Είναι αλήθεια πως, όσα αποθέματα αισιοδοξίας και αν διαθέτεις, και βουτηγμένος ως το λαιμό να είσαι σε ένα σύμπαν με ροζ συννεφάκια, καρδούλες και αγαπούλες, αυτός ο ευλογημένος τόπος καταφέρνει κατά τακτά διαστήματα να σε βυθίσει στην πιο μαύρη απελπισία. Τι στο διάολο είναι επιτέλους η πατρίδα μας; Αλεξίσφαιρη στη γελοιότητα;
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, σύμφωνοι, αλλά μήπως το μυστικό της αθανασίας της κρύβεται σε αυτό ακριβώς το χάρισμα, στην απαράμιλλη δεξιότητά της να επαναφέρει διαρκώς προς επίλυση προβλήματα από καιρό υποτίθεται επιλυμένα; Σαν να τελειώνεις την πρώτη δημοτικού με άριστα δέκα και, ως επιβράβευση για την υψηλή σου επίδοση, να καταδικάζεσαι να επαναλάβεις την πρώτη δημοτικού εις το διηνεκές. Η χώρα όπου καθημερινά εορτάζεται η Ημέρα της Μαρμότας δίχως να διαθέτει μαρμότες, πόσο μάλλον λόγο για να τις γιορτάζει. Ο ορισμός της διαστροφής.
Αφορμή γι’ αυτές τις ζοφερές σκέψεις ήταν ο πρόσφατος βανδαλισμός του βουλευτή της "Νίκης" Νίκου Παπαδόπουλου στην Εθνική Πινακοθήκη. Παλιός μου γνώριμος ο κύριος Παπαδόπουλος, από πρόπερσι τον Δεκέμβριο, όταν μου κέντρισε την προσοχή συμπεριλαμβάνοντάς με –από το βήμα της βουλής, παρακαλώ- στους δαίμονες που βγαίνουν από τα έγκατα της γης κάθε Χριστούγεννα, όταν ανοίγουν οι Πύλες της Κολάσεως. Θα μπορούσε να υποπτευθεί κάποιος ότι ο κύριος Παπαδόπουλος απλώς τρολάρει, ποντάροντας σε μια ιδιότυπη αίσθηση του χιούμορ, όπως κάτι ιστότοποι τρολαρίσματος στο διαδίκτυο: "αντίπαλον δέος", λόγου χάριν, του Ekklisia On Line, εκείνης της διαβόητης ηλεκτρονικής χωματερής που ανεβάζει "θαύματα" σε καθημερινή βάση, είναι το Ekklisia Off Line, που τρολάρει τόσο επιτυχημένα τις αναρτήσεις του Ekklisia On Line, ούτως ώστε πολλοί –ακόμη κι έμπειροι τρολοκυνηγοί- να παραβλέπουν το Off στη θέση του On και να εκλαμβάνουν τις αναρτήσεις του Ekklisia Off Line ως "αυθεντικές".
Ο κύριος Παπαδόπουλος, όμως, δεν ανήκει στην εν λόγω κατηγορία. Ο κύριος Παπαδόπουλος "κυριολεκτεί" και "σοβαρολογεί" περισσότερο και από ακροδεξιό δάσκαλο σε απομονωμένο χωριό της Καρδίτσας τα πρώτα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια. Ο κύριος Παπαδόπουλος είναι εξέχον μέλος της αχαμνής αλλά ζωηρής κοινοβουλευτικής ομάδας ενός κόμματος που επισήμως, δια χειλέων του αρχηγού του, του Δημήτρη Νατσιού, διακηρύσσει ότι οι θρησκευτικές λιτανείες μπορούν να επιφέρουν ή να αποτρέψουν φυσικά φαινόμενα δισεκατομμυρίων ετών (πολύ πριν εμφανιστεί στον πλανήτη, όχι ο άνθρωπος, αλλά ούτε και η ίδια η ζωή στην πιο πρωτόγονη μορφή της), όπως τις βροχές και τους σεισμούς. Μάλιστα, αγαπητοί μου. Οι Νατσιοί και οι Παπαδόπουλοι διατείνονται ότι τα πιστεύουν όλα αυτά εν έτει 2025, όχι επειδή διψούν και πεινούν για ψηφαλάκια (μην πάει ο νους σας στο κακό), αλλά επειδή υπάρχει Θεός και έχει βάλει σκοπό να βγάλει τη ψυχή όλων ημών των άθεων με ανελέητο βομβαρδισμό από μαλακίες.
Σε μια από τις δυο-τρεις τηλεοπτικές μου αψιμαχίες με τον κύριο Παπαδόπουλο προτού αρχίσει να με αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι (ή, για να ακριβολογούμε, όπως το λιβάνι τον διάβολο), του είπα κατάμουτρα ότι ακούγοντάς τον είχα την αίσθηση ότι ακούω έναν μουλά, έναν εκκεντρικό μουλά κάτω από έναν χριστιανικό φερετζέ. Το ότι αυτός ο μουλάς είναι ταυτοχρόνως και καρδιοχειρουργός δεν τον καθιστά παρά τυπικό αρχέτυπο "γνωστικής ασυμφωνίας". "Άλλο εσύ και άλλο οι απόψεις σου", όπως θα έλεγε επιγραμματικά και ο μακαρίτης ο Χρήστος Βακαλόπουλος.
Μια από τις άλλες μεγάλες παρεξηγήσεις που συνδέονται με τον κύριο Παπαδόπουλο είναι ότι είναι ένα άτομο ηπίων τόνων, σχεδόν υποτονικό.
Πράγματι, όποτε τον παρακολουθείς να ξετυλίγει τον θεολογικό ειρμό των σκέψεών του, σχηματίζεις την εντύπωση πως είτε είναι αθεράπευτα μειλίχιος είτε κατεβάζει τα Hipnosedon με τις χούφτες –εξ ου και οι δύο ερμηνείες που δόθηκαν για τον βανδαλισμό του, τόσο η δική του όσο και του δικηγόρου του, ήταν εξίσου ξεκαρδιστικά ανακριβείς: εκείνος υποστήριξε ότι βεβήλωσε τα έργα "εν βρασμώ ψυχής" κι έπειτα από προσωπική του επικοινωνία με τη Θεοτόκο (πρέπει επιτέλους κάποτε να απαιτήσουν οι εισαγγελικές αρχές να αρθεί το απόρρητο των συνομιλιών του κυρίου Παπαδόπουλου με την Παναγία), ενόσω ο δικηγόρος του ισχυρίστηκε ότι τα "βλάσφημα" έργα απλώς "γλίστρησαν" από τα χέρια του.
Βεβαίως, το βίντεο από το εσωτερικό κύκλωμα της Εθνικής Πινακοθήκης που ήρθε στη δημοσιότητα διαψεύδει αμφότερες τις εκδοχές: βλέπουμε έναν απολύτως ψύχραιμο κύριο –in cold blood, που λέμε στα χωριά μας- να ρίχνει τους πίνακες στο πάτωμα.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο: το κόμμα του κυρίου Παπαδόπουλου, εκεί όπου σημείωνε πρωτόγνωρη δημοσκοπική καθίζηση και μάλλον θα μας αποχαιρετούσε στις επόμενες εκλογές, παρακολουθεί πάλι τα ποσοστά του να ανεβαίνουν ραγδαία, την ίδια στιγμή που και ο ίδιος ο κύριος Παπαδόπουλος φαίνεται να εξασφαλίζει μια δεύτερη βουλευτική θητεία, όποτε και αν στηθούν οι κάλπες. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, το είπαμε, αλλά στο μεταξύ θα μας πεθάνει όλους. Από τα γέλια μάλλον.