Τα φετινά βραβεία Οσκαρ θα μείνουν στην ιστορία. Όχι όμως για καλό λόγο. Η σφαλιάρα του Γουίλ Σμιθ στον παρουσιαστή και κωμικό Κρις Ροκ προκάλεσε αρχικά αμηχανία, μετά αίσθηση και στο τέλος έντονες συζητήσεις και διχασμό. Έπρεπε ή όχι να ρίξει σφαλιάρα;
Ας δούμε τι ακριβώς συνέβη: Ο Ροκ μεταξύ άλλων αστείων που έκανε, κακόγουστων για πολλούς, απευθύνθηκε στην γυναίκα του Γουίλ Σμιθ και της είπε:"Τζέιντα, σ' αγαπώ, "G.I. Jane 2".
Τι εννοούσε: Επειδή έχει ξυρισμένο κεφάλι, θα μπορούσε να γυρίσει το σίκουελ της ταινίας του 1997 με τη Ντέιμι Μουρ που ξυρίζει το κεφάλι της και υποδύεται μια στρατιωτικό.
Δεν το λες και αστείο, θυμίζει κάτι σε αποτυχημένο χιούμορ Σεφερλή ή Λαζόπουλου.
Σημειωτέον ότι η Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ έχει μιλήσει ανοιχτά για το αυτοάνοσο νόσημα που την ταλαιπωρεί και την οδήγησε στο να ξυρίσει το κεφάλι της: Αλωπεκία, πιθανόν λόγω έντονου στρες. Δεν πρόκειται για καρκίνο ή για κάποια βαριά νόσο.
Ο -πρώην τηλεοπτικός πρίγκηπας του Μπελ Αιρ- Γουίλ Σμιθ σηκώθηκε και έριξε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα στον παρουσιαστή και του φώναζε μετά από κάτω "μην ξαναπιάσεις το όνομα της γυναίκας μου στο γαμ…. στόμα σου”. Και όλα αυτά πριν πάρει το πρώτο Οσκαρ (Ά ανδρικού ρόλου) της καριέρας του.
Δεν το λες και ψύχραιμο. Πόσο μάλλον όταν το παίζει άντρας πολλά βαρύς, αλλά έχει δημοσίως παραδεχτεί ότι με τη γυναίκα του έχει μια "ανοιχτή” σχέση και βλέπουν και άλλους ανθρώπους, με τα σχετικά ειδύλλια να έχουν δει το φως της δημοσιότητας κατά καιρούς.
Ίσως η εξήγηση να είναι στα παιδικά του τραύματα, καθώς, όπως έχει πει ο ίδιος, στην ηλικία των 9 ετών έβλεπε ανήμπορος τον πατέρα του να χτυπάει τη μητέρα του και τώρα αποφάσισε να κάνει κάτι για να μην αισθάνεται δειλός.
Πάντως αναγνώρισε το ολίσθημά του, ζήτησε συγγνώμη από όλους και είπε ότι αυτό ήταν ανεπίτρεπτο.
Συμφωνούν όλοι; Οχι, απ’ ότι φαίνεται. Έχουμε ακόμη και εκπροσώπους του πνευματικού κόσμου, όπως οι συγγραφείς Χρήστος Χωμενίδης και Πέτρος Τατσόπουλος που έσπευσαν να τον επικροτήσουν.
Ο Χωμενίδης, σε μια προβληματική νεοσυντηρητική ανάρτησή του, επιχείρησε να δικαιολογήσει τη βία του ψευτονταή: "Ενας άντρας πρέπει να είναι διατεθειμένος και να έρθει στα χέρια, και να φάει ξύλο και να ρίξει ξύλο υπερασπιζόμενος τη γυναίκα που συνοδεύει”. Αντίστοιχα και ο Τατσόπουλος στα ΝΕΑ: "Respect στον Will Smith”.
Άρα η λύση είναι (και) η σφαλιάρα, υποστηρίζουν επί της ουσίας οι δημοφιλείς και αγαπητοί συγγραφείς, που κατά τα άλλα καταδικάζουν τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται.
Ο άντρας πρέπει να δέρνει, λέει ο Χωμενίδης. Βέβαια, αυτοί που "δέρνουν”, συνήθως οι πρώτοι που χτυπούν είναι η ίδια η γυναίκα τους ή τα παιδιά τους. Αναρίθμητα τα παραδείγματα του τελευταίου διαστήματος εν Ελλάδι.
Ενα αποτυχημένο χιούμορ σε μια τηλεοπτική εκδήλωση δεν είναι "προσβολή”.
Και αν κάποιος νιώθει ότι προσβάλλεται από τα βιβλία του Χωμενίδη και του Τατσόπουλου; Θα εκφραστεί με σφαλιάρες; Αν ο οποιοσδήποτε που νιώσει προσβολή από το οτιδήποτε και αρχίζει τις "ψιλές”, θα καταλήξουμε σύντομα στην κοινωνία της σφαλιάρας.
Και πού σταματάει η σφαλιάρα; Και αν υπάρξει ανταπόδοση; Πόσες σφαλιάρες πρέπει να πέσουν για να υπάρξει "δικαιοσύνη”; Και αν δεν επαρκούν οι σφαλιάρες, θα βγάλουμε λοστούς, μαχαίρια και όπλα;
Πόσες σφαλιάρες θα έπρεπε να είχε φάει ο συγχωρεμένος Τζίμης Πανούσης; Η σάτιρα -ευτυχώς- δεν έχει όρια, τα μόνα όρια είναι αυτά που βάζει το κοινό, το οποίο θα γελάσει ή θα απορρίψει.
Όσοι υποστηρίζουν και δικαιολογούν τους αγανακτισμένους τραμπούκους που μοιράζουν χαστούκια, δεν αντιλαμβάνονται ότι ξεπλένουν τις αντίστοιχες live σφαλιάρες του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη ή οποιουδήποτε άλλου έχει κάνει κάτι αντίστοιχο.
Το χειρότερο είναι ότι εμφανίζονται να δικαιολογούν τη βία άνθρωποι που θεωρούν... "βία και ανομία” να πετάς φυλλάδια έξω από υπουργικό γραφείο. Οι γνωστές καταδίκες α λα καρτ. Κακή είναι η βία (των άλλων) ή κάπως έτσι. Η σφαλιάρα απελευθερώνει άμα είσαι πολύ άντρας και ειδικά συγγραφέας. Το λέει και η μισή Αθήνα.
Δεν είναι βέβαια λίγοι οι ψευτόμαγκες που μπορεί να "γουστάρουν σφαλιάρα". Μέχρι, βέβαια, να την "φάνε" οι ίδιοι...