Ο Ραχόι, ο Κάμερον και οι ηλίθιοι του συντηρητισμού

Δυο πολιτικά ηλίθιοι απειλούν να τινάξουν στον αέρα την Ευρώπη. Ο ένας είναι ο Κάμερον και ο έτερος ο Ραχόι. Και οι δύο κινήθηκαν με την ίδια ασυγχώρητη επιπολαιότητα.

Για να λύσουν πολιτικά προβλήματα τακτικής φύσης έθεσαν τους πολίτες των χωρών τους μπροστά σε κορυφαία στρατηγικά εθνικά διλήμματα. Και οι απαντήσεις που έλαβαν είναι τραγικές.

Για να θυμηθούμε τις ομοιότητες,ο πρώτος αποφάσισε το δημοψήφισμα για το Brexit με στόχο να κατατροπώσει την ανταρσία ομάδας βουλευτών των Τόρις. Μια συνήθης κατάσταση, με την οποία είχαν μάθει να συμβιώνουν όλοι οι προηγούμενοι ηγέτες των βρετανών Συντηρητικών.

Ουδείς διανοήθηκε να μετατρέψει το εσωκομματικό πρόβλημα των Τόρις σε εθνικό ζήτημα της βρετανικής κοινωνίας. Το έπραξε ο Κάμερον με τα γνωστά αποτελέσματα.

Τι έκανε ο Ραχόι; Ανέτρεψε τη «συμφωνία αυτονομίας της Καταλονίας» την οποία είχαν υπογράψει νωρίτερα ο σοσιαλιστής προκάτοχός του Χόρχε Λουίς Θαπατέρο με τον επίσης σοσιαλιστή Πρόεδρο της Καταλονίας Πασκάλ Μαραγκάλ.

Και προχώρησε σε μια επίδειξη ισχύος και κρατικού συγκεντρωτισμού που έφτασε στα άκρα την προηγούμενη Κυριακή. Τώρα η κατάσταση δεν ελέγχεται και ο «ασκός του Αιόλου» άνοιξε και απειλεί να συμπαρασύρει την εθνική «οντότητα» της Ισπανίας. Ωραία κατάσταση...

Επειδή είναι στη μόδα να «σνομπάρουμε» την ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά, μάλλον είναι η ώρα να ρίξουμε μια ματιά και στα «ρετάλια» που συσσωρεύονται στην άλλη μεγάλη πολιτική «οικογένεια» της Ευρώπης, την Κεντροδεξιά.

Μέτριοι έως ανίκανοι ηγέτες, που φλερτάρουν άρρωστα με τον αυταρχισμό και με μια παθολογική αντίληψη της πολιτικής που προϋποθέτει τη χειραγώγηση των μαζών. Ο Κάμερον και ο Ραχόι δεν είναι μόνοι τους σ΄ αυτήν την επίμονη πορεία «συρρίκνωσης» της πολιτικής ηγεσίας της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς.

Αν προκύπτει ένα ασφαλές συμπέρασμα από τη χρόνια παρακμή του συνόλου του πολιτικού συστήματος είναι ότι ο δρόμος προς την έξοδο από την κρίση και την παρακμή δεν είναι τόσο εύκολος. Τόσο οι κεντροδεξιές, όσο και οι κεντροαριστερές απαντήσεις είναι λίγες, εύθραυστες, αναποτελεσματικές και ελλειμματικές.

Πέρα από τα επιμέρους φαινόμενα, διακρίνεται στον ορίζοντα μια δομική κρίση των ελίτ. Ένα βαθύ ρήγμα που χωρίζει τις ελίτ από τις υπαρκτές κοινωνίες σε παγκόσμια κλίμακα. Γι' αυτό ο ορίζοντας παραμένει σκοτεινός...

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr