Ανέκδοτο που βασίζεται σε αληθινό περιστατικό ή επινοημένο ευθύς εξαρχής; Ό,τι και αν είναι, κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες στους καλλιτεχνικούς κύκλους.
Ένας περιώνυμος θεατρώνης, γνωστός στην πιάτσα τόσο για τις εμπορικές του επιτυχίες όσο και για τα καβούρια στην τσέπη του, καλεί στο γραφείο του, στον τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας που "βλέπει" σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, έναν επιτυχημένο ηθοποιό, από τους λεγόμενους "ποιοτικούς".
Στόχος του θεατρώνη είναι η μεταπήδηση του ηθοποιού από το ποιοτικό στο εμπορικό θέατρο και η συνεργασία μαζί του με το μικρότερο δυνατόν κόστος. Ο θεατρώνης ποντάρει στην όχι και τόσο αστήρικτη φήμη ότι οι περισσότεροι ποιοτικοί ηθοποιοί είναι ψωμοζήτουλες κι εξαγοράζονται με ψίχουλα.
Πιστεύει ότι αρκεί να κολακεύσει τη φιλαρέσκεια του ηθοποιού και αρχίζει να του φουσκώνει τα μυαλά με το πόσο εκτιμάει το ταλέντο του, όχι μονάχα ο ίδιος, μα και το ευρύ θεατρόφιλο κοινό, ένα κοινό που –χρόνια τώρα- τον παρακολουθεί να το σπαταλάει (το ταλέντο πάντα) σε περιθωριακές θεατρικές σκηνές.
Ο ηθοποιός αντιλαμβάνεται πως ένα τόσο σπάνιο ταλέντο όπως το δικό του, δεν μπορεί, θα αξίζει και μια ανάλογη οικονομική αποζημίωση· όταν έρχεται η κουβέντα στις "απαιτήσεις" του, ζητάει μια αμοιβή, μετριοπαθή μεν για το καλλιτεχνικό του "ανάστημα", αλλά εξωφρενική για τα αφτιά του θεατρώνη. Μόλις ο θεατρώνης δείχνει να… συνέρχεται από το σοκ, καλεί τον ηθοποιό κοντά του και ανοίγει το παράθυρο. "Εϊ!", φωνάζει στον πρώτο διαβάτη που περνάει από κάτω, "τον ξέρεις αυτόν;".
Εμβρόντητος ο περαστικός κοιτάζει τον ηθοποιό και κουνάει αρνητικά το κεφάλι του. "Είδες, ρε κόπανε", αποφαίνεται ο θεατρώνης, "δεν σε ξέρει κανείς". Τις τελευταίες ημέρες, όποτε φέρνω στο νου μου το ιλαροτραγικό πεπρωμένο του Βασίλη Στίγκα, συνειρμικά ανατρέχω στο ανέκδοτο με τον θεατρώνη και τον ηθοποιό.
Θα έλεγε κανείς ότι, μέχρι την παραμονή των πρόσφατων εθνικών εκλογών, ο Στίγκας αντέγραφε πιστά τον Βύρωνα Πάλλη στη σπαρταριστή κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου "Θανασάκης ο πολιτευόμενος" (1954): δήλωνε "παρών" σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, εισέπραττε αγόγγυστα την καρπαζιά της κάλπης κι επέστρεφε πάντοτε δριμύτερος και αμετανόητος. Από την "Πολιτική Άνοιξη" του Αντώνη Σαμαρά στον "Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό" του Γιώργου Καρατζαφέρη, με μία στάση στην "Ένωση Κεντρώων" του Βασίλη Λεβέντη και τελικό απάγκιο τους δικής του εμπνεύσεως "Σπαρτιάτες", ο Στίγκας αυτοπροσδιορίζεται ήδη το 2020 ως " έντονα πολιτικοποιημένος και ενεργός πολίτης από τα μαθητικά μου χρόνια και πάντα στον χώρο του υγιούς Εθνικισμού λόγω άδολης και υπέρμετρης αγάπης προς την πατρίδα. Μετά την απόλυση μου από τον στρατό και μέχρι σήμερα ασχολούμαι ως επιχειρηματίας στον χώρο των τροφίμων και τα τελευταία χρόνια παράλληλα παρουσιαστής τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, αρθρογράφος και κοινωνικός ρεπόρτερ"… Σύμφωνοι. Ενοχλεί κανένα; Δεν ενοχλεί κανένα. Ως χομπίστας πολιτευτής –και σε αντίθεση με τον Πάλλη στην ταινία- το δικό του εισόδημα ροκανίζει.
Ολοφάνερα λοιπόν ο Βασίλης Στίγκας την "ψώνισε" την ημέρα που του έπεσε ο πρώτος λαχνός: 4,6% των ψήφων και με τον ίδιον επικεφαλής δωδεκαμελούς κοινοβουλευτικής δύναμης. Δεν γνωρίζω πόσο αφελής είναι ή πόσο τον αφελή παριστάνει. Τη μία και μοναδική
φορά που συνομίλησα μαζί του, στην τηλεοπτική "Αρένα" της Μαρίας Αναστασοπούλου, στον ΑΝΤΕΝΝΑ, δεν μου έδωσε την εντύπωση αγαθιάρη, ούτε όμως και σπίρτου αναμμένου. Ίσως πραγματικά πίστευε ότι θα ξεμπέρδευε με τον τρόφιμο των φυλακών Δομοκού ευχαριστώντας τον δημόσια ή ταϊζοντας την αχόρταγη ματαιοδοξία του με εκείνη τη ξαφνική έμπνευση περί "κηροζίνης". Ίσως πάλι ένας λιγότερο αφελής Στίγκας να θεώρησε ότι, εν μέσω θερινής ραστώνης, θα του δοθεί ο "ζωτικός χρόνος" για να εδραιώσει την αρχηγία του στους "Σπαρτιάτες" και να αντιμετωπίσει την επιρροή του Ηλία Κασιδιάρη στο κόμμα του από μια κάποια θέση ισχύος. Κούνια που τον κούναγε.
Εάν ψάχνετε για μια εναλλακτική μορφή ψυχαγωγίας ως αντίδοτο στα απανωτά και παρατεταμένα κύματα καύσωνα, μπορείτε να αναζητήσετε στο YouTube τα φίλα προσκείμενα στον Κασιδιάρη βιντεάκια που, τον τελευταίο καιρό, φυτρώνουν σαν ραπανάκια. Εκεί θα σας δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσετε πώς διάολο –εν μία νυκτί, κυριολεκτικά- αυταρχικές κατά το μάλλον ή ήττον περσόνες (μία από αυτές, μάλιστα, συνοδεύει τα σχόλιά της υπό τον ήχο βούρδουλα) μεταμόρφωσαν τον Στίγκα από πολιτική ιδιοφυία που μόνον εμείς οι αδαείς δεν την είχαμε αντιληφθεί τόσα χρόνια σε μαριονέτα που πήρε ψηλά τον αμανέ και, εάν συνεχίσει τον ολισθηρό του κατήφορο –την ασέβειά του προς τον φυλακισμένο πραγματικό "αρχηγό", εν προκειμένω-, θα πρέπει οσονούπω να επιστρέψει στο "σπίτι του" και "στο φούρνο του".
Ειλικρινά, είναι στιγμές που δεν θα σας μείνει άντερο. Αφού όμως κλάψετε από τα γέλια, κοντοσταθείτε προς στιγμήν και αναρωτηθείτε εάν τον Οκτώβριο, στις αυτοδιοικητικές εκλογές, με τον νεοναζιστή έγκλειστο ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων, επιθυμείτε να απολαύσετε το ίδιο θέαμα και ως δράμα.