Από τους υψηλούς τόνους της προεκλογικής αντιπαράθεσης ξεχώρισα τρεις τοποθετήσεις. Από αυτές αποδεικνύεται περίτρανα ότι όχι μόνο δεν βάζουμε μυαλό ως λαός αλλά ότι τελικά είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε τα ίδια λάθη που οδηγούν τη χώρα νομοτελειακά με συχνότητα τεσσάρων ή πέντε δεκαετιών στη χρεοκοπία.
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής και θιασώτης των πρακτικών που οδηγούν τη χώρα στη χρεοκοπία δεν είναι, βέβαια, άλλος από τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα. Στο δρόμο για τις κάλπες ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζει να πει οτιδήποτε θεωρεί ότι θα αλιεύσει ψηφαλάκια. Μιλώντας στις αρχές του μήνα σε προεκλογική συγκέντρωση είπε τα γνωστά περί "ακρίβειας Μητσοτάκη" που αμφιβάλλω αν τα πιστεύει κανείς βλέποντας τι έχει γίνει σε όλον τον κόσμο μετά την πανδημία και την ρωσική επίθεση στην Ουκρανία.
Έφτασε να πει ανερυθρίαστα ότι η φέτα πωλείται πλέον έως και 20 ευρώ το κιλό. Πραγματικά εξεπλάγην καθώς πηγαίνοντας πολύ συχνά για ψώνια μέσα στην εβδομάδα, φέτα που να πωλείται 20 ευρώ το κιλό δεν έχω εντοπίσει. Έχει πράγματι ακριβύνει και μάλιστα πολύ, αλλά στα 20 ευρώ το κιλό δεν την έχω δει. Εκτός και αν ο διεκδικών την ψήφο των Ελλήνων αναφέρεται σε κανένα εξαιρετικά γκουρμέ παντοπωλείο του Κολωνακίου, της Κηφισιάς ή της Βουλιαγμένης όπου πράγματι αυτή η ελληνική νοστιμιά έφτασε να πωλείται σε αυτήν την εξωφρενική τιμή. Ακόμη και εκεί όμως να συμβαίνει, τα βαλάντια στις συγκεκριμένες περιοχές είναι σημαντικά υψηλότερα, που σημαίνει ότι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον δεν τους λέει και πολλά. Η άλλη εξήγηση είναι πιο απλή και πιθανότερη. Φθηνός εντυπωσιασμός και ψεύτικα λόγια δημαγωγίας και λαϊκισμού.
Το δεύτερο που έχει κάνει εντύπωση είναι το ανέβασμα των τόνων από τον ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα των πλειστηριασμών και της απόφασης ξεμπλοκαρίσματός τους από τον Άρειο Πάγο. Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησε για 700.000 κατοικίες που κινδυνεύουν να βγουν στο σφυρί. Ουδέν αναληθέστερον τούτου. Στις 700.000 ανέρχονται όλα τα ενυπόθηκα δάνεια που έχουν περάσει στα funds ή servicers. Πολύ μεγάλο μέρος από αυτά εξυπηρετείται κανονικά, άλλα βρίσκονται σε ρύθμιση που τηρείται και αυτά που πραγματικά κινδυνεύουν με πλειστηριασμό και αποτελούν την κύρια κατοικία του δανειολήπτη είναι ελάχιστα.
Στο βωμό της ψηφοθηρίας, ωστόσο, εκτοξεύεται το δηλητήριο του ψέματος, το δηλητήριο του λαϊκισμού. Και τι είναι ο λαϊκισμός; Να το ξαναπούμε λαϊκά: σού χαϊδεύω τα αυτιά με όμορφα λόγια και εύκολες λύσεις αλλά σε οδηγώ τελικά στον γκρεμό. Ο νόμος με τον οποίο βγαίνουν στο σφυρί τα ακίνητα και κρίθηκε θετικά από τον Άρειο Πάγο είναι νόμος του ΣΥΡΙΖΑ! Οποία υποκρισία. Με αυτούς τους όρους θα πορεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές;
Το τρίτο που κάνει εντύπωση είναι η μεγάλη ευκολία και ταχύτητα με την οποία το οικονομικό επιτελείο μοιράζει τα όποια πλεονάσματα προκύπτουν. Και μάλιστα πολλές φορές με άδικο τρόπο. Τα περισσότερα επιδόματα, τα διάφορα Pass, δίνονται με βάση το τι δηλώνει κάποιος στη φορολογική δήλωση. Έτσι, όμως έχουν βρεθεί να παίρνουν τα επιδόματα και κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση φοροφυγάδες καθώς, ως γνωστόν, ολόκληροι επαγγελματικοί κλάδοι ελευθέρων επαγγελματιών δηλώνουν ελάχιστα σε σχέση με το πραγματικό τους εισόδημα.
Το άλλο που προκαλεί εντύπωση σε έναν καλόπιστο, είναι το τελευταίο επίδομα "προσωπικής διαφοράς" στους συνταξιούχους που δεν πήραν αύξηση. Τι είναι η προσωπική διαφορά; Είναι πρακτικά το ποσό της σύνταξης που παίρνει ένας συνταξιούχος αλλά δεν δικαιούται με βάση το σύνολο των εισφορών που έχει καταβάλλει. Με άλλα λόγια η ελληνική κοινωνία είναι ήδη γενναιόδωρη μαζί του καθώς οι προσωπικές διαφορές δεν κόπηκαν. Αντίθετα μέχρι να μηδενιστούν ο νόμος προβλέπει ότι συμψηφίζονται με τυχόν αυξήσεις στις συντάξεις. Είναι κατανοητό ότι στην τελική ευθεία για τις εκλογές όπου η αυτοδυναμία παίζεται οριακά, το μοίρασμα μερικών κατοστάρικων σε όσους συνταξιούχους δεν πήραν αύξηση, μετριάζει τη δυσφορία τους.
Ωστόσο, οι πρακτικές αυτές που ακολουθήθηκαν επί μακρόν στη μεταπολίτευση με πρώτο και μεγάλο διδάξαντα το ΠΑΣΟΚ, που έκανε τον λεγόμενο "δημοσιονομικό λαϊκισμό" πολιτική επιστήμη, οι συνειδήσεις αλλοτριώθηκαν, η λογική πήγε περίπατο και όλοι, ανεξαρτήτως υπεύθυνης ή όχι στάσης απέναντι στη ζωή και την κοινωνία, απαιτούσαν και διεκδικούσαν. Και στο τέλος τα έπαιρναν.
Είναι ο ορισμός του λεγόμενου "ηθικού κινδύνου". Δεν δικαιούμαι αλλά παίρνω. Πόσω μάλλον όταν μου τα δίνουν χωρίς καν να τα ζητήσω! Από τους πρώτους υπουργούς Οικονομικών του Ανδρέα Παπανδρέου, ο αείμνηστος Δημήτρης Κουλουριάνος, ένας σοβαρός οικονομολόγος και άνθρωπος, που εκπαραθυρώθηκε το 1983 επειδή αρνούνταν να υποκύψει σε πιέσεις για παροχές, το έχει πει παραστατικά σε μια συνέντευξή του στον Αργύρη Παπαστάθη και "Το Βήμα" το 2011, όταν η χώρα πλέον είχε βαρέσει το τελευταίο (με την έννοια του πιο πρόσφατου) "κανόνι" της: "Δημιουργήθηκε μια νοοτροπία, ένας τρόπος σκέψης που είχε αποσυνδέσει την αμοιβή από την προσπάθεια. Η αμοιβή είχε γίνει ένα είδος ανθρώπινου δικαιώματος. Ακόμη και σε υπηρεσίες όπως η ΕΡΤ, για παράδειγμα, όπου υπήρχε πλεονάζον προσωπικό, ερχόταν ο υπεύθυνος και μου ζητούσε να προσλάβω 1.200. Του έλεγα ότι δεν γίνεται. Μου απαντούσε "τώρα θα βάλουμε δικούς μας”, ανεξαρτήτως αν χρειάζονταν ή όχι". Τα λεφτά όμως δεν υπήρχαν για αθρόες προσλήψεις και η μόνη λύση ήταν ο δανεισμός. "Εκεί τους είπα ότι αυτό (σ.σ. το δημόσιο χρέος) παίρνει πλέον τη μορφή της χιονόμπαλας, κάθε βόλτα και μεγαλώνει"…
Πηγή: Capital.gr