτέλεσμα όλοι να ελπίζουν σε μια γρήγορη επάνοδο στην εξουσία, για να έρθουν οι εκλογές του 2023 και να βρεθεί το κόμμα στο θλιβερό 18%. Και έπειτα ήρθε και ο Κασσελάκης και το αποτελείωσε…

Τι συνέβη τα 4 χρόνια της πρώτης θητείας Μητσοτάκη; Ο ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα- να το επαναλάβουμε- άσκησε μια πολιτική άρνησης της πραγματικότητας. Ηταν εναντίον του φράχτη στον Εβρο, ακόμα και μετά την υβριδική επίθεση Ερντογάν στη μεθόριο, ήταν εναντίον των μέτρων καραντίνας του κορονοϊού, εναντίον ακόμα και των εμβολίων κατά του φονικού ιού, έκανε καμπάνια για το δήθεν "τσιμέντωμα" στην Ακρόπολη, για τα αρχαία του Μετρό στη Θεσσαλονίκη- που τώρα εγκαινιάζεται με τα αρχαία στη θέση τους- έκανε καμπάνια ακόμα και για την δήθεν ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, που θα μας έκανε να πούμε το νερό νεράκι. Και δώστου οι καλλιτέχνες στη Θεσσαλονίκη με τις γροθιές υψωμένες και το πνεύμα ανυπότακτο, για μια ακόμα συναυλία συμπαράστασης, με το αζημίωτο φυσικά. Μούφες όλα. Έκανε μια πολιτική μούφας και φυσικά πλήρωσε το αντίτιμο.

Μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Να οικοδομήσει ένα κεντροαριστερό κόμμα, με πρόγραμμα και θέσεις, που να ανταποκρίνεται στο αίτημα των ψηφοφόρων για κανονικότητα, πρόοδο και ελπίδα; Μπορούσε, αλλά θα έπρεπε πρώτα να κάνει έναν ορθολογικό απολογισμό της θητείας του τόσο στην αντιπολίτευση στις πλατείες όσο και στην κυβέρνηση, και να ομολογήσει και να αποδεχθεί τα λάθη του. Θα έπρεπε τα βασικά του στελέχη- και ο κ. Τσίπρας φυσικά- να ομολογήσουν ότι η αντιμνημονιακή πρόταση ήταν μια μούφα και ότι για χρόνια πολιτεύθηκαν με ψέματα και παραμύθια. Εύκολα το λες, δύσκολα το κάνεις. Ποιος αντέχει να αποδεχθεί ότι όλα όσα έλεγε και πίστευε για χρόνια, από τα φοιτητικά του χρόνια μάλιστα, ήταν μια απάτη;

Ακόμα χειρότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, αρνήθηκε ακόμα και το mea culpa για τις ανήθικες δικαστικές διώξεις εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια υγειονομική ζώνη γύρω από το κόμμα, το αντισύριζα μέτωπο, που δεν επέτρεψε ποτέ στο κόμμα να αναζητήσει συμμάχους και δεν του άφησε κανένα περιθώριο να επεκταθεί, πέραν των ορίων του στενού του κομματικού κοινού.

Ορισμένοι αναρωτιούνται, πώς και γιατί η Νέα Δημοκρατία είναι το μόνο κόμμα που υλοποίησε και εφάρμοσε το μνημόνιο και δεν είχε την τύχη ούτε του ΣΥΡΙΖΑ ούτε του ΠΑΣΟΚ. Κατάφερε αρχικά να διατηρήσει τις δυνάμεις της και αργότερα να επιστρέψει στην εξουσία με ποσοστά ρεκόρ. Μια απάντηση που δίνεται είναι ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ήταν γαλουχημένοι με δήθεν προοδευτικές πολιτικές ανεξέλεγκτων δαπανών, προσλήψεων και επιδομάτων, και η εφαρμογή των περιοριστικών πολιτικών της τρόικας ήταν ένα πραγματικό "πολιτισμικό" σοκ. Σε αντίθεση με τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που είχαν μια κουλτούρα δημοσιονομικής πειθαρχίας, που επέτρεψε να γίνει αποδεκτή η ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, παρά τις θυσίες, με λιγότερο κόστος.

Πιθανώς να έχει βάση. Πάντως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν η εφαρμογή του μνημονίου- που άλλωστε παρουσιάστηκε στους ψηφοφόρους της αριστεράς σαν επιβληθείσα από τους δανειστές πολιτική, με την τότε κυβέρνηση στην άμυνα- δεν ήταν το μνημόνιο αυτό που οδήγησε το κόμμα στην ανυποληψία. Για ορισμένους μάλιστα ήταν η ολοκλήρωση του μνημονίου Τσίπρα, η ενηλικίωση και η ωρίμανση της αριστεράς.

Στην εξαέρωση τους οδήγησε η "παλαβή αντιπολίτευση". Γεγονός που μας επαναφέρει σε μια απλοϊκή ίσως διαπίστωση, αλλά πάντα ισχυρή. Απαραίτητη προϋπόθεση για να κάνεις πολιτική, είναι να αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει στην κοινωνία και ποιες είναι οι ανάγκες των πολιτικών. Και να μην γίνεσαι έρμαιο των ιδεολογικών σου εμμονών και ψευδαισθήσεων. Εύκολα το λες, δύσκολα το κάνεις.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr