Ο Αλέξης στη Νέα Υόρκη και η «δεύτερη φορά»

Η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ,πέρα από τα επιμέρους, προσφέρεται για μια περισσότερο μακροπρόθεσμη προσέγγιση της «δεύτερης διακυβέρνησης» από τους νικητές των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου. Δίνει ένα προείκασμα για τους στόχους, τις μεταλλάξεις, τα σχέδια αλλά και τις αντιφάσεις της «δεύτερη φορά αριστερά».

Είναι προφανές ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πολύ λίγη σχέση έχει πλέον με την ίδια ηγεσία και τα ίδια πρόσωπα της 25ης Ιανουαρίου. Οτι είχαν στο μυαλό τους σε σχέση με τα Μνημόνια,τη διαπραγμάτευση με την Ευρώπη και το ΔΝΤ,τις σχέσεις και τις συμμαχίες με τον υπόλοιπο κόσμο σε Δύση και Ανατολή,τη μέδοδο της διακυβέρνησης κατέρρευσαν με πάταγο μέσα στο επτάμηνο.Δεν πρέπει να υπάρχει στην ιστορία ανάλογο προηγούμενο ολοκληρωτικής και ακαριαίας κατάρρευσης ολόκληρου του πολιτικού σχεδιασμού ενός κόμματος που ανέβηκε στην εξουσία.

Παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ξανακέρδισαν με μεγάλη πλειοψηφία τις εκλογές, η προεκλογική τους τακτική ( το «παλιό/νέο») επικράτησε γιατί προφανώς το «παλιό» ήταν τόσο αφόρητα «παλιό» που δεν είχε τη δύναμη να αλλάξει τους συσχετισμούς.

Ο Αλέξης Τσίπρας αρχίζει τη δεύτερη τετραετία του (η πρώτη ολοκληρώθηκε με την επτάμηνη διακυβέρνηση-ας μην υπάρχουν αυταπάτες) προσπαθώντας με ευδιάκριτα βήματα να δημιουργήσει το δικό του «νέο», ένα νέο πολιτικό σχέδιο για τη νέα διακυβέρνηση. Οι μεταλλάξεις είναι ορατές και δια γυμνού οφθαλμού. Από τις ονειρώξεις του «αλλάζουμε την Ευρώπη» σε μια τροχιά συμφιλιωτισμού με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Με δυσκολίες,με διεκδικήσεις, αλλά απολύτως εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου-με σαφή εκλογική εντολή και πρωθυπουργική δέσμευση. Αυτό είναι το πλαίσιο της δεύτερης διακυβέρνησης, σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα και τις δικές του στοχοθεσίες.

Για να μην γίνουμε «δικαστές προθέσεων», ας πάρουμε το νέο «αφήγημα» τοις μετρητοίς για να ρωτήσουμε: είναι ρεαλιστικό το σχέδιο για μια ολοκληρωμένη ρεαλιστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ; Σίγουρα είναι νωρίς για «κάθετες» απαντήσεις – άλλωστε στη ζωή εκτός από σχέδια,υπάρχουν και αντιφάσεις και «αντίρροπες» δυνάμεις. Στο τέλος βγαίνει ο ισολογισμός.

Πάντως μια-δυο παρατηρήσεις από το ταξίδι του Πρωθυπουργού στη μητρόπολη της παγκοσμιοποίησης ενδείκνυνται γιατί προμηνύουν έναν ακόμη κύκλο εσωτερικών αντιφάσεων και «ετεροδεξιών» στο νέο σχεδιασμό.

Κατ΄αρχήν γιατί πρώτα στις ΗΠΑ; Πιο φυσιολογικό δεν θα ήταν ο Πρωθυπουργός να περάσει μια βόλτα από τα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων και να προσπαθήσει να κλείσει μέτωπα και πληγές που άνοιξε η επτάμηνη δοκιμασία της διαπραγμάτευσης; Να μεταφέρει μηνύματα καθησυχασμού, καθώς με τους ευρωπαίους εταίρους εκκρεμούν η εφαρμογή της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου,η υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση και η χρηματοδότηση από τα κονδύλια του ESM.Να πείσει ότι είναι ένας «άλλος Τσίπρας», πιο ευρωπαίος, πιο ηγετικός,πιο σταθερός στις επιλογές του.

Εκτός όμως από τη γεωγραφική ασυμμετρία ξενίζουν κάποια «βεβιασμένα» μηνύματα που έστειλε ο Αλέξης Τσίπρας από την άλλη όχθη. Αλήθεια χρησίμευσε σε κάτι η αντίστιξη ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν πιο «ευήκοα ώτα» απ΄ ότι στις Βρυξέλλες; Καλά είναι τα «ανοιχτά αυτιά»,αλλά τι να τα κάνεις όταν πηγαίνουν μαζί με «κλειστές τσέπες». Γιατί από τις «τσέπες» της Ευρώπης έχουν φύγει κοντά 300 δισ. προς την Ελλάδα, ενώ από τα «ευήκοα ώτα» ο λογαριασμός γράφει μηδέν.

Πέρα όμως από τη γεωγραφική ασυμμετρία και την αχρείαστη αντίστιξη αναδεικνύεται μια τρίτη αντίφαση, πιο σοβαρή και με μεγαλύτερο στρατηγικό βάθος, μια αντίφαση στην καρδιά της νέας ρεαλιστικής στρατηγικής του μετεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ.

Πολύ σωστά ο Τσίπρας επιχείρησε το «μεγάλο άλμα» διαμηνύοντας ότι η κυβέρνηση δεν έχει κανένα «κόμπλεξ» με τις ιδιωτικές επενδύσεις, ότι πασχίζει ειλικρινά για την ανάπτυξη και ότι ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις ισοδυναμεί με παράλογες σκέψεις του τύπου «τετράγωνος κύκλος».Ολα καλά μέχρις εδώ. Ομως η συνέχεια επί του συγκεκριμένου απουσίαζε κραυγαλέα.

Ο Πρωθυπουργός έχασε μια μοναδική ευκαιρία να διατυπώσει μια σαρωτική επιθετική στρατηγική υπέρ των επενδύσεων και της ανάπτυξης σε ένα περιβάλλον που διψούσε να ακούσει. Να στιγματίσει τις παθογένειες που διώχνουν τις επενδύσεις από την Ελλάδα,να αιφνιδιάσει το διεθνές ακροατήριο με ένα διπλό κύμα πρωτοβουλιών: από τη μια πλευρά,γκρέμισμα όλων των εμποδίων και των «φραγμάτων» στις επενδύσεις (στο καλάθι αυτό βρίσκονται και οι αγκυλώσεις του κράτους και η διαφθορά και οι διαπλεκόμενες επιχειρηματικές πρακτικές και οι αρχαϊκές νοοτροπίες…).Από την άλλη, να παρουσιάσει μια δέσμη μέτρων για την προσέλκυση διεθνών επενδύσεων με δεσμεύσεις,με πλάνα,με φρέσκες ιδέες,με δημιουργικότητα,με καινοτομίες.Και με όλα αυτά να δείξει ότι ο «νέος Τσίπρας» είναι ένας «διαφορετικός Τσίπρας», ένας «Τσίπρας 2.0» που λένε οι φίλοι του.

Η απουσία του συγκεκριμένου σημαίνει ότι η ευκαιρία χάθηκε. Ας ελπίσουμε ότι έφταιξε ο λίγος χρόνος, ότι έγιναν λάθη στην προετοιμασία. Οτι από πίσω δεν κρύβονται οι «δομικές» αντιφάσεις στο σχέδιο της δεύτερης διακυβέρνησης Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ για ρεαλιστική στροφή. Ας ελπίσουμε γενικώς. Οτι ο Τσίπρας έχει πλέον καταλάβει πως η λιτότητα και τα Μνημόνια τελειώνουν,μόνο εκεί που αρχίζει η ανάπτυξη. Οτι ανάπτυξη και επενδύσεις αποτελούν τις δυο όψεις στο ίδιο νόμισμα.Και τέλος ότι αυτά που λέμε τα εννοούμε...

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr