Καλά νέα και κακά νέα

Γελάμε με ανέκδοτα που τα ακούμε για δεύτερη ή και για τρίτη φορά, ενόσω ακόμη τα θυμόμαστε από την πρώτη; Συνήθως όχι, καθώς το στοιχείο της έκπληξης έχει εξατμιστεί, εκτός και αν στο ίδιο το ανέκδοτο ελλοχεύει κάτι βαθύτερο από την έκπληξη, ενίοτε πιο πικρό ή πιο
μελαγχολικό. Ακριβώς ένα από αυτά προκαλεί το μειδίαμά μου, όσες φορές και αν το ακούσω ή όσες φορές και αν το επαναλάβω. Το είχα ακούσει πρώτη φορά στο "Μπέλφαστ" (2021), την περίφημη ταινία του Κένεθ Μπράνα που δεν της δόθηκε όση προσοχή τής άξιζε, μια και είχε την ατυχία να κάνει πρεμιέρα στο "πικ" της πανδημίας, όταν ο τρόμος παρέλυε κάθε διάθεση για καλλιτεχνικές ανησυχίες ή/και για μακάβρια καλαμπούρια, και το διαδίδω έκτοτε με ιεραποστολικό ζήλο. Σύμφωνα με το ανέκδοτο, λοιπόν, ο γιατρός λέει στον ασθενή του: "Σου έχω καλά νέα και κακά νέα. Ποια θέλεις να ακούσεις πρώτα;". "Ξεκίνα από τα καλά νέα", απαντάει ο ασθενής ανήσυχος. "Σου μένουν είκοσι τέσσερις ώρες ζωής", λέει κοφτά ο γιατρός. "Σοβαρολογείς, γιατρέ;", αντιδράει ο ασθενής έντρομος· "εάν αυτά είναι τα καλά νέα, τα κακά ποια μπορεί να είναι;". "Σε ψάχνω από χτες για να σου το πω".

Ψήφισα πρώτη φορά στη ζωή μου τον Οκτώβριο του 1981 –και μάλιστα, τώρα πια, μπορώ να σας αποκαλύψω πού έβαλα τον μοναδικό μου σταυρό, ενώ είχα τη δυνατότητα ως ψηφοφόρος της Α’ Αθήνας να βάλω και περισσότερους (αλλά δεν έβαλα): στον Μανώλη Γλέζο, υποψήφιο τότε με το ΠΑΣΟΚ. Έτσι, ως καθαρόαιμος αριστερός, τρομάρα μου, αλλά με ακαταμάχητη ενοχική αναστολή απέναντι στο ενδεχόμενο να ψηφίσω το "όχι και τόσο αριστερό" ΠΑΣΟΚ για τα τότε πολιτικά μου γούστα, έδωσα τη ψήφο μου σε κάποιον με αδιαμφισβήτητα αριστερά διαπιστευτήρια. Το αστείο είναι πως, τρεις δεκαετίες αργότερα, όταν είχα την ανέλπιστη τύχη να βρεθώ στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα μ’ εκείνον τον "ζωντανό θρύλο", άκουσα από τα δικά του χείλη, συνοδεία του μόνιμου περιπαικτικού του χαμόγελου, πως ακριβώς αυτή ήταν η σκοπιμότητα της παρουσίας του στο "πράσινο" ψηφοδέλτιο: να ψαρέψει ο Ανδρέας Παπανδρέου όσους "κόκκινους" δεν θα τσιμπούσαν με κανένα άλλο δόλωμα.

Έχουν περάσει σχεδόν σαράντα τρία χρόνια από την ημέρα που πρωτοψήφισα, αλλά σταθερά διαβάζω και ακούω έκτοτε πως κάθε εκλογική αναμέτρηση αναμένεται να διεξαχθεί σε χειρότερο πολιτικό κλίμα από την προηγούμενη, κάτι που μου θυμίζει ένα άλλο ανέκδοτο, "κάθε νέα χρόνια είναι καλύτερη, μονάχα που δεν πρέπει να την συγκρίνεις μ’ εκείνη που διαδέχεται, αλλά μ’ εκείνη που θα την διαδεχτεί" -όμως, αρκετά με τα ανέκδοτα, μπαφιάσατε και το καταλαβαίνω… Η μαύρη αλήθεια είναι πως, όσο φιλότιμα και αν προσπαθήσουμε να εξιδανικεύσουμε το παρελθόν (βάζει το χεράκι της και η αναπόφευκτη νοσταλγία), καμία εκλογική αναμέτρηση, είτε εθνική είτε ευρωπαϊκή (από τότε που καταργήθηκε στις ευρωεκλογές η λίστα), δεν διεξάχθηκε σε ιδανικό πολιτικό κλίμα, απρόσβλητο σε καταγγελίες και λοιδορίες εκατέρωθεν –κι εξυπακούεται ότι περιορίζομαι στη μεταπολιτευτική πεντηκονταετία, γιατί έτσι και συνυπολογίσουμε το προεκλογικό κλίμα πριν από τη δικτατορία των Συνταγματαρχών και όσο πιο πίσω ανατρέξουμε, δεν γίνεται, κάποιο αποτύπωμα εξημέρωσης των πολιτικών παθών οφείλουμε πια να το αναγνωρίσουμε.

Αυτά είναι τα καλά νέα –αλλά, όπως στο ανέκδοτο με τον γιατρό και τον ασθενή, έχει σημασία από πότε ξεκινάμε να μετράμε αντίστροφα και, κυρίως, αν μετράμε όλοι με την ίδια μεζούρα. Μήπως έχει ξεφυτρώσει αυτόν τον καιρό, δυο μήνες και κάτι πριν από τις επικείμενες
ευρωεκλογές, μια νέα μεταβλητή που επιδεινώνει το πολιτικό κλίμα; Έχει ξεφυτρώσει, πράγματι. Ίσως σας ξαφνιάσω αποκαλύπτοντας την ταυτότητά της, διότι δεν πρόκειται τόσο για τη μεταβλητή αυτή καθεαυτή, όσο για τους καρπούς που δρέπουμε εξαιτίας της: η
αλγοριθμική μεταβλητή. Αυτός ο μασκαράς ο αλγόριθμος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μας φέρνει κάθε χρόνο όλο και πιο κοντά σε ανθρώπους που ενστερνίζονται τις δικές μας απόψεις –σε δικές μας ρεπλίκες, ουσιαστικά- και μας απομακρύνει κάθε χρόνο όλο και περισσότερο από εκείνους που διαφωνούν μαζί μας.

Πάντοτε το ρεπερτόριο των πολιτευτών μας ευνοούσε τους "παράλληλους μονολόγους" από τον ανοιχτό και απροσχημάτιστο "διάλογο" (δεν έχουμε παρά να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τις παρωδίες που κατ’ ευφημισμό βαφτίζουμε debates πολιτικών αρχηγών), αλλά τους τελευταίους μήνες παρατηρούμε να χτυπάει κι εμάς τους ψηφοφόρους μια μαζική ίωση προκαταλήψεων που είτε στηρίζεται σε καθ’ ολοκληρίαν τερατώδεις fake πληροφορίες είτε και μόνο στην πολλαπλασιαστική δύναμη που αποκτάει ένα μικρό ψέμα καθώς μεταδίδεται από στόμα σε στόμα και ξεμακραίνει από την αρχική του πηγή. Ασελγούμε με την οδύνη συγγενών θυμάτων στην αληθινή ζωή, ανεμίζουμε ως κομματικά λάβαρα τα Τέμπη της Δεξιάς κόντρα στο Μάτι της Αριστεράς, κωφεύουμε σε κάθε επισήμανση ότι η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη και το Κακό δεν εμφωλεύει αποκλειστικά στο στρατόπεδο των πολιτικών μας αντιπάλων. Έτσι όμως ανακυκλώνουμε τις πολιτικές μας παθογένειες, κυνηγάμε την ουρά μας και δεν φθάνουμε πολύ μακριά. Στοιχειώδες.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr