"Ο Πολάκης πρόεδρος" θα μπορούσε να είναι και τίτλος επιθεώρησης. Επιθεώρησης από εκείνες του παλιού, καλού καιρού, ξέρετε. Με μπαλέτα, λίγο μπουζουκάκι, γρανίτα και τα τοιαύτα.
Για τους έξω όμως. Για εκείνους δηλαδή που παρακολουθούν έκπληκτοι τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ και αδυνατούν πλέον να καταναλώσουν τόσο ισχυρές δόσεις ελαφριάς κωμωδίας και μελοδράματος ταυτόχρονα. Για εκείνους που η πολιτική δράση και συμμετοχή παραμένει μια ευγενής δραστηριότητα, άρρηκτα συνυφασμένη με ιδεολογικές και ηθικές κατηγορίες -για να μην πω και για αισθητικές- και όχι μια αφορμή για ναρκισσιστικές εκρήξεις και εγωπαθείς υστερίες.
Για τους μέσα όμως, για εκείνους που έχοντας όλα αυτά τα χρόνια καταναλώσει καθημερινά μικρές ή μεγάλες ποσότητες τοξικότητας, από εκείνες που παρήγαγε αφθόνως το κόμμα της αριστεράς ήδη από την εποχή του Τσίπρα, και συνεπώς έχουν εθιστεί, η επιλογή Πολάκη δεν είναι καθόλου κωμωδία. Έχοντας αφομοιώσει και ζυμωθεί με τη χρυσαυγίτικη εκδοχή της ελληνικής αριστεράς, έχοντας αποδεχθεί τις χυδαιότητες και "κανονικοποιήσει" την εμφυλιοπολεμική ρητορική, η υποψηφιότητα Παύλου Πολάκη -αν τελικά το επιχειρήσει να ανατρέψει τον Κασσελάκη- είναι η φυσιολογική κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ. Η life style απόπειρα ανατροπής του Μητσοτάκης απέτυχε, ας δοκιμάσουμε κάτι πιο μπρουτάλ.
Για να παραφράσουμε την πρόσφατη επικαιρότητα, για τους έξω, το κόμμα μοιάζει με πισίνα, αλλά όλοι βλέπουν ότι κατά βάθος ήταν και είναι βόθρος. Για τους μέσα, βόθρος είναι οι έξω και ο Μητσοτάκης και ο Πολάκης έρχεται να τους καθαρίσει.
Ακόμα όμως και αν τελικά το επιχειρήσει, γεγονός καθόλου βέβαιο, ορισμένοι βλέπουν πίσω από την αμφισβήτηση του Στέφανου Κασσελάκη μια πολιτική μανούβρα του Παύλου Πολάκη για την περιθωριοποίηση των προεδρικών και την απόλυτη ευθυγράμμιση του προέδρου με τις απαιτήσεις του βουλευτή Χανίων - ακόμα δηλαδή και αν αλλάξει ηγεσία το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αποδρομή. Με η χωρίς Κασσελάκη, με Πολάκη πρόεδρο ή αντιπρόεδρο ή κουμπάρο ή δεν ξέρω τι άλλο πόστο αναλάβει, η ανάταξη του χώρου είναι αδύνατη.
Το άλλοτε κόμμα του Αλέξη Τσίπρα βαδίζει σταθερά προς την ανυπαρξία. Γεγονός το οποίο προσωπικά δεν με στενοχωρεί ιδιαίτερα, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε (με φρίκη).
Δεν είναι καθόλου πρωτότυποι λοιπόν οι δημοσκόποι που μιλούν με τους συναδέλφους μου και προβλέπουν ότι ανεξαρτήτως εξελίξεων, το ΠΑΣΟΚ θα είναι τους επόμενους μήνες, όταν θα γίνουν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις, αξιωματική αντιπολίτευση. Σιγά τους μάντεις. Ακούγεται σχεδόν αυτονόητο.
Αν υπολογίσει δε κανείς την απόλυτη βαρεμάρα που προκαλούν οι εσωκομματικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, με τους διαφόρους υποψηφίους να συναγωνίζονται στη διατύπωση της πιο μεγάλης κοινοτοπίας, διανθισμένης με ολίγη πράσινη νοσταλγία για τα "καλύτερά μας χρόνια" του Αντρέα, η εξέλιξη μοιάζει και με ένα μικρό θαύμα. Θαύμα που οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι στον χώρο δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας βασιλεύουν διάφορες παρδαλές προσωπικότητες, επιρρεπείς στην κάθε είδους ανοησία και τις θεωρίες συνωμοσίας και λιγότερο στο γεγονός ότι λάμπουν οι υποψήφιοι διάδοχοι του Νίκου Ανδρουλάκη.
Σε κάθε περίπτωση το κενό που δημιουργεί η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, θα κάνει ακόμα πιο ευάλωτη την κυβέρνηση στην αλαζονεία της εξουσίας, αφού κανείς στον ορίζοντα δεν φαίνεται να μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία της, παρά την κόπωση και τη δυσφορία της κοινής γνώμης, και για την ακρίβεια και για τις επιδόσεις της στην πυρόσβεση.
Οι δημοσκόποι θεωρούν βέβαιο ότι οι μετρήσεις θα δείξουν και νέα, ενδεχομένως δραματική υποχώρηση της κυβερνητικής αποδοχής. Ιδού λοιπόν η ευκαιρία.
Αν ο επόμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θέλει να ανατρέψει τις ισορροπίες, θα πρέπει να ξεφύγει από τη διαρκή και μονότονη καταγγελία της κυβερνητικής ανεπάρκειας -σπορ στο οποίο ο Νίκος Ανδρουλάκης διαπρέπει- και να διατυπώσει επειγόντως ένα κυβερνητικό πρόγραμμα αξιόπιστο και μετρημένο. Αρκεί; Όχι, χρειάζεσαι να πείσει ότι μπορεί, ότι έχει την ικανότητα να κυβερνήσει. Αρκεί; Όχι, πρέπει να παρουσιάσει ακόμα και ένα κυβερνητικό επιτελείο που θα αναλάβει να υλοποιήσει το πρόγραμμα.
Εύκολα το λες, δύσκολα το κάνει.