Κορίτσια στον ήλιο

Λένε πως η ευσυγκινησία είναι αλάνθαστη ένδειξη ότι οδεύεις ολοταχώς ή έχεις μπει ήδη στην τρίτη ηλικία –και μάλλον έχουν δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι, στα εξήντα τέσσερά μου χρόνια, δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όποτε ξαναβλέπω ταινίες της παιδικής μου ηλικίας, ακόμη και αν πρόκειται για προπαγανδιστικά εκτρώματα του Τζέιμς Πάρις, όπως το "Δώστε τα χέρια" ή το "Στα σύνορα της προδοσίας". Βέβαια, το "Κορίτσια στον ήλιο" του Βασίλη Γεωργιάδη δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία, ούτε ως παραγωγή (την υπογράφει ο Κλέαρχος Κονιτσιώτης) ούτε ως περιεχόμενο, μολονότι ένας γκρινιάρης, όχι απαραίτητα κακόβουλος, θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι διαφημίζει έμμεσα την Ελλάδα των Συνταγματαρχών, καθώς δεν κάνει την παραμικρή νύξη για το δικτατορικό καθεστώς και σερβίρει την ίδια τη χώρα στους ξένους ως επίγεια Εδέμ. Παρ’ όλα αυτά, με το που θα πέσουν οι τίτλοι της αρχής και θα ακουστεί η ουράνια μελωδία του Σταύρου Ξαρχάκου –το τραγούδι "Ένα πρωινό" με τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη, σε στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου- κάθε σκεπτικιστική μου αναστολή θα πάει περίπατο.

Ήμουν δέκα χρονών όταν πρωτοβγήκε στις αίθουσες και ήταν των αδυνάτων αδύνατον να μην ερωτευθώ κεραυνοβόλα την Αν Λόμπεργκ, όπως και ο υπόλοιπος αρσενικός πληθυσμός της Ελλάδας, του σκηνοθέτη της ταινίας μη εξαιρουμένου. Τότε, στα πειράγματα του δρόμου, ήταν πολύ της μόδας η μάλλον σαχλή φράση "ζαχαροπλάστης είναι ο πατέρας σου;" και θα έλεγες ότι εκείνο το δεκαεννιάχρονο ουρί του παραδείσου (Σουηδέζα από την πλευρά του πατέρα της, Αμερικανίδα από την πλευρά της μητέρας) ξεπηδούσε απευθείας από μια τούρτα σε πάρτι εργένηδων. Ξαναβλέποντας την ταινία πριν από δύο εικοσιτετράωρα, ένιωσα πάλι να χτυπά η καρδιά μου για την Αν –και ας είχα πλήρη επίγνωση ότι το κορίτσι της ταινίας ήταν πλέον μια ηλικιωμένη κυρία εβδομήντα τεσσάρων χρονών. Η γοητεία, τόσο της Αν όσο και της ταινίας, είναι απλώς αχτύπητη.

Η ταινία έχει γυριστεί στο Μπατσί της Άνδρου –μια έμπνευση του έτερου πρωταγωνιστή, του Γιάννη Βόγλη (η μητέρα του καταγόταν από το νησί και του ήταν οικείο το περιβάλλον), που υιοθετήθηκε αμέσως από τον Γεωργιάδη. Το σενάριο, γραμμένο από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, είναι ιδιαίτερα ισχνό: το σύντομο ειδύλλιο ενός βοσκού με μια τουρίστρια, πέρα και πάνω από τα τείχη που υψώνει η γλώσσα. Όπως μας πληροφορούν μάλιστα ο Άγγελος Ρούβας και ο Χρήστος Σταθακόπουλος στον εξαιρετικά πολύτιμο "Ελληνικό Κινηματογράφο" (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2005), το "Κορίτσια στον ήλιο" προοριζόταν να είναι το πρώτο από τα τρία μέρη μιας ταινίας και μονάχα καθοδόν αποφασίστηκε να "τεντωθεί" ώστε να "γεμίσει" μια μεγάλου μήκους. Εάν θελήσουμε πάντως να εντοπίσουμε στο σενάριο ένα δεύτερο σκεπτικό κάτω από το προφανές, θα διακρίνουμε εύκολα την αγωνία που διαπερνά όλους τους "ντόπιους": πώς ένα "άτυχο" περιστατικό (ο υποτιθέμενος βιασμός μιας αλλοδαπής τουρίστριας από έναν ημεδαπό βοσκό) δεν θα τινάξει στον αέρα μια τουριστική κίνηση που βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα.

Σήμερα, πάνω από μισόν αιώνα αφότου γυρίστηκαν τα "Κορίτσια στον ήλιο", ανάλογη αγωνία δεν υφίσταται. Αντίστοιχα περιστατικά βιασμών, ακόμη και φόνων –πραγματικά, όχι υποτιθέμενα- έχουν καταγραφεί κατά καιρούς, αλλά κανένα δεν έδειξε ικανό να απειλήσει μια τουριστική κίνηση που δεν κινδυνεύει πια παρά από τον ίδιο της τον εαυτό. Ένας αγαπημένος μου σκιτσογράφος, ο Γιάννης Ιωάννου (1944-2019), είχε ήδη απαθανατίσει προ ετών μια παραλία εντελώς διαφορετική από τις σχεδόν έρημες παραλίες όπου βολόδερνε η αθώα Λόμπεργκ ρίχνοντας βότσαλα στο νερό. Ήταν μια παραλία πήχτρα στον κόσμο. Κάθε άτομο ήταν και μια κουκίδα στο σκίτσο του Ιωάννου. Πάνω από μια τέτοια κουκίδα, ένα συννεφάκι μάς μετέφερε τις σκέψεις του ατόμου: "Έφυγα από την Αθήνα και τώρα η Αθήνα είναι όμορφη. Θα φύγω από εδώ και, όταν θα φύγω, θα είναι κι εδώ όμορφα. Δεν θέλω να το παινευτώ αλλά, από όπου φεύγω, αφήνω πίσω μου ομορφιά".

Κινδυνεύουμε λοιπόν από τον ακριβώς ανάποδο κίνδυνο που αντιμετώπιζε η Άνδρος και οι υπόλοιπες Κυκλάδες κατά τη δεκαετία του 1960; Ο κίνδυνος έχει όνομα –"υπερτουρισμός"- και η υπουργός Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη δεν είναι σίγουρη πως κινούμαστε κιόλας κάτω από τον αστερισμό του. Πέρυσι στην ολομέλεια της βουλής, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της, δήλωσε ότι είναι ένας από τους πιθανούς κινδύνους που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον, τον συνδύασε μάλιστα με τον βραχνά των "βραχυχρόνιων μισθώσεων" που ανεβάζουν το κόστος ζωής τόσο για τον ντόπιο πληθυσμό των τουριστικών προορισμών, όσο και για τους ντόπιους τουρίστες. Εφέτος αρνήθηκε να επιβεβαιώσει ότι κινούμαστε προς την κατεύθυνση της Βαρκελώνης και της Μάλαγα, όπου αγανακτισμένοι ντόπιοι προτρέπουν τους τουρίστες να ξεκουμπιστούν από τα μέρη τους. Λέτε να προλάβω να το ζήσω και αυτό; Να δω με τα ίδια μου τα μάτια να προπηλακίζουν, να μπουγελώνουν ή να γιαουρτώνουν την εγγονή της Αν Λόμπεργκ;

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr