Με ποιους είμαστε εμείς

Υποθέτω ότι για όσους δεν έχουν υποτάξει την ανθρωπιά τους στις αδιάβροχες ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, το να πάρεις θέση και πλευρά στα γεγονότα στο Ισραήλ, μετά την τρομοκρατική επίθεση των βάρβαρων της Χαμάς, ήταν μια κίνηση αυτονόητη. Είμαστε με τους αθώους που σφαγιάστηκαν στα kibbutz, είμαστε εναντίον της τρομοκρατίας και των φανατικών ισλαμιστών- που δεν διστάζουν να εκτελέσουν μωρά παιδιά και να τα κάψουν- είμαστε με το Ισραήλ και το δικαίωμά του σε αυτοάμυνα.

Δεν συμβαίνει το ίδιο με την ελληνική αριστερά. Δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι όλες αυτές οι τραγικές ιστορίες με τα μωρά που κάηκαν αγκαλιά με τους γονείς τους, με ολόκληρες οικογένειες που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, με παιδιά και νεαρά κορίτσια που πάρθηκαν όμηροι αφού κακοποιήθηκαν βάναυσα, δεν βρήκαν πουθενά χώρο στα έντυπα της "διεθνιστικής νομιμοφροσύνης". Ούτε μια ιστορία δεν δημοσιεύθηκε και ας συγκλονίζουν μία προς μία όλον τον κόσμο. Προφανώς είχαν πληθώρα ύλης (και διάφορα χαρμόσυνα γεγονότα που τους απέσπασαν την προσοχή).

Αντίθετα, από την επομένη της βάρβαρης και απάνθρωπης επίθεσης της Χαμάς στο Ισραήλ, όλα τα έντυπα και οι ηλεκτρονικές εκδόσεις του αριστερού τύπου, προειδοποιούσαν για το δράμα των κατοίκων της Γάζας που έρχεται, για τη σκληρή μοίρα που τους περιμένει από τους αναμενόμενους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Οι αθώοι ισραηλινοί ήταν θύματα του Νετανιάχου. Οι αθώοι Παλαιστίνιοι είναι και αυτοί θύματα του Νετανιάχου.

Καθόλου παράδοξο και το ότι την επομένη της έκρηξης στο νοσοκομείο Al- Ahli, οι ίδιες "φίλες δυνάμεις", όταν δεν έκλαιγαν στο στούντιο από τη μεγάλη συγκίνηση, έσπευσαν να υιοθετήσουν ασμένως την εκδοχή της Χαμάς για το ποιος ευθύνεται για τον θάνατο δεκάδων αμάχων που είχαν βρει καταφύγιο στο πάρκινγκ του κτηρίου. Εως ότου ακόμα και το BBC- που συνεχίζει να ονομάζει "μαχητές" τους τρομοκράτες της Χαμάς- αποφάνθηκε με βάση τα στοιχεία που διαθέτουμε, ότι το πιο πιθανό σενάριο είναι η έκρηξη να προήλθε από ρουκέτα της Ισλαμικής Τζιχάντ που εκτοξεύθηκε από μέσα από τη Γάζα.

Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι αθώοι Παλαιστίνιοι που ζουν εγκλωβισμένοι στη Γάζα, χρησιμεύουν σαν ασπίδες για τους τρομοκράτες της Χαμάς, που χρησιμοποιούν τα θύματα ως μέσο για τον πόλεμο προπαγάνδας που κάνουν εναντίον του Ισραήλ. Γι΄ αυτό εδώ και χρόνια τοποθετούν τα οπλικά τους συστήματα δίπλα σε σχολεία ή νοσοκομεία. Ώστε οι αντεπιθέσεις του Ισραήλ να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερα θύματα γίνεται.

Στο μεταξύ ο Δημήτρης Κουτσούμπας διαδήλωνε με το παλαιστινιακοί μαντήλι στους δρόμους της Αθήνας και οι οργανώσεις της αριστεράς καλούσαν σε διαδηλώσεις έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ, μαζί με διάφορους φανατικούς, που δεν έκρυβαν τη χαρά τους για τις δολοφονίες των αμάχων. Για τον Κουτσούμπα δεν ξέρω, δεν απαντώ.

Αν πάντως η τοποθέτηση για το πρόσφατο, τραγικό επεισόδιο στην μακρόχρονη ισραηλινο- παλαιστινιακή διαμάχη είναι σχεδόν αυτονόητη (με εξαίρεση την ελληνική αριστερά), η ψύχραιμη και χωρίς συναισθηματισμούς αποτίμηση για το πώς φθάσαμε ως εδώ, η ανάλυση των ευθυνών τόσο των μεν όσο και των δε για το αδιέξοδο στο παλαιστινιακό, έχει άλλες, μεγαλύτερες δυσκολίες. Φταίει η τρομοκρατία των παλαιστινίων, η άρνησή τους για συμβιβασμό, η υποταγή των οργανώσεων που τους εκπροσωπούν στις γεωπολιτικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες αυταρχικών και επικίνδυνων καθεστώτων όπως το Ιράν, ο μουσουλμανικός φονταμανταλισμός και η διαφθορά της παλαιστινιακής ηγεσίας, ή φταίει η άκρα δεξιά του Ισραήλ και η άρνησή της να αποδεχθεί το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε μια πατρίδα, οι ακρότητες των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας και η υπονόμευση από τους ακραίους Ισραηλινούς, μέσω και των εποικισμών στην Δυτική Οχθη, της διαδικασίας του Οσλο;

Ακόμα πιο δύσκολο είναι να φανταστεί κανείς μια διέξοδο, μια πιθανή λύση. Όχι φυσικά τώρα που η κοινωνία του Ισραήλ ζητά, όχι άδικα, εκδίκηση για τις σφαγές των αθώων και η κυβέρνηση Νετανιάχου νιώθει την ανάγκη να ξεπλύνει τη ντροπή της στρατιωτικής ήττας, με μια επιχείρηση που εκτός από τους τρομοκράτες της Χαμάς θα έχει θύματα και αθώους αμάχους. Στο μέλλον έστω, μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρξει ξανά ελπίδα για λύση;

Ενας πρώην ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών νομίζω, είχε διατυπώσει το πρόβλημα με πολύ οξυδερκή τρόπο: "Είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί συμβιβαστική λύση, όταν τα αιτήματα και των μεν και των δε, βασίζονται στα ιερά τους βιβλία…" Θυμίζει αυτό που έχει πει ο σπουδαίος Αμος Οζ, να μην ψάχνουμε δηλαδή ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο σε αυτή τη διαμάχη. Εχουν και οι δυο πλευρές δίκιο, θέλουν και οι δυο λαοί να κατοικήσουν την ίδια πατρίδα, που είναι μια στενή λωρίδα γης.

Η αντεπίθεση του Ισραήλ και η εισβολή στη Γάζα, ακόμα και αν την θεωρήσουμε επιβεβλημένη, δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα φυσικά. Θα θελήσει το Ισραήλ να καταλάβει τη λωρίδα της Γάζας και θα αναλάβει τη διοίκησή της, αντί της Χαμάς; Εκτός από το τεράστιο οικονομικό κόστος και τις απώλειες ανδρών των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, που θα αντιμετωπίζουν ένα διαρκές αντάρτικο πόλης, είναι μια καταστροφική επιλογή, αφού το Τελ Αβίβ θα επιβεβαιώσει την εικόνα που υπάρχει για τη χώρα και σε πολλές δυτικές κοινωνίες, ότι είναι μια δύναμη κατοχής και ένας κράτος που επιβάλει ένα είδος άπαρντχαϊντ στους Παλαιστίνιους.

Θα εισβάλει στη λωρίδα της Γάζας και μετά θα φύγει, αφού θα έχει εξοντώσει το μεγαλύτερο μέρος των τρομοκρατών της Χαμάς; Εξίσου καταστροφική επιλογή, αφού σύντομα κάποιοι άλλοι το ίδιο ή και περισσότερο φανατικοί από τους προηγούμενους, θα αναλάβουν τον έλεγχο της περιοχής.

Μήπως να αναλάβει τον έλεγχο της λωρίδας της Γάζας η Παλαιστινιακή Αρχή; Δηλαδή ο μετριοπαθής Μαχμούντ Αμπάς; Θα ήταν ένα σενάριο αν ο ίδιος το επιθυμούσε- αλλά δεν το θέλει, γιατί θεωρεί την περιοχή εχθρικό έδαφος- και αν υπήρχε έστω και μια ελπίδα στο εκατομμύριο να επιτύχει. Αλλά δεν υπάρχει καμία ελπίδα, γιατί ούτε οι Παλαιστίνιοι τον θέλουν, ούτε κανείς Παλαιστίνιος ηγέτης- όσο δημοφιλής και να ήταν- θα μπορούσε ποτέ να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία του υβριδικού κράτους και την συνεργασία της τοπικής κοινωνίας, όταν θα αναλάμβανε την εξουσία υπό την καθοδήγηση και με τη βοήθεια των όπλων των "μισητών Ισραηλινών".

Και αυτό είναι ένα άλλο πολύ σοβαρό πρόβλημα που υπάρχει, για όσους ονειρεύονται ότι κάποια στιγμή έστω, θα μπορέσει να βρεθεί ένας έντιμος συμβιβασμός, με τη δημιουργία δυο ξεχωριστών κρατών στην Παλαιστίνη. Δεν υπάρχει πλέον συνομιλητής Παλαιστίνιος με τη διεθνή κοινότητα και το Ισραήλ.

Όπως έγραφε πρόσφατα ο Economist, το 80% των Παλαιστινίων θέλουν την παραίτηση του Μαχμούντ Αμπάς, που μάλιστα αν κατέβαινε σε εκλογές στη Γάζα, θα έχανε με συντριπτικό ποσοστό απέναντι στην ηγέτη της Χαμάς Ismail Haniyeh. Πιθανότητα θα έχανε τις εκλογές και στη Δυτική Οχθη. Και όταν οι Παλαιστίνιοι ερωτώνται ποιον θα ήθελαν στη θέση του Αμπάς, ελάχιστα ονόματα τους έρχονται στο μυαλό. (Ο δεύτερος στη λίστα είναι ο καταδικασμένος σε ισόβια για τρομοκρατικές επιθέσεις της Φατάχ Marwan Barghouti, που παραμένει σε ισραηλινές φυλακές.)

Αφού δηλαδή δεν υπάρχει δηλαδή στον ορίζοντα προοπτική διπλωματικής λύσης, η μετριοπαθής εκδοχή της παλαιστινιακής ηγεσίας έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση στα μάτια των ίδιων των Παλαιστινίων και- το χειρότερο- δεν διαφαίνεται κανείς να μπορεί να αναλάβει αυτόν τον ρόλο.

Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτό ναι, είναι ευθύνη του Νετανιάχου.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr