
Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η υποστήριξη των Παλαιστινίων από τα ευρωπαϊκά κόμματα της αριστεράς ήταν σχεδόν αυτονόητη. Είμαστε ακόμα στη φάση της από-αποικιοποίησης, ο αγώνας των Παλαιστινίων "μαχητών" ταυτίζεται με τους αγώνες άλλων λαών στην Αφρική και την Ασία να αποκτήσουν την εθνική τους ανεξαρτησία και να εκδιώξουν τους ρατσιστές αποικιοκράτες που τους εκμεταλλεύονται.
Η δράση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης έχει και έναν ρομαντικό χαρακτήρα, είναι λίγο και σαν τη σύγκρουση του Δαβίδ με τον Γολιάθ, όπου όμως ο Δαβίδ στην περίπτωσή μας φοράει μαντίλα, γι' αυτό και τα κόμματα της αριστεράς κλείνουν τα μάτια στην ολοφάνερα τρομοκρατική δράση της οργάνωσης, όπως δείχνει - μεταξύ άλλων τραγικών επεισοδίων - και η ψυχρώ εκτέλεση των αθλητών του Ισραήλ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου (Σφαγή του Μονάχου, 1972). Την ιδέα του κράτους της Παλαιστίνης στηρίζουν προφανώς και οι χώρες του Υπαρκτού, όχι γιατί τραβάνε κανένα ζόρι με τις εθνικές επιδιώξεις των Παλαιστινίων, αλλά γιατί η υπόθεση φέρνει σε δύσκολη θέση τις ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και προσθέτει συμμάχους στη Μόσχα.
Η στήριξη των αριστερών κομμάτων στους παλαιστίνιους αντάρτες συνδυάζεται και με την σφοδρή κριτική στον δυτικό καπιταλισμό και στην εξωτερική πολιτική των πάλαι ποτέ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Που είναι και οι σύμμαχοι του κράτους του Ισραήλ. Είμαστε στην επόμενη φάση της αποσταλινοποίησης και αν και πλέον ελάχιστοι έχουν αμφιβολίες ή αυταπάτες για το τι σημαίνει και πόσο βάρβαρος είναι ο σοβιετικός σοσιαλισμός, η Μόσχα παραμένει ένα σημείο αναφοράς. Μέσα στη θαλπωρή που τους παρέχει το δημοκρατικό καθεστώς, οι δυνάμεις της αριστεράς δεν δείχνουν καμία επιείκεια στο δυτικό παράδειγμα.
Στην Ελλάδα, ο Ανδρέας Παπανδρέου υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων τον ηγέτη της PLO Γιάσερ Αραφάτ, σε μια επίδειξη αντιδυτικισμού και σύμπλευσης με τις δυνάμεις του τρίτου κόσμου - τον ίδιο Αραφάτ θα επιστρατεύσει και ο Κώστας Σημίτης στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ για να πείσει τους επικριτές του ότι είναι και παραμένει αριστερός - ενώ θα χρειαστεί να έρθει η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για να υπάρξει πλήρης αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων με το Τελ Αβίβ.
Η στάση της Ελλάδας υπαγορεύεται δήθεν από την ανάγκη να διατηρήσουμε στενές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο που μας στηρίζει στην υπόθεση της Κύπρου. Οι εξελίξεις θα διαψεύσουν τις προσδοκίες… (Ο Μαχμούντ Αμπάς, ο αποτυχημένος και διεφθαρμένος επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη - που όμως δεν παίζει να αναλάβει ρόλο στη Γάζα γιατί τον μισούν ακόμα και οι Παλαιστίνιοι - έκανε λόγο προχθές για "ελληνική διοίκηση στη νότια Κύπρο".)
Στις αρχές του 21 αιώνα οι συνθήκες έχουν όμως αλλάξει. Μετά τους Δίδυμους Πύργους δεν υπάρχει καμία ανοχή στην τρομοκρατία των Παλαιστινίων - ορισμένες οργανώσεις έχουν στο μεταξύ υιοθετήσει τις επιθέσεις με ανθρώπους- καμικάζι, αλλά η PLO έχει αποκηρύξει θεωρητικά την τρομοκρατία - η συμμαχία με τα διεφθαρμένα, καταπιεστικά καθεστώτα των Αράβων στη Μέση Ανατολή, που έχουν στο μεταξύ καταπνίξει την αραβική Άνοιξη, δεν ενθουσιάζει κανέναν αριστερό Ευρωπαίο, ενώ η Ρωσία έχει πάψει να είναι σημείο αναφοράς και η σοσιαλδημοκρατία δεν βρίσκεται στα πάνω της. Αναζητά τη νέα της ταυτότητα.
Η άρνηση του Αραφάτ να συμφωνήσει στις προτάσεις για αυτόνομο κράτος των Παλαιστινίων έχει απογοητεύσει τους Ευρωπαίους αριστερούς και το κίνημα συμπαράστασης, παρά την Intifada που συγκινεί ακόμα τους παραδοσιακούς, έχει ατονίσει.
Όμως λίγα χρόνια μετά, ένα νέο κίνημα που κάνει την εμφάνισή του στα αμερικανικά πανεπιστήμια αρχικά και εξαπλώνεται αργότερα μεταξύ των οπαδών της αριστεράς στις Ηνωμένες Πολιτείες, το κίνημα των ταυτοτήτων, έρχεται να προσθέσει νέους οπαδούς στον αγώνα των Παλαιστινίων. Οι οπαδοί της woke κουλτούρας που μας καλούν να είμαστε "λιγότερο λευκοί", δηλαδή λιγότερο αυταρχικοί και καταπιεστές, λιγότερο ρατσιστές και μισογύνηδες, προφανώς συντάσσονται αναφανδόν με τους Άραβες της Παλαιστίνης. Τους Άραβες της Παλαιστίνης που καταπιέζουν οι δυτικοί, λευκοί, νέο-αποικιοκράτες Ισραηλινοί. Η ιστορία δεν παίζει φυσικά κανέναν ρόλο, μόνο η ταυτότητα έχει σημασία.
Και αφού για τους οπαδούς αυτής της ιδεολογίας ένας μαύρος για παράδειγμα δεν είναι δυνατόν να κάνει ρατσιστικό έγκλημα- κι ας έχει σκοτώσει λευκό άνδρα γιατί είναι λευκός- ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι αυτονόητα αποδεκτός. Και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για κριτική, παρά τις φρικαλεότητες της Χαμάς. Ο καταπιεσμένος έχει όλες τις δικαιολογίες του κόσμου. Η φρίκη της δράσης της Χαμάς είναι μια λεπτομέρεια χωρίς νόημα.
Αν και στην Ελλάδα η θεωρία δεν φαίνεται να κάνει θραύση και μάλλον υιοθετήθηκε μόνο από κάποιους περιθωριακούς διανοούμενους, κυρίως όσον αφορά την σεξουαλική ταυτότητα, τα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά φαίνεται να παραμένουν φανατικά φιλο-παλαιστινιακά, κλείνοντας ερμητικά τα μάτια κλειστά και στη φρίκη της Χαμάς και στην πολυπλοκότητα του προβλήματος.
Άλλωστε κανείς δεν το έχει πει καλύτερα από τον Αμος Οζ. "Η σύγκρουση Ισραηλινών και Παλαιστινίων είναι μια σύγκρουση του δίκαιου με το δίκαιο. Έχουν και οι δύο πλευρές το δικό τους δίκιο. Οι Παλαιστίνιοι ζουν εδώ επειδή αυτή είναι η πατρίδα τους. Και οι Ισραηλινοί αγωνίζονται να ζήσουν εδώ γιατί αυτή είναι η μόνη πατρίδα που τους έχει επιτραπεί να έχουν".
Με αυτές τις μπερδεμένες ιδεολογικές αποσκευές της αριστεράς, κάνει enter στην Παλαιστίνη και ο Στέφανος Κασσελάκης. Αλλά επειδή ο ίδιος δεν έχει ιδέα από όλα αυτά, και η προϊστορία της υπόθεσης του είναι παντελώς άγνωστη, κινήθηκε διαφορετικά. Καθόλου παράξενο τον υποδέχθηκε ο υπουργός Τουρισμού της παλαιστινιακής αρχής (αν και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι λόγο ύπαρξης έχει ένας υπουργός Τουρισμού στη Δυτική Όχθη. Υποθέτω δεν προσφέρονται πολλά τουριστικά πακέτα στη Ραμάλα ή κάνω λάθος;.)
Σε κάθε περίπτωση, για πολιτικό τουρισμό πήγε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει ευρωεκλογών, ο υπουργός Τουρισμού τον υποδέχθηκε.
Ο κ. Κασσελάκης έκανε το ταξίδι σε μια φάση που είναι ακόμα πιο δύσκολο και απ' ότι στο παρελθόν, να τηρήσει κανείς μια ισορροπημένη στάση. Σε μια φάση που ακόμα και όσοι φρίττουν με τη βία της Χαμάς και δικαιολογούν απόλυτα το δικαίωμα του Ισραήλ να προστατεύσει τη χώρα και τους πολίτες της, να εξοντώσει τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης (ακόμα και να πάρει εκδίκηση), αρνούνται να αποδεχθούν και καταδικάζουν τη μαζική δολοφονία των αμάχων Παλαιστινίων που προκαλεί ο βομβαρδισμός στη Γάζα.
Και επειδή όλα όσα κάνει ο κ. Κασσελάκης αρχίζουν και τελειώνουν με τον εαυτό του και το είδωλό του, τα έκανε- για μια ακόμα φορά- επιεικώς θάλασσα. (Άλλη λέξη μου έρχεται αλλά την αποφεύγω για λόγους ευπρέπειας).
Πήγε στη Βηθλεέμ, πήγε και στην Ιερουσαλήμ, αλλά δεν συνάντησε κανέναν από την κυβέρνηση ή έστω από τα κόμματα του Ισραήλ, λες και η λύση στο πρόβλημα θα βρεθεί ερήμην του Τελ Αβίβ. Μίλησε για το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αποκτήσουν το δικό τους κράτος, αλλά δεν είπε κουβέντα για τους ομήρους. Δεν είπε κουβέντα για την ανάγκη απελευθέρωσης των ομήρων, δεν συνάντησε συγγενείς τους, δεν είπε κουβέντα για την τρομοκρατία και τις εν ψυχρώ δολοφονίες των νέων παιδιών που διασκέδαζαν στο φεστιβάλ στην έρημο, κουβέντα για τους μαζικούς βιασμούς Ισραηλινών γυναικών από τα κτήνη της Χαμάς.
Είπε μόνο ότι θα πιέσει την κυβέρνηση για την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης.
Πήγε για ψήφους, γύρισε το ίδιο άσχετος με το θέμα όσο και όταν πήγε.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr