Ορισμένες ιστορίες είναι τόσο σπαραχτικές ώστε δυσκολευόμαστε όχι μονάχα να τις αφηγηθούμε σε τρίτους, αλλά δεν μπορούμε ούτε καν ανώδυνα να τις επαναφέρουμε στη δική μας μνήμη· ίσως γιατί αγγίζουν κάτι πιο βαθύ και πιο μακάβριο από την προφανή φρίκη. Μια από αυτές συνέβη πριν από μερικά χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία, αν δεν κάνω λάθος. Μια εργαζόμενη μητέρα επέστρεψε κατάκοπη από τη δουλειά της και βρήκε το άσπρο σεντόνι του κρεβατιού στο δωμάτιο της εξάχρονης κορούλας της λερωμένο από πολύχρωμους μαρκαδόρους. Σε κατάσταση απόλυτης υστερίας η μητέρα κυριολεκτικά σκότωσε την κορούλα της στο ξύλο. Όταν ήρθε κατόπιν το Εγκληματολογικό για να συλλέξει στοιχεία, ανακάλυψε ότι το άμοιρο παιδί είχε γράψει με τους μαρκαδόρους στο σεντόνι τα παρακάτω ανορθόγραφα ορνιθοσκαλίσματα: "ΙΣΕ Η ΚΑΛΗΤΕΡΙ ΜΑΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΜΟ".
Η περίπτωση του τρίχρονου Άγγελου στην Κρήτη είναι πιο ζοφερή –εάν επιτρέπεται να βάλουμε στο ζύγι τον ζόφο. Το παιδί είναι πλέον εγκεφαλικά νεκρό, κατά την επίσημη ιατρική γνωμάτευση· η γιαγιά του έχει δώσει ήδη τη συγκατάθεσή της για να δωριστούν τα όργανά του σε κάποιο άλλο παιδί ή παιδιά, λιγότερο άτυχο ή άτυχα από το ίδιο. Τα βασανιστήρια που υπέστη ο Άγγελος στο τόσο σύντομο πέρασμά του από τον πλανήτη δεν θα πρέπει να έχουν προηγούμενο στη μεγαλόνησο, παρά μόνο στην περίοδο της Κατοχής, στα κρατητήρια της Γκεστάπο: ανελέητοι ξυλοδαρμοί με κάθε πρόσφορο μέσο και καψίματα με τσιγάρο παντού, ακόμη και στα γεννητικά όργανα. Ο ιατροδικαστής που το εξέτασε αναγούλιασε και οι ιατροδικαστές, ως γνωστόν, δεν αναγουλιάζουν εύκολα.
Όσο και αν ακούγεται παράδοξο ή/και νοσηρό, ωστόσο, εμένα πιο μεγάλη αναγούλα μού προκάλεσε εκείνη η σπαραξικάρδια έκκληση του Άγγελου προς όποιον ή όποια τον πλησίαζε: "Όχι ντα ντα". Μην με χτυπήσεις. Η ικεσία ως μοναδική μορφή επικοινωνίας με τους τριγύρω. Η αποφυγή του πόνου ως κύριος, αν όχι αποκλειστικός αυτοσκοπός. Μου θύμισε κάτι αρρωστημένα βίντεο στο YouTube που ανεβάζουν κατά καιρούς κάποια ανθρωποειδή ανά την υφήλιο και όπου επιδεικνύουν με καμάρι πόσο πειθήνια έχουν γίνει τα σκυλάκια τους ύστερα από μακρά περίοδο διαδοχικών τιμωριών κι επιβραβεύσεων. Μονάχα που ο Άγγελος δεν γνώρισε καμία επιβράβευση στη ζωή του. Η μοναδική επιβράβευση (και ας ακουστεί όσο σκληρό είναι, ούτε ντεσιμπέλ λιγότερο) ήταν τη στιγμή που ο εγκέφαλός του σταμάτησε να λειτουργεί κι έπαψε να στέλνει οδυνηρά σήματα στο κορμάκι του. Ναι, σε αυτή την άθλια ζωή, ο εγκεφαλικός του θάνατος ήταν η μοναδική του ανακούφιση.
Το ένα από τα δύο ανθρωποειδή που βασάνισαν μέχρι θανάτου τον Άγγελο είχε προλάβει να ανεβάσει τα δικά του "τρόπαια" στα social media. Μποντιμπιλντεράδικες φωτοσοπιές μπροστά από εικονίσματα του Ιησού Χριστού και αναμμένα καντήλια. Ναι, το ανθρωποειδές ήταν θρήσκο ή παρίστανε το θρήσκο κι έδωσε εύκολο "βολικό" υλικό για σπέκουλα γύρω από το πόσο συχνά αντίστοιχα ανθρωποειδή (πρόχειρα-πρόχειρα μας ξανάρχεται στο νου ο παιδοβιαστής του Κολωνού) προσφεύγουν στη θρησκεία ως τον έσχατο φερετζέ ή/και το πρώτο άλλοθι. Σε κάποια άλλη χώρα, με κάποια άλλη επικρατούσα θρησκεία, το ανθρωποειδές δεν θα δίσταζε να προσαρμοστεί αναλόγως και αυτό μας αποκαλύπτει κάτι πιο ουσιαστικό από την υποκρισία του ανθρωποειδούς: την εκκωφαντική διαχρονική αποτυχία όλων των θρησκειών να τιθασεύσουν το "κτήνος" μέσα μας.