Μετεκλογικά συμπεράσματα

Η ερμηνεία ενός εκλογικού αποτελέσματος ακόμη κι αν αυτό είναι «καθαρό» ως προς τα ποσοστά και τις πολιτικές δυνάμεις που αποτυπώνονται στον εκλογικό χάρτη, είναι πολυσήμαντη.

H πρωτοφανής αποχή από μόνη της θολώνει το εύρος μιας νίκης καθώς αμφισβητεί σοβαρά την κοινωνική αντιστοίχιση.

Για παράδειγμα η πρωτοφανής αποχή από μόνη της θολώνει το εύρος μιας νίκης καθώς αμφισβητεί σοβαρά την κοινωνική αντιστοίχιση και σίγουρα ακυρώνει το επιχείρημα περί «δυναμικής».

Σ' αυτές τις εκλογές δεν υπήρχε κοινωνική δυναμική όπως θα συνέβαινε αν η αποχή μειωνόταν σημαντικά αντί να αυξηθεί δραματικά. Άρα κάθε ερμηνεία περί φαινομένου ανάλογου του ΠΑΣΟΚ των 80ς είναι άστοχη.

Πέραν της αποχής ούτε τα ποσοστά των δύο πρώτων σε ψήφους κομμάτων -μειωμένα κατά δέκα μονάδες σε σχέση με τον παλιό δικομματισμό- επιτρέπουν συγκρίσεις με το παρελθόν.

Έχουμε για τρίτη φορά αναγκαστική κι όχι προγραμματική, στρατηγικά επιλεγμένη δηλαδή, συνεργασία δύο κομμάτων για να σχηματιστεί κυβέρνηση με τη στήριξη 155 βουλευτών.

Κι αυτό έγινε εφικτό με το τερατώδες bonus των 50 εδρών που σαν τις έκτακτες εισφορές και φόρους ήρθε για να μείνει. Η δεύτερη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ (που θεωρείται κατά φύσιν και όχι …παρά φύσιν όπως θα ήταν ένας μεγάλος συνασπισμός με τη ΝΔ) αποδείχτηκε προβληματική με το καλημέρα σας.

Με 10 βουλευτές και 5 Υπουργεία (!) οι ΑΝΕΛ δυσφορούν δημόσια επί προσωπικού, ενώ μέσα σε 12 ώρες έχασαν κι έναν θώκο λόγω προτέρου αντισημιτικού ομοφοβικού ρατσιστικού βίου στο twitter. Κάτι που σε συνδυασμό με την έντονη παρουσία ΠΑΣΟΚογενών υπουργών προκαλεί έντονη δυσφορία εντός του ΣΥΡΙΖΑ .

Την ίδια στιγμή το μετεκλογικό τοπίο θολώνει νωρίς καθώς οι κακές σχέσεις κάποιων κορυφαίων Υπουργών αφ' ενός διαμόρφωσαν το τελικό κυβερνητικό σχήμα αφ' ετέρου παραμένουν και είναι απίθανο να μην εκδηλωθούν και στο μέλλον.

Σε ανάλογες περιπτώσεις ήταν ο πρωθυπουργός αυτός που τιθάσευε προσωπικές ή πολιτικές δυσαρμονίες άλλοτε με επιτυχία άλλοτε με αποτυχία. Η ικανότητα εξισορρόπησης για να μην καταλήξει μια κυβέρνηση είτε σε μια σούπα συνεχούς συμβιβασμού είτε σε ένα εκρηκτικό πεδίο μάχης, δεν είναι εύκολη υπόθεση και στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα μένει να αποδειχθεί.

Τι άλλο μένει να αποδειχθεί; Ότι μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα tώρα που τελείωσαν οι «μάχες» των τελευταίων 14 μηνών. Μια από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του πρωθυπουργού, είναι η επιλογή σωστών πεδίων και σωστού timing πολιτικών συγκρούσεων.

Και εκεί είναι στο στοιχείο του πολιτικά. Λίγο το DNA του χώρου, λίγο η δική του διαχρονική πορεία και προσωπικότητα, λίγο η πραγματικότητα της κρίσης, λίγο οι «εχθροί» εντός και εκτός συνόρων, η σύνθεση του συγκρουσιακού τοπίου ήταν μια εύκολη υπόθεση γι αυτόν.

Η σύνθεση του …ειρηνικού τοπίου όμως; Χωρίς την πανοπλία και το σπαθί στο χέρι τι ακριβώς θα κάνει; Θα εφεύρει νέους εχθρούς και νέους δράκους ώστε να παραμείνει ο πολιτικός μαχητής ή θα δοκιμάσει για πρώτη φορά τις ικανότητες του στην τέχνη του εφικτού με κίνδυνο όμως να χάσει την αίγλη του;

Και πέραν του τι θα επιλέξει το ερώτημα είναι αν μπορεί να υπηρετήσει αποτελεσματικά το δεύτερο μοντέλο παρότι πλέον έχει απαλλαγεί από τους ακραίους το χώρου του. Θα δείξει και μάλιστα σύντομα…

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr