Με το Ακροδεξί

Το 2024 μπαίνει με το Δεξί (με το Ακροδεξί, για την ακρίβεια, εάν μου επιτρέπετε το νεολογισμό) και, σε αντίθεση με ό,τι πρεσβεύει η λαϊκή παράδοση, δεν θα λέγαμε πως κάτι τέτοιο δείχνει να μας βγαίνει σε καλό.

Ίσως έχετε παρατηρήσει πως ορισμένες χρονιές ξεφωνίζουν ευθύς εξαρχής τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Αναμφίβολα το 2015 ήταν μία από αυτές. Δεν χρειαζόταν να είσαι Αριστερός, ούτε καν Κεντρώος, για να διαπιστώσεις τότε ότι η κατάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα είδος ειμαρμένης και το μόνο που θα μπορούσες να πράξεις, εάν ήσουν ενάντιος σε αυτήν, θα ήταν να καθίσεις μελαγχολικός σε μια γωνιά και να κλαυθμυρίσεις: "Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον".

Βεβαίως, ακόμη και τότε, κάποιοι αιθεροβάμονες μουρμούριζαν ότι, εάν η υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα για την Προεδρία της Δημοκρατίας συγκέντρωνε τις πολυπόθητες 180 ψήφους, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς τις εκλογές και την παρεπόμενη εξουσία θα ανακοπτόταν, αλλά οι πιο ψύχραιμοι πολιτικοί αναλυτές εκείνης της εποχής ισχυρίζονταν ότι θα ήταν μια ανακοπή προσωρινή, λίγων μηνών, και –το χειρότερο- θα είχε μακροπρόθεσμα ως αποτέλεσμα το παλιρροϊκό κύμα του ΣΥΡΙΖΑ να φουσκώσει έτι περαιτέρω και να συμπαρασύρει στο πέρασμά του τα πάντα.

Οι παλαιότεροι θυμούνται το αντίστοιχο εκλογικό τσουνάμι με το οποίο πήρε το 1981 το ΠΑΣΟΚ την εξουσία και αντιλαμβάνονται πως οι αυτοεκπληρούμενες εκλογικές προφητείες δεν ξεφουσκώνουν παρά μονάχα με έναν τρόπο: την εκπλήρωση της εκλογικής νίκης και τη διάψευση των προσδοκιών στην πράξη.

Μολονότι δεν έχει συμπληρωθεί ούτε μια δεκαετία από τη συριζαϊκή ανάληψη της εξουσίας, δείχνουμε ήδη να λησμονούμε την πλέον σημαντική της παράμετρο: έβαλε και η Ακροδεξιά το χεράκι της. Εάν μάλιστα θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς θα παραδεχτούμε ότι,
εάν η Ακροδεξιά δεν έβαζε το χεράκι της, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σκόνταφτε πάνω στη ρημάδα την κοινοβουλευτική "Αρχή της Δεδηλωμένης" και δεν θα μετακόμιζε στο Μέγαρο Μαξίμου, τουλάχιστον όχι τον Ιανουάριο του 2015.

Αξίζει λοιπόν να κάνουμε μια μικρή στάση και να αναλογιστούμε την αληθινή "υφή" εκείνου του παράξενου κομματικού μορφώματος, των Ανεξαρτήτων Ελλήνων (ΑΝΕΛ), που κυοφορήθηκε με τη σύμπραξη του Facebook και τις προσωπικές ευλογίες της Παναγίας (σύμφωνα με προεκλογική δήλωση του αρχηγού της το 2012) και, μόλις τρία χρόνια
αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας, πιστός στα μοναστηριακά νάματα που είχε όψιμα ενστερνιστεί, δεν δίστασε να το αναβαπτίσει από "κρέας" σε "ψάρι", τουτέστιν από Ακροδεξιό σε Κεντροδεξιό.

Περί της ακροδεξιάς ταυτότητας των ΑΝΕΛ –ρατσιστικής, ομοφοβικής, αντισημιτικής- δεν
υφίσταται σήμερα η παραμικρή αμφιβολία (βρίθουν στο διαδίκτυο τα σχετικά τεκμήρια) αλλά η κυνική αναβάπτιση του Τσίπρα έστειλε κι ένα διαβρωτικό πολιτικό μήνυμα, ανθεκτικό στο χρόνο, ανθεκτικότερο εν πάση περιπτώσει από τη δική του (υπερτετράχρονη) παραμονή στην εξουσία: εάν το κρίνεις σκόπιμο συμμαχείς και με τον Διάβολο και, εάν παρ’ ελπίδα εξακολουθεί να ενοχλεί τους οπαδούς σου το κακόφημο όνομά του, δεν έχεις απλώς παρά να του αλλάξεις όνομα.

Με την έλευση του 2024, όπως θα μας έλεγε και ο Μανώλης Ρασούλης, "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν". Οι ΑΝΕΛ έχουν προ πολλού μεταναστεύσει στους επουράνιους λειμώνες, αλλά –σε αντιστάθμισμα, υποθέτω- έχουμε τη νεκρανάσταση ενός άλλου ακροδεξιού μορφώματος με βραχύχρονη κυβερνητική εμπειρία επί οικουμενικής Λουκά Παπαδήμου, του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ).

Ο ΛΑΟΣ, θέλοντας προφανώς να τιμήσει την καταγωγή του, επέλεξε σε κεντρικό ξενοδοχείο ως νέο αρχηγό και μοναδικό υποψήφιο για την αρχηγία έναν ήδη παλαίμαχο αστέρα της trash TV, τον Φίλιππο Καμπούρη, αποφασισμένο να προσφέρει την οριστική απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα: "Εάν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, μια εξαρχής φάρσα πώς επαναλαμβάνεται;". Πέρα από την όποια και την όση πλάκα, ο Καμπούρης θα δώσει τον "αγώνα τον καλό" ώστε ο ΛΑΟΣ να είναι το τέταρτο κόμμα με ακροδεξιό ιδεολογικό πρόσημο που θα εξασφαλίσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, πρώτα στην ευρωβουλή
και κατόπιν, με τη βοήθεια της Παναγίας και των Αγίων Πάντων, στο εθνικό κοινοβούλιο. Ψηφοφόρε, ευλόγησον.

Μια που το έφερε η κουβέντα στο wannabe τέταρτο ακροδεξιό κόμμα, αξιοπαρατήρητο είναι επίσης ένα ακόμη αντιστάθμισμα: ο κατακερματισμός της Αριστεράς έρχεται να ζυγοσταθμίσει το 2024 τον κατακερματισμό της Ακροδεξιάς. Αυτό ακούγεται σαν το ιδανικό σενάριο για την κυβέρνηση αφού, για πρώτη φορά από το 2019, της δίνεται η χρυσή ευκαιρία να περάσει ανενόχλητη την "ατζέντα" της -αλλά, θα μου επιτρέψετε, μια ανάλογη "ανάγνωση" είναι επιδερμική.

Μπορεί η εγχώρια Ακροδεξιά, λόγω κατακερματισμού, να μην έχει το εκτόπισμα που έχει η Ακροδεξιά της αλλοδαπής (από την Αργεντινή έως την Ολλανδία, οσονούπω και στις Ηνωμένες Πολιτείες) αλλά δεν παύει να εισακούγεται λες και το έχει.

Η αγχωμένη, σχεδόν υστερική αντίδραση της κυβέρνησης στο ζήτημα της "ροζ σημαίας", καθώς και η διολίσθηση του διαλόγου για το νομοσχέδιο γύρω από τον γάμο –και την τεκνοθεσία;- των ομόφυλων ζευγαριών σε μπρα-ντε-φερ μεταξύ Πολιτείας και Ρασοφόρων καταδεικνύουν, όχι μονάχα ότι η κυβέρνηση υπολογίζει ασύμμετρα την όποια αντίδραση της Ακροδεξιάς στις νομοθετικές της πρωτοβουλίες, αλλά και ότι η ίδια η Ακροδεξιά βρίσκεται σε μεγάλο ακόμη βαθμό "εντός των τειχών" της, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να μαζέψει τα μπογαλάκια της και να τραβήξει προς δεξιότερα (η "χαλαρή ψήφος" των ευρωεκλογών θα στείλει το πρώτο κρίσιμο μπουγιουρντί).

Γι’ αυτό λέμε και ξαναλέμε: η μπάλα εφέτος θα παιχτεί ακροδεξιά. Και θα είμαστε οι πρώτοι που θα χαρούμε εάν διαψευστούμε.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr