Σήμερα, ακόμη κι ένα παιδί του δημοτικού αν ρωτήσεις –από εκείνα που παίρνει στροφές το μυαλό τους, τις διαόλου κάλτσες- μάλλον θα σου πει ότι η Χρυσή Αυγή ήταν η "κακιά μάγισσα" του παραμυθιού.
Στο γυμνάσιο πάλι είναι κοινός τόπος ότι επρόκειτο για μια ναζιστική εγκληματική παραστρατιωτική οργάνωση που είχε καταφέρει –προφανώς με δόλια μέσα- να εισχωρήσει στο ελληνικό κοινοβούλιο, πιθανώς από κάποιο λαγούμι που έσκαψε κάτω από το φυλάκιο του εύζωνα στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, καλυμμένη από το πυκνό σκοτάδι.
Παρότι έχει περάσει μόλις μια δεκαετία από τον καιρό που η Χρυσή Αυγή ήταν στα ντουζένια της, χρονικό διάστημα που θα έπρεπε να καθιστά απαγορευτική ή/και περιπαιχτική την καθολική αμνησία, δεν ακούγεται καθόλου αυτονόητο να υπενθυμίσουμε πως μια εποχή η Χρυσή Αυγή, όχι μονάχα δεν απέκρυπτε την αποστροφή της για το πολίτευμά μας, αλλά κι επαιρόταν γι’ αυτήν.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος, όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν, δήλωνε τη σιχασιά του για το γεγονός ότι ήταν αναγκασμένος (προσωρινά, καθώς ήλπιζε) να κάθεται στα ίδια έδρανα με τους υπόλοιπους κοινοβουλευτικούς (ως προς τούτο, όσο και να πεις, οι υπόλοιποι τού έκαναν τελικά το χατίρι, αν και όχι ακριβώς με τον τρόπο που επιθυμούσε), ενόσω το πρωτοπαλίκαρό του, ο Ηλίας Κασιδιάρης, ως γιαλαντζί Γκέμπελς, καμάρωνε δεξιά και αριστερά ότι η βουλευτική ασυλία τούς παρείχε πια το δικαίωμα να ρίχνουν και καμιά σφαλιάρα.
Άμεση συνέπεια όλων αυτών; Οι φιλήσυχοι μουλωχτοί πολίτες –οι "Λαυρέντηδες" του Μανώλη Αναγνωστάκη και οι "κυρ-Παντελήδες" του Πάνου Τζαβέλλα- πριμοδότησαν τη Χρυσή Αυγή ακόμη και με ποσοστό που άγγιξε το 10% των ψήφων, αναγορεύοντάς την μετά βαϊων και κλάδων ως "τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη". Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής από την ελληνική δικαιοσύνη προ τριετίας είχε δύο παράλληλες κι εκ διαμέτρου αντίθετες παρενέργειες.
Αφενός οι "Λαυρέντηδες" και οι "κυρ-Παντελήδες" κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους ανεμίζοντας τα αντιφασιστικά τους λάβαρα (τέτοιο παλμό και τέτοιο πάθος είχαν να δουν οι υπερήλικες συμπολίτες μας από την
Απελευθέρωση τον Οκτώβριο του 1944), αφετέρου οι ελλοχεύοντες πολιτικάντηδες, που δεν μασάνε με κάτι τέτοιες μασκαράτες, οσμίστηκαν πάραυτα ότι "εδώ υπάρχει ψωμί". Τα "ορφανά" της Χρυσής Αυγής παραήταν πολλά για να τα αφήσουν να κυκλοφορούν αδέσποτα.
Σκόπευαν να τα δελεάσουν με παρόμοια ρητορική, απαλλαγμένη από τις ναζιστικές ακρότητες, κάτι που κατανόησε πλήρως ακόμη και ο γιαλαντζί Γκέμπελς από το κελί του: μπορείς να διακονείς σχεδόν τα ίδια με τον Χίτλερ δίχως να προφέρεις το μιαρό του όνομα και δίχως να περιφέρεις ανά τις πόλεις και τα χωρία wannabe τάγματα εφόδου που έχεις πλημμελώς εκπαιδεύσει σε θερινές κατασκηνώσεις της πλάκας (άλλωστε, με την παχυσαρκία να θεριεύει στη σύγχρονη Ελλάδα, το αισθητικό αποτέλεσμα είναι μάλλον απωθητικό). Είδαμε τους καρπούς αυτής της λαφυραγώγησης στις πρόσφατες εκλογές: τρία κοινοβουλευτικά κόμματα –ένα δυναμικό ποσοστό που πλησιάζει το 15% του εκλογικού σώματος- τοποθετούνται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας.
Μπορεί τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής να βαρυγκωμούν έγκλειστα στις φυλακές Δομοκού, αλλά η ιδεολογία της, ύστερα από ένα προσεχτικό κι ολότελα πετυχημένο λίφτινγκ, κυκλοφορεί ξανά ελεύθερη κι ωραία.
Το διαφαινόμενο μοίρασμα των ιματίων του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικό. Κατ’ αρχάς ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαρύ ποινικό μητρώο λαφυραγωγού. Η τεραστίων διαστάσεων λεηλασία του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη καταγραφεί στην Ιστορία δίπλα στις μαζικότερες μετακινήσεις πληθυσμών, αλλά –τηρουμένων των κομματικών αναλογιών- δεν ήταν λιγότερο εντυπωσιακή η λαφυραγώγηση εκ μέρους του της ΔΗΜΑΡ και του ΚΚΕ. Υπενθυμίζω στους φιλίστορες ότι μέσα σ’ ένα μόλις εξάμηνο, από τον Ιανουάριο έως τον Ιούνιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ κατακρεούργησε την ΔΗΜΑΡ, ενώ έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια (ως υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που, έχοντας εξασφαλίσει τη βουλευτική μου έδρα από τις πρώτες εκλογές του Μαϊου, περιφερόμουν στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου πριν τις δεύτερες) παλαίμαχους κουκουέδες, βουρκωμένους, να επισκέπτονται μπουλουκηδόν τα τοπικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και να δηλώνουν ότι σκοπεύουν να απατήσουν την αγάπη μιας ζωής.
Στις μέρες μας βέβαια η ΔΗΜΑΡ έχει απέλθει στους επουράνιους λειμώνες ή σε κάποιο στενάχωρο δωματιάκι της Κουμουνδούρου (αναλόγως με τον ρόλο που εκτιμάτε ότι εξακολουθεί να παίζει ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος), αλλά το ΚΚΕ, που ομολογουμένως βιώνει μια δεύτερη νιότη με την υψηλή δημοτικότητα Κουτσούμπα, ορέγεται –σύμφωνα με δήλωση του ίδιου του γενικού γραμματέα- ποσοστό αξιωματικής αντιπολίτευσης στις επικείμενες ευρωεκλογές.
Εξυπακούεται ότι προβάδισμα γι’ αυτό το ποσοστό, πιστοποιημένο και από τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, παίρνει το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, ένα προβάδισμα που σερβίρεται κρύο όπως η εκδίκηση. Από πολλές απόψεις ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει να έχει ξαπλώσει στρωματσάδα κάτω από τη μηλιά περιμένοντας πότε θα πέσει το μήλο ή, όπως θα λέγαμε με τζογαδόρικη ορολογία, "πού θα κάτσει η μπίλια" από το κατρακύλισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Λιγότερο φιλόδοξα μορφώματα πρώην συντρόφων –πάντοτε όμως με τον ευσεβή πόθο του 3% να καίει τα σωθικά τους- διαγκωνίζονται για να μαζέψουν όσα ιμάτια απομείνουν από το πέρασμα του τυφώνα Κασσελάκη· η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ως γνωστόν, μην σας πω ότι ζει και μετά θάνατον.