Ο ΣΥΡΙΖΑ τα "κατάφερε” και πάλι. Πάνω που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει δυσκολίες, τόσο στο μέτωπο της πανδημίας όσο και στην οικονομία, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχυσε την καρδάρα με το γάλα.
Δεν έφτανε η αμηχανία μετά την ήττα και η απουσία αντιπολιτευτικής στρατηγικής και συνολικού στίγματος, έφτασαν και τα δημόσια συντροφικά μαχαιρώματα.
Ξεκίνησε η εκ Πέλλας και ΠΑΣΟΚ ορμώμενη Θεοδώρα Τζάκρη, η οποία με ρητορική Βελόπουλου (και βάλε) αποκάλεσε τον Μητσοτάκη "άπατρι (sic) και διεθνιστή”. Η μόνιμη κριτική της (Ακρο)δεξιάς προς την Αριστερά για δεκαετίες υιοθετήθηκε από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για δεξιά κυβέρνηση. Στα όρια μεταξύ σουρεαλισμού και ανοησίας. Φίλης, Μπίστης, Καββαδία και πολλοί άλλοι έγιναν έξαλλοι και με το δίκιο τους. Υπάρχει όμως ένας πρόβλημα: Η Θεοδώρα του "εθνικοπατριωτικού τόξου” δεν είναι απλά η μόνη βουλευτής (του ΣΥΡΙΖΑ) που έχει ψηφίσει και τα τρία Μνημόνια. Έχει οριστεί από τον πρόεδρο του κόμματος ως αναπληρώτρια σκιώδης υπουργός Εξωτερικών...
Ποιος την υπερασπίστηκε; Ο γνωστός Πολάκης που καταπολεμάει τη "διαπλοκή” και την εσωκομματική αντιπολίτευση από το... facebook.
Ακολούθησε μια πιο σοβαρή παρέμβαση, αυτή τη φορά του Ευκλείδη Τσακαλώτου, άτυπου επικεφαλής της εσωκομματικής ομάδας των "53+”.
Τι είπε επί της ουσίας ο πρώην υπουργός; Κάτι θεωρητικά αυτονόητο. Ότι είναι λάθος του Αλέξη Τσίπρα να αποκαλεί τον Μητσοτάκη ως τον "μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα”.
Πέρα του της όποιας εσωκομματικής πτυχής που έχει το ζήτημα, π.χ. μια δυσαρέσκεια του Ε. Τσακαλώτου για την απομάκρυνσή του από τη θέση του τομεάρχη Οικονομικών και τον ορισμό του ως έναν εκ των τριών κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, ο πρώην υπουργός λέει κάτι με το οποίο δύσκολο θα διαφωνούσε ένας μετριοπαθής άνθρωπος, εκτός αν πρόκειται π.χ. για τον Παύλο Πολάκη ή φανατικό αναγνώστη του Documento.
Με υβριστικούς χαρακτηρισμούς δεν γίνεται σοβαρή αντιπολίτευση. Το ήδη χαμηλό επίπεδο της πολιτικής στην Ελλάδα υποβαθμίζεται περαιτέρω, στην κοινή γνώμη δημιουργείται αποστροφή, ο κατήφορος δεν έχει τέλος, οι ύβρεις ανεξάντλητες.
Και αυτό, χωρίς να μπούμε στην ουσία του χαρακτηρισμού, αν δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας που υποσχόταν κατάργηση του Μνημονίου "με ένα νόμο και ένα άρθρο” και Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης 12 δισ. ευρώ σε πτωχευμένη χώρα, δικαιούται να αποκαλεί τον οποιονδήποτε ως "απατεώνα”.
Ούτε βέβαια υπάρχει απάντηση στο ερώτημα: "Μα αν είναι ο Μητσοτάκης ο μεγαλύτερος απατεώνας, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει συναίνεση στα εθνικά θέματα;”.
Το δε επιχείρημα "μα και οι δεξιοί βρίζουν”, μόνο ως "και εσείς βασανίζετε τους μαύρους” ακούγεται.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι λογικό να ενοχλείται όταν τον κριτικάρουν δημοσίως τα στελέχη του. Έτσι όμως είναι η πολιτική. Και αυτό δεν αλλάζει, ούτε με "πειθαρχικά” ούτε με δίκες της Μόσχας.
Η εικόνα που παρουσιάζει είναι πολύ μακριά από έναν εν δυνάμει διεκδικητή της εξουσίας. Το κόμμα κινείται μεταξύ αφασίας, "υπευθυνότητας” και λαϊκισμού. Τσαλαβουτά παντού χωρίς πυξίδα, εξακολουθεί να λέει και ως αντιπολίτευση τα πάντα και τα αντίθετά τους.
Επομένως, το βαθύ πολιτικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ δεν λύνεται με ύβρεις σε αντιπάλους ή διώξεις εσωκομματικών επικριτών. Λύνεται μόνο με καθαρή στρατηγική, αποφάσεις και σκληρή δουλειά. Αν θέλουν και κυρίως αν μπορούν.