Ο Λιγνάδης, τα πλυντήρια και οι κυνηγοί μαγισσών

Τελικά καταφέραμε να διαφωνήσουμε και για την υπόθεση Λιγνάδη. Οι μεν που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν τρέχει και τίποτα που κυκλοφορεί ελεύθερος ένας καταδικασμένος βιαστής ανηλίκων και οι δε που έκαναν αγώνα να αποφυλακιστεί ο Κουφοντίνας και τώρα ανησυχούν που δεν είναι φυλακή ο Λιγνάδης.

Ας δούμε τα πραγματικά περιστατικά: Ο Λιγνάδης κατηγορήθηκε για 4 βιασμούς (3 ανήλικοι και ένας ενήλικας), καταδικάστηκε για τους δύο σε 12 χρόνια φυλακή. Πρόκειται για δύο βιασμούς 17χρονων το 2015. Για τον έναν καταδικάστηκε με οριακή πλειοψηφία 4-3, εκ των οποίων οι 4 πρώτοι είναι οι ένορκοι και οι 3 είναι οι τακτικοί δικαστές, και για τον άλλον με πλειοψηφία 5-2, εκ των οποίων πάλι μειοψήφισαν δύο δικαστές.

Επομένως: Ο Λιγνάδης είναι βιαστής ανηλίκων, σύμφωνα με την απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, ωστόσο φαίνεται ότι οι δικαστές δεν πείστηκαν ιδιαίτερα από τις καταγγελίες. Πιθανόν γι’ αυτό έδωσαν την αναστολή στην ποινή και προκλήθηκε η θύελλα αντιδράσεων.

Και γι’ αυτό η -συχνά προκλητική- υπεράσπισή του (Αλέξης Κούγιας) εμφανίζεται αισιόδοξη για τον δεύτερο βαθμό.

Αυτό που προκαλεί την ενόχληση στην κοινή γνώμη είναι η δικαστική αντίφαση: Ο Λιγνάδης προφυλακίστηκε για 17 μήνες, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια για δύο βιασμόυς και αφέθηκε ελεύθερος μέχρι τον β’ βαθμό. Δηλαδή, τώρα δεν είναι πλέον ύποπτος για την τέλεση νέων αδικημάτων; Από πού προέκυψε ότι θα σταματήσει την όποια φερόμενη δράση του;

Πόσω μάλλον όταν μετά την καταδίκη του εμφανίστηκε περίπου… δικαιωμένος, λέγοντας προκλητικά ότι "τώρα δικαιούμαι να μιλήσω και εγώ, θα αθωωθώ στο Εφετείο…”. Μέχρι να "αθωωθεί” όμως, παραμένει ένας καταδικασμένος για βιασμό ανηλίκων και σε μερικά χρόνια βλέπουμε.

Η υπόθεση Λιγνάδη εξελίχθηκε σε σκάνδαλο και με πολιτικές προεκτάσεις, καθώς ο εν λόγω εμφανίζεται ως φίλος διαφόρων ισχυρών και διορίστηκε από την κυβέρνηση καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού καθυστέρησε να τον αποπέμψει και λειτούργησε αμήχανα στην αρχή, δίνοντας λαβή για σχόλια και υποψίες. Στη συνέχεια, η απόπειρα "ξεπλύματος” του Λιγνάδη από κυβερνητικά παπαγαλάκια ενίσχυσε τις υποψίες αυτές. Χώρια ότι έφτασαν στο σημείο να πουν ότι και γι' αυτό φταίει ο... ΣΥΡΙΖΑ με τον Ποινικό Κώδικα που ψήφισε, πράγμα εντελώς ψευδές.

Άλλωστε, από κάπου πρέπει να αντλεί το θράσος του ο πρωτόδικα καταδικασθείς σκηνοθέτης…

Και στη συνέχεια εμφανίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με το άγχος της επερχόμενης νέας εκλογικής ήττας τα τελευταία χρόνια, αποφάσισε μετά τον Κουφοντίνα να κάνει αντιπολίτευση και με τον Λιγνάδη, μετατρέποντας την Κουμουνδούρου για άλλη μια φορά σε δικηγορικό γραφείο που ασχολείται με ποινικές υποθέσεις παντός είδους.

"Η αλαζονεία της εξουσίας δεν θα νικήσει την αίσθηση δικαίου της κοινωνίας”, έγραψε με στόμφο ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Νάσος Ηλιόπουλος, λες και αποφάσισε ο Μητσοτάκης να δώσει αναστολή στην ποινή του Λιγνάδη.

"Είναι βιαστής”, ούρλιαζε σε μπαράζ ανακοινώσεών της η τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, Σία Αναγνωστοπούλου, που πανηγύριζε για την καταδίκη του και μερικές ώρες μετά με άλλη ανακοίνωση επέκρινε το ίδιο δικαστήριο για την αναστολή.

"Οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται στο όνομα του ελληνικού λαού. Ως εκ τούτου οφείλουν να είναι ευθυγραμμισμένες με το κοινό περί δικαίου αίσθημα”, γράφει το κείμενο του σωματείου ηθοποιών και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων καλλιτεχνών που διαβάζεται στις παραστάσεις, στοχοποιώντας ονομαστικά ακόμη και την πρόεδρο του δικαστηρίου που μειοψήφισε στην απόφαση.

Φαντάζομαι ότι είναι οι ίδιοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες που τόσα χρόνια "δεν ήξεραν, δεν άκουσαν” τίποτα για τον Λιγνάδη και τις δραστηριότητές του και τώρα έπεσαν ξαφνικά από τα σύννεφα. Τόση υποκρισία...

Φυσικά και οι κρίνοντες κρίνονται. Στις δημοκρατίες η δικαιοσύνη, όπως και η πλειοψηφία, αποφασίζουν και οι αποφάσεις τους είναι σεβαστές. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πάντοτε σωστές ή ότι είναι υπεράνω κριτικής.

Κριτική όμως μέσα στο όρια της δημοκρατικής αντίληψης. Ούτι κυνήγι μαγισσών, ούτε κάψιμο βιβλίων, ούτε εξοργισμένος όχλος που θέλει να αποδώσει "δικαιοσύνη” με βάση το "κοινό περί δικαίου αίσθημα”.

Με βάση αυτό το δήθεν "κοινό αίσθημα” δεν θα είχε γίνει καμία προοδευτική μεταρρύθμιση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Πιθανό να μην είχαμε ούτε πολιτικό γάμο, ούτε σύμφωνο συμβίωσης ακόμη και για ομόφυλα ζευγάρια, θα είχαμε ακόμη ταυτότητες με θρήσκευμα, κλπ.

Άλλωστε, "αίσθημα περί δικαίου” έχουν και οι ψηφοφόροι του Βελόπουλου, του Κασιδιάρη, του Τραμπ, του Μπολσονάρο και κάθε λογής ακραίου θιασάρχη του ολοκληρωτισμού. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr