Ο Ζακ, η Ομόνοια και εμείς

Έχω πλήρη επίγνωση ότι θα στηλιτευθώ για την άποψη μου. Οφείλω όμως να γράψω χωρίς περιστροφές αυτό που πιστεύω και κυρίως το πως νιώθω. Ξεκινώντας από αυτό που για μένα είναι αυτονόητο. Πως κανείς, μα κανείς άνθρωπος δεν πρέπει να έχει ένα τέτοιο τέλος. Η εικόνα του Ζακ στο πεζοδρόμιο σόκαρε διότι ήταν ιδιαίτερα βίαιη. Με εξαίρεση τους πραγματικά μισάνθρωπους συμπολίτες μου, δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί, ακόμα και όσοι λένε "τι περιμένατε να γίνει", έχουν "παγώσει" από αυτήν.

Είναι τρομακτικό το να βλέπεις έναν άνθρωπο, ακόμα και έναν παραβάτη, εφόσον αποδειχθεί πως ήταν, να ξυλοκοπείται ενώ δεν φαίνεται να κινδυνεύει η ζωή του καταστηματάρχη ή κάποιου πολίτη. Είναι θλιβερό γεγονός ο ξυλοδαρμός ενός ατόμου που τρεκλίζει, που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και μόλις έχει βγει από μία σπασμένη τζαμαρία. Είναι πράξη βαρβαρότητας.

Και εδώ έρχεται το δεύτερο, για μένα πάντα, αυτονόητο: Μπήκε να κλέψει ή να ληστέψει. Εγκλωβίστηκε και θέλει να ξεφύγει. Ως καταστηματάρχης και δη οργισμένος θέλεις να συλληφθεί, να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη. Και γι' αυτό τον εμποδίζεις όπως μπορείς. Δεκτόν. Φοβάσαι για την περιουσία σου. Εννοείται. Γιατί τον χτυπάς ενώ είναι ήδη τραυματίας; Κυρίως, γιατί τον χτυπάς ενώ υπάρχουν μπροστά αστυνομικοί; Δηλαδή οι απολύτως αρμόδιοι και υπεύθυνοι;

Φυσικά η ερώτηση είναι εν μέρει ρητορική. Η βαναυσότητα απέναντι σε έναν παραβάτη τοξικοεξαρτημένο και όχι σε νόμιμη άμυνα έχει αρκετές εξηγήσεις, κυρίως ψυχολογικού, κατά τη γνώμη μου, υπόβαθρου. Επειδή όμως δεν είμαι ειδικός θα σταθώ κάπου αλλού. Στην απάθεια όσων παρακολουθούν το σκηνικό. Σαν υπνωτισμένοι, αμέτοχοι, αποχαυνωμένοι. Τί ακριβώς έκαναν εκεί; Περίμεναν να δουν που θα οδηγήσει αυτό; Ή μήπως να δουν το πρόσωπο του εξαρτημένου; Όπως είπε και μία φίλη πολύ εύστοχα, πάλι καλά που υπήρχε ένα παλληκάρι με κοτσίδα και προσπάθησε να σταματήσει τον ξυλοδαρμό, βλέποντας πως ο θύτης-θύμα ήταν άσχημα χτυπημένος. Έσωσε αυτός ο άνθρωπος εν μέρει την αξιοπρέπεια μέρους της ελληνικής κοινωνίας.

Αλλά και πάλι... για μισό λεπτό. Διότι το ερώτημα παραμένει. Τι είναι αυτό που έκανε τόσο απαθείς τους παρευρισκομένους; Και τι είναι αυτό που δημιούργησε τόση βία στον ιδιοκτήτη και τον γνωστό του, επίσης κατηγορούμενου;

Από τη δεκαετία του 80 η ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας θεωρούνταν υποβαθμισμένη. Πιτσιρίκια πηγαίναμε κρυφά "τσάρκες" από την πλατεία Βικτωρίας ως το Μεταξουργείο. Έβριθε από οίκους ανοχής, "προστάτες", κλεφτρόνια και κάποιους εξαρτημένους. Με την πάροδο του χρόνου, η περιοχή αντί να αναβαθμιστεί υποβαθμίστηκε κι άλλο. Οι τοξικοεξαρτημένοι πλήθαιναν, σιγά - σιγά αυξάνονταν και οι άστεγοι, διάφορα κυκλώματα λυμαίνονταν τη νύχτα. Με την πρώτη μετανάστευση από την Αλβανία εγκαταστάθηκαν εκεί οι ξεριζωμένοι από την πατρίδα τους. Ακολούθησε νέα κατρακύλα. Η περιοχή χειροτέρευε σταθερά. Ε, μετά ήρθε η μεγάλη κρίση. Η Ομόνοια μετατράπηκε σε έναν χώρο όπου ...συσσωρεύονταν όλοι όσοι δεν... θέλουμε να έχουμε δίπλα μας.

Αρκετοί καταστηματάρχες έκλεισαν τα μαγαζιά τους, το παρεμπόριο άνθιζε, η μικροπαραβατικότητα ήταν εμφανής, κάποιοι μετακόμισαν. Όσα μαγαζιά παρέμειναν έδιναν μάχη για την επιβίωση. Αρκετές φορές αναγκάζονταν οι ιδιοκτήτες να αντιπαρατίθενται με τοξικομανείς που είχαν κάνει... κατάληψη στο μαγαζί τους. Μαζί με τη στενοχώρια από την έλλειψη τζίρου αυξανόταν και ο θυμός τους. Στη θέα των εξαρτημένων έβλεπαν την αιτία για τη δική τους χασούρα. Που δεν ήταν όμως μόνο οικονομική. Ήταν η απώλεια ενός γενικότερου επιπέδου ζωής.

Σε αυτό το πλαίσιο βρήκαν γόνιμο έδαφος διάφοροι αυτόκλητοι προστάτες, οι οποίοι απλώς διαωνίζουν με τον τρόπο τους τη βία.

Η υπόλοιπη κοινωνία των Αθηνών αποδέχτηκε αυτό που συνέβαινε. Όλοι το κάναμε, να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Δεν μας άγγιζε άμεσα, δεν ήταν στην... αυλή μας, δεν αφορούσε τα παιδιά μας. Εκεί υπήρχαν "παιδιά ενός κατώτερου Θεού". Μοιραία, λυπάμαι που το λέω, κάποια στιγμή θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Κάποιος θα έχανε τη ζωή του. Οι άνθρωποι εκεί, ξεχασμένοι και περίπου γκετοποιημένοι έμαθαν να υποβαθμίζονται και ζουν πια με τη βία και την ανομία. Με τη διαχρονική έλλειψη μέριμνας από την Πολιτεία αλλά και της πραγματικής αλληλεγγύης από εμάς.

Ας το χειροτερέψω! Άραγε αν ο νεκρός δεν λεγόταν Ζακ Κωστόπουλος αλλά ήταν ένας άγνωστος, "ένα ακόμα πρεζάκι" και όχι ακτιβιστής και ευαισθητοποιημένος, πόσοι θα ενδιαφέρονταν; Βασικά, πόσο γνωστό θα γινόταν το γεγονός; Θα πέρναγε "στα ψιλά" των εφημερίδων και σχεδόν άπαντες θα λέγαμε "πωπω τι έγινε, εντάξει μωρέ, Ομόνοια ήταν, δεν καταλαβαίνεις"; Το ότι το θύμα ήταν ο Ζακ, ο "γνωστός" Ζακ κινητοποίησε μεγάλη μερίδα πολιτών. Αν ήμασταν πραγματικά ανθρωπιστές, αν πραγματικά μας ενδιέφερε η δυσωδία της εξάρτησης και η "δεν πάει άλλο" κατάσταση στην περιοχή, θα είχαμε φροντίσει να κάνουμε κάτι. Να κοινωνήσουμε το πρόβλημα, να ανοίξουμε συζητήσεις. Όχι, δε συνέβη αυτό ούτε θα συμβεί. Αύριο η Ομόνοια θα εξακολουθήσει να είναι όπως ήταν, άλλοι τοξικομανείς θα ζητιανεύουν, οι μικροκλοπές και ληστείες θα συνεχίσουν και οι περισσότεροι από εμάς θα στρέφουμε αλλού το βλέμμα, μένοντας ικανοποιημένοι που δείξαμε μία υποκριτική ευαισθησία. Α, θα λέμε και στα παιδιά μας "μακρυά από την Ομόνοια".

Ο "νόμος του Λιντς", αυτή η άγρια μη απόδοση Δικαιοσύνης εφαρμόστηκε. Ασχέτως εάν ο θάνατος επήλθε από τα χτυπήματα ή όχι. Δεν το ξέρουμε ακόμα αυτό. Θα το πουν στο τέλος οι ιατροδικαστές. Ο "νόμος" όμως εφαρμόστηκε. Πολλοί συμφωνούν, ακόμα και νέοι άνθρωποι. Το οποίο μας οδηγεί στο βασικότερο όλων ερώτημα: Είναι τελικά η περιουσία πάνω από όλα; Ο καταστηματάρχης φοβήθηκε για την περιουσία του. Θύμωσε με αυτό που ίσως του είχε ξανασυμβεί και αν όχι στον ίδιον σε κάποιον άλλον στην περιοχή. Είπε, "δεν πάει άλλο" και αντέδρασε. Για ποιό πράγμα εν τέλει;

ΥΓ: Θεωρώ λάθος τη βιαστική επλογή κάποιων ΜΜΕ να επιλέξουν τη μία ή την άλλη πλευρά. Αυτή δηλαδή της "ηρωοποίησης" ή αντίθετα της "δαιμονοποίησης". Είναι "περίεργες" εποχές για να ρίχνεται λάδι στη φωτιά και να υποβοηθάται το μίσος...

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr