Το νερό δεν είναι ένα τόσο απλό θέμα. Για την ακρίβεια είναι το «Άγιο Δισκοπότηρο» της Αριστεράς και των ακτιβιστών ανά την υφήλιο. Η ιδιωτικοποίηση του νερού δεν είναι απλά μια ακόμη ιδιωτικοποίηση στο μακρύ και δύσκολο μνημονιακό δράμα που βιώνει η χώρα. Ήταν και είναι στον πυρήνα του αξιακού κώδικα των απανταχού αριστερών.
Ωστόσο η δήλωση του ΥΠΟΙΚ Ευκλείδη Τσακαλώτου «όσο είμαι υπουργός δεν πρόκειται να γίνει ιδιωτικοποίηση του νερού» μαρτυρά περισσότερο την υπουργική αγωνία παρά καθησυχάζει την κοινή γνώμη.
Το επιχείρημα ότι οι εταιρείες που περνούν στο Υπερταμείο εντάσσονται προκειμένου να αξιοποιηθούν και όχι αποκλειστικά για να ιδιωτικοποιηθούν είναι σωστό εν μέρει. Διότι εντάσσονται και για να πωληθούν σε ιδιώτες ή εξ ολοκλήρου ή ένα σημαντικό ποσοστό τους το οποίο συνήθως συνοδεύεται με το management τους. Άλλωστε τα όρια μεταξύ αξιοποίησης και ιδιωτικοποίησης είναι τόσο δυσδιάκριτα όσο είναι και τα όρια μεταξύ της είδησης και του τρόπου που αυτή θα «πλασαριστεί» στο εκλογικό σώμα.
Πολλώ δε μάλλον που οι ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών εταιρειών ύδρευσης ανά τον κόσμο έχουν σχεδόν πάντα ένα κοινό παρανομαστή: γίνονται υπό την πίεση των διεθνών δανειστών σε χώρες με μεγάλο δημόσιο χρέος. Η Γαλλία αποτέλεσε εξαίρεση και γι αυτό άλλωστε το Παρίσι επανέκτησε τον έλεγχο της υδροδότησης της πόλης.
Veolia, Suez, Agbar, RWE και Saur -στο άκουσμά τους τα ακτιβιστικά κινήματα ανά τον κόσμο σηκώνουν παντιέρα- το 2001 κατείχαν το 71% της παγκόσμιας αγοράς νερού. Σήμερα οι μεγάλες αυτές πολυεθνικές κατέχουν μόνο το 34% της αγοράς ενώ το 90% των 400 μεγαλύτερων πόλεων στον πλανήτη εξακολουθεί να έχει δημόσιο δίκτυο ύδρευσης.
Η σχετική έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους πως σύμφωνα με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικράτειας ενδεχόμενη μείωση του ποσοστού του Δημοσίου στην ΕΥΔΑΠ χαμηλότερα του 50% είναι αντισυνταγματική.
Ο έλεγχος του Υπερταμείου δεν είναι εύκολη υπόθεση για την κυβέρνηση. Αν πρόθεση των δανειστών είναι η ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ δύσκολα η Αθήνα θα αντιταχθεί . Το μπρα ντε φερ κυβέρνησης – δανειστών αναμένεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι ότι το νερό με ή χωρίς φίλτρο, σε περίπτωση που οι δανειστές δεν κάνουν πίσω, μπορεί να «πνίξει» το Μαξίμου.