Τα στελέχη του Μαξίμου, αν και δεν το δείχνουν, βαθιά μέσα τους - προεξάχοντος του πρωθυπουργού Αλέξιου, έχουν την πεποίθηση, πως ανέλαβαν να διαχειριστούν βάρος που δεν τους αναλογούσε.
Η μέχρι σήμερα αντιμετώπιση των κρίσιμων θεμάτων που τους προέκυψαν (διαπραγμάτευση, προσφυγικό, εσωτερική διευθέτηση της οικονομικοπολιτικοκοινωνικής κρίσης), αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν ήταν προετοιμασμένοι να κυβερνήσουν.
Μεταξύ μας, κανείς από όσους διακυβέρνησαν τη χώρα εν καιρώ κρίσης, δεν ήταν σε θέση – εκ του αποτελέσματος πάντα μιλώ – να το πράξουν.
Όμως, εφόσον μπήκαν στο χορό, αναγκαστικά πρέπει και να χορέψουν τον… καρσιλαμά.
Τι κι αν προσπάθησαν να αποφύγουν πέρσι το καλοκαίρι το μνημόνιο, τι κι αν έθεσαν τον ελληνικό λαό σε θέση εκλέκτορα… τρις, τι κι αν μετασχηματίστηκαν, κομματικά αλλά και πολιτικά, η ουσία παραμένει η ίδια.
Κλήθηκαν να κυβερνήσουν και θα πρέπει να το κάνουν σε όλο του το μεγαλείο και με κάθε κόστος. Για το δικό τους κόστος πάντα μιλώ.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι μια κυβέρνηση με αντίρροπες κοινωνικοπολιτικές κουλτούρες, που όμως, τους δένει ο ίδιος πόθος. Η διακυβέρνηση της χώρας (ο μαζοχισμός σε όλο του το μεγαλείο).
Εάν, σε τούτη τη δύσκολη στιγμή, που θα πρέπει να περάσουν ένα δύσμορφο και παράλυτο ασφαλιστικό – φορολογικό – αγροτικό νομοσχέδιο, άλλοι το θεωρούν και μεταρρύθμιση(;), κάνουν πίσω και πάνε σε εκλογές θα ισοπεδώσουν οριστικά και αμετάκλητα την χώρα.
Είτε τους αρέσει, είτε όχι, πρέπει να κυβερνήσουν και να διαχειριστούν με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο τις τεράστιες κοινωνικές - κομματικές – πολιτικές αντιδράσεις.
Να ωριμάσουν και να πάψουν να σκέφτονται ως… αντιπολίτευση.
Και φυσικά να διαπραγματευτούν σε δυο επίπεδα. Με την τρόικα και με την κοινωνία ταυτόχρονα. Γιατί θεωρώ, πως το δεύτερο, τους είναι παντελώς άγνωστο, παρ’ ότι είναι και το πιο ουσιαστικό.