Ο τυφλός πόλεμος

Εάν άκουγες αυτές τις ημέρες δηλώσεις του Ισαάκ Χέρτζογκ και του Μπενιαμίν Νετανιάχου, δεν θα σχημάτιζες σίγουρα την εντύπωση ότι ο πρώτος είναι ο πρόεδρος του Ισραήλ και ο δεύτερος ο πρωθυπουργός.

Πιο πιθανό θα σου φαινόταν να ηγούνται σε διαφορετικές χώρες και σχεδόν βέβαιο ότι απευθύνονται σε διαφορετικά ακροατήρια. Ο Χέρτζογκ απέρριψε κάθε υπαινιγμό ότι το Ισραήλ εμπλέκεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο –ακόμη και έμμεσα- με τις εκρήξεις βομβητών και ασυρμάτων στον Λίβανο, την ίδια ώρα που ο Νετανιάχου, όχι μόνο δεν απέρριπτε κάτι τέτοιο, αλλά τουναντίον το επιβεβαίωνε και καμάρωνε γι’ αυτό. Θα υπέθετε κανένας ότι ο Χέρτζογκ διατηρεί ακόμη κάποια επαφή με αυτό που γενικώς και αορίστως αποκαλούμε "συνείδηση", ενώ ο Νετανιάχου έχει πάρει οριστικό διαζύγιο μαζί της –μολονότι, θα μου επιτρέψετε να επισημάνω, οι δηλώσεις τους μας φανερώνουν λιγότερα για την ιδιοσυγκρασία καθενός και περισσότερα για το target group στο οποίο στοχεύουν. Εάν για την ίδια αποτρόπαια πράξη αισθάνεσαι ντροπή και υπερηφάνεια ταυτόχρονα, δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι είσαι διπολική προσωπικότητα· μπορεί απλώς να επιθυμείς να ικανοποιήσεις ετερόκλητα γούστα.

Σε δύο βδομάδες θα συμπληρωθεί ένας χρόνος από την αρχή αυτής της ανεξέλεγκτης ανθρωποσφαγής, με την Χαμάς να δίνει το εφιαλτικό εναρκτήριο λάκτισμα και το Ισραήλ να αποκρίνεται με αδιανόητα ασύμμετρο τρόπο. Ακόμη και οι πιο ζοφερές Κασσάνδρες (συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Νετανιάχου) δεν μπορούσαν πέρυσι τον Οκτώβριο να προβλέψουν ότι, δώδεκα μήνες αργότερα, ο πόλεμος όχι μονάχα δεν θα έβαινε προς κάποιου είδους διευθέτηση ή εκτόνωση, αλλά θα προσέγγιζε όλο και πιο πολύ στο είδος του πολέμου που χαρακτηρίζουμε ως "ολοκληρωτικό".

Πατέρας του ολοκληρωτικού πολέμου στη σύγχρονη εποχή θεωρείται ο Γιόζεφ Γκέμπελς, που με μια διαβόητη ομιλία στο "Παλάτι του Αθλητισμού" την 18 η Φεβρουαρίου του 1943, αμέσως μετά τον όλεθρο στο Στάλινγκραντ και τις πρώτες ήττες του Ρόμελ στην Αφρική, προκειμένου να καταπνίξει κάθε εσωτερική φωνή για "διαπραγμάτευση" και "συνθηκολόγηση με αξιοπρέπεια", κήρυξε τη "φυγή προς τα εμπρός" με τον… ολοκληρωτικό πόλεμο. Τουτέστιν; Καμία διάκριση πλέον ανάμεσα σε μάχιμους και αμάχους. Εξουδετερώνουμε τον εχθρό όπου και αν τον εντοπίσουμε.

Εάν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πάντως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο ολοκληρωτικός πόλεμος δεν ήταν πατέντα του Γκέμπελς –απλώς ο μοχθηρός Γιόζεφ επανέφερε στο ιστορικό προσκήνιο μια θηριωδία που βρισκόταν εν υπνώσει ή/και υπό καταστολή με κάτι ασπιρίνες σαν τις Συνθήκες της Γενεύης. Επί χιλιετίες στην πράξη υφίσταται μονάχα ολοκληρωτικός πόλεμος· εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε νικητή εάν θα εκτελέσει αποκλειστικά τους άνδρες αιχμαλώτους ή θα πάρει σβάρνα και τα γυναικόπαιδα.

Για να επανέλθουμε ωστόσο στη σύγχρονη τραγωδία της Μέσης Ανατολής, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι διευκόλυνε αφάνταστα την "ασύμμετρη απάντηση" του Νετανιάχου η τακτική της Χαμάς –και της Χεζμπολάχ, έως ένα βαθμό- να χρησιμοποιεί συστηματικά τον άμαχο πληθυσμό ως "ανθρώπινη ασπίδα". Στο σκληρό δίλημμα "θα σκοτώσεις τον εχθρό μαχητή που βρίσκει καταφύγιο (και ορμητήριο) σ’ ένα σχολείο, μαζί με τα παιδιά του σχολείου;", ο Νετανιάχου μάλλον θα απαντούσε όπως ο αβάς Αρνό Αμορί, ο εκπρόσωπος του Πάπα, όταν το 1209 τον ρώτησαν πώς θα ξεχωρίσουν τους "αιρετικούς" από τους "αθώους" σε μια πόλη που είχε μόλις παραδοθεί: "Σκοτώστε τους όλους.

Ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του". Μπορεί να υπάρξει άραγε ημερομηνία λήξεως στη φρίκη όταν σε καθοδηγεί το δόγμα "οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος;". Μονάχα εάν το ιδανικό σου όραμα είναι ένας αυριανός κόσμος τυφλών και φαφούτηδων.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr