"Στη φωτογραφία βλέπουμε τον Scott Bessent (πολυεκατομμυριούχο hedge fund manager, συνεργάτη του George Soros,και χρηματοδότη της καμπάνιας του Trump) μαζί με τον ΣΥΖΥΓΟ του, John Freeman και ένα από τα ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΑ τους παιδιά. Ο Bessent ανακοινώθηκε από τον DONALD TRUMP ως ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙ. Για να δω λίγο τις κουράδες που πανηγύριζαν την νίκη του Τραμπ γιατί -και καλά- σήμανε την "επιστροφή των παραδοσιακών αξιών" (κοινώς: των ακροδεξιών αναχρονιστικών αξιών) να βγαίνουν στη σκηνή με στραβωμένο το στόμα από τα εγκεφαλικούλια, να δω κάτι που θέλω…
(Και πού είστε… ΟΧΙ, το ότι ο Τραμπ διόρισε τον παντρεμένο γκέι εκατομμυριούχο με άντρα και υιοθετημένο παιδί, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι ο Τραμπ είναι "προοδευτικός"! Σημαίνει απλά ότι για τον Τραμπ το να είναι κανείς πλούσιος, ισχυρός, και χρηματοδότης του είναι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ από οτιδήποτε άλλο τον χαρακτηρίζει. Και επίσης σημαίνει ότι ΕΣΥ, που πίστεψες ότι ο Τραμπ "θα εξαφανίσει την woke κουλτούρα" και θα "επαναφέρει τις συντηρητικές αξίες" ΑΠΛΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛ*ΚΑΣ ΚΑΙ ΠΙΑΣΤΗΚΕΣ ΚΟΡΟΪΔΟ! Και ΠΟΛΥ το χαίρομαι, βρε Καραγκιοζάκο!)".
Σας μετέφερα σχεδόν αυτούσια μια βιτριολική ανάρτηση του συνθέτη και στιχουργού Σωκράτη Σουμέλα (παρέλειψα μονάχα τα συνοδευτικά emoticons, εξίσου "χαιρέκακα" με το κείμενό του). Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κύριο Σουμέλα, αλλά το "ύφος" στις αναρτήσεις του –σε όσες, εν πάση περιπτώσει, υποπίπτουν κατά καιρούς στην αντίληψή μου- μου θυμίζουν το δικό μου "ύφος" προ δεκαετίας, όταν δεν είχα ακόμη αρχίσει να γερνάω και να βάζω νερό στο κρασί μου: αθυροστομία και ειρωνεία χωρίς φραγμούς, σαν να μην υπάρχει αύριο. Εν προκειμένω, εάν άφηνα στη μπάντα τους αιχμηρούς χαρακτηρισμούς και την κατάχρηση κεφαλαίων στοιχείων, θα προσυπέγραφα καθεμία από τις υπόλοιπες λέξεις του και, κυρίως, την κεντρική ιδέα της ανάρτησής του. Ο ενθουσιασμός των ημεδαπών "τραμπικών" -τόσο των παλαιότερων, όσο και των όψιμων- για το comeback του πορτοκαλί καμποτίνου στον Λευκό Οίκο στηρίζεται σε δύο θεμελιώδεις παρανοήσεις: στη διασταλτική πρόσληψη/ερμηνεία της woke ατζέντας από τους ημεδαπούς φωστήρες και στην παράλληλη/ταυτόχρονη παρεξήγηση των προθέσεων του ίδιου του Τραμπ.
Εδώ, στην καθ’ ημάς Ανατολή, άρχισαν να πιπιλάνε και να δαιμονοποιούν την woke ατζέντα κάθε λογής πιθανοί και απίθανοι τύποι, από αδίστακτοι νεαροί πολιτευτές μέχρι σιτεμένοι σαλταρισμένοι καλόγεροι, δίχως να μπουν καν στον κόπο να πληροφορηθούν το ακριβές περιεχόμενό της, πόσο μάλλον να διαχωρίσουν την ουσία της από τις υπερβολές της. Στο τέλος της ημέρας κατέληξε να εκλαμβάνεται ως woke καθετί μη συντηρητικό. Ανεξαρτήτως εάν όντως συμμερίζονται αυτήν την "απέχθεια" προς την woke ατζέντα ή απλώς πανικοβλήθηκαν από την επιστροφή του Τραμπ στην εξουσία και την "ελαφρόμυαλη" προγενέστερη δική της "έκθεση" προς την πλευρά της "μεγάλης χαμένης" Κάμαλα Χάρις, σύσσωμη η Νέα Δημοκρατία –του πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου- έσπευσε να υιοθετήσει το ανάθεμα της woke ατζέντας προσφέροντας τόσο στους καλόπιστους όσο και στους κακόπιστους πλούσιο ψυχαγωγικό θέαμα με τις "κωλοτούμπες" της. Προ του κινδύνου να απολέσει οριστικά ένα μεγάλο κομμάτι από τα δεξιά της –και με τον Αντώνη Σαμαρά έξω από το μαντρί πλέον- η κυβερνώσα παράταξη βρίσκεται μόλις ένα βήμα προτού μας ανακοινώσει ότι ουδέποτε έκανε "άνοιγμα" προς το Κέντρο και κάθε φιλελεύθερη μεταρρύθμιση ουδέποτε συμπεριλαμβανόταν στις προθέσεις της. Κάμαλα, είπατε; Ποια Κάμαλα και ποια δικαιώματα; Είναι ώρα για πειράματα τώρα;
Ακόμη πιο φαιδρή είναι η καρικατούρα του Ντόναλντ Τραμπ ως ενός ευσεβούς χριστιανού που θα πορευτεί εφεξής με τον σταυρό στο χέρι. Αρκεί να διαβάσετε κάποιο από τα συγγραφικά του πονήματα –από εκείνα που υπαγόρευσε, για την ακρίβεια, όταν δεν του περνούσε καν από το μυαλό να πολιτευθεί και περιοριζόταν να δίνει συμβουλές σε επίδοξους οικονομικούς killers. Στο "Πώς να γίνεις πλούσιος" (2004, Αττικές Εκδόσεις) θα σας διαφωτίσει με κεφάλαια που πολύ δύσκολα συνάδουν με οιαδήποτε χριστιανική αρχή, όπως αποτυπώνονται ήδη από τους τίτλους τους: "Μερικές φορές πρέπει να κρατάς κακία", "Κάποιες φορές πρέπει αναγκαστικά να τους τη φέρεις", "Μάθετε ακριβώς τι θέλετε και κρατείστε το για τον εαυτό σας" κ.ο.κ. Δεν ακούγονται και τόσο "αλτρουιστικά" όλα αυτά, έτσι; Ο Σουμέλας μάς το είπε ευθέως: ο Ντόναλντ αγαπάει και προωθεί μονάχα όσους αγαπάνε και προωθούν τον Ντόναλντ. Όλοι οι υπόλοιποι –που τον ψηφίζουν επειδή νομίζουν ότι τους νοιάζεται- δεν είναι παρά οι suckers (τα θύματα, τα κορόιδα). Ουσιαστικά επαναλαμβάνει με άλλα λόγια την απαράβατη αρχή του καλού ποκαδόρου: "Πριν αρχίσεις να παίζεις, ρίξε μια ματιά τριγύρω σου κι εντόπισε το κορόιδο. Εάν δεν εντοπίσεις κανένα κορόιδο, το κορόιδο είσαι εσύ".