Αν κάποια πρωτομαγιά που βρισκόταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, καθαρογραφόταν μια συμφωνία με την τρόικα, που θα περιλάμβανε τόσο δύσκολα μέτρα, όπως αυτά περιλαμβάνει η συμφωνία, τότε η εικόνα του κέντρου της Αθήνας δεν θα είχε την ήρεμη εικόνα της Δευτέρας, αλλά από κάποια κτίρια θα ανέβαιναν καπνοί.
Τώρα μόνο ο Π. Λαφαζάνης κι ελάχιστοι σύντροφοί του, απέμειναν να θυμίζουν τις μεγάλες κινητοποιήσεις της εποχής των μνημονίων. Αλλωστε οι επιφανέστεροι από τους ηγέτες των κινητοποιήσεων εκείνης της εποχής είχαν άλλες δουλειές: βρίσκονταν ή στα υπουργεία ή στο εσωτερικό του Χίλτον για να περάσουν από τις εξετάσεις της τρόικας.
O κ. Τσίπρας στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, έφθασε μάλιστα να επαίρεται για την απουσία κινητοποιήσεων λέγοντας ότι δεν υπάρχει “απονομιμοποίηση στην ελληνική κοινωνία για τη σημερινή κυβέρνηση”. Η αλήθεια για τις λιγότερες κινητοποιήσεις και τη μικρότερη συμμετοχή σε αυτές, δεν είναι μόνο ότι το μοναδικό κόμμα που πρωτοστατεί πλέον είναι το ΚΚΕ. Είναι κι ότι ο κόσμος, που δεν υπηρετεί κομματικές σκοπιμότητες, κουράστηκε από μια επαναστατική γυμναστική με μοναδικό αποτέλεσμα την άνοδο κάποιων στην εξουσία που το μόνο που “κατάφεραν” ήταν να φέρουν άλλο ένα μνημόνιο και πολύ σκληρότερα μέτρα.
Ποιά από τα συνθήματα της αντιμνημονιακής εποχής υλοποιήθηκαν;
Το σκίσιμο του μνημονίου, έφερε άλλο ένα μνημόνιο,εκεί που θα δινόταν 13η συνταξη γίνονται νέες περικοπές,το αφορολόγητο αντι να αυξηθεί στις 12.000 μειώνεται στα 5.681 ευρώ και από τις περιβόητες επιτροπές για το χρέος και τη μονομερή διαγραφή φθάσαμε να περιμένουμε τη συμφωνία ΔΝΤ-Σόϊμπλε.
Σύμφωνα με μελέτη των Κέρστιν Χάμαν από το Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα, Αλισον Τζόνσον από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Ορεγκον και Τζον Εντουαρντ Κέλι από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, που είχε δημοσιεύσει η “Καθημερινή” (7/11/2013) στη Δυτική Ευρώπη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 μέχρι και το 2009 είχαν πραγματοποιηθεί 81 γενικές απεργίες. Από αυτές, οι 37 γενικές απεργίες είχαν γίνει στην Ελλάδα. Μάλιστα, οι γενικές απεργίες είναι συχνότερο φαινόμενο στις μεσογειακές χώρες όπως στην Ιταλία (13), τη Γαλλία (9), την Ισπανία (6), την Πορτογαλία (3), αλλά και στο Βέλγιο (8). Αντιθέτως, οι γενικές απεργίες είναι πολύ σπάνιες στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, όπως την Ολλανδία (2), την Αυστρία (1) και τη Νορβηγία (1).
Ωστόσο, η συχνότητα στην κήρυξη γενικών απεργιών δεν σημαίνει και ότι οι κυβερνήσεις ικανοποιούν τα αιτήματα των απεργών, όπως αναφέρεται στο συγκεκριμένο άρθρο. Τουναντίον, σύμφωνα με τη μελέτη των Χάμαν, Τζόνσον και Κέλι, ενδεικτικό είναι το γεγονός πως στην Ελλάδα μόνο σε μία περίπτωση η κυβέρνηση προέβη σε σημαντικές παραχωρήσεις προς τους απεργούς και σε άλλες δύο περιπτώσεις σε μικρότερες παραχωρήσεις. Αντιθέτως, τα εργατικά συνδικάτα της Φινλανδίας απείλησαν τέσσερις φορές με γενική απεργία και τις τέσσερις απέσπασαν σημαντικές παραχωρήσεις από τις κυβερνήσεις χωρίς καν να απεργήσουν.
Στην Ιταλία το ποσοστό επιτυχίας των γενικών απεργιών (όταν δηλαδή οι απεργοί πέτυχαν τη γενική ή μερική ικανοποίηση των αιτημάτων τους) φτάνει το 71%, στη Γαλλία το 50%, στην Ισπανία και το Βέλγιο το 17%. Ακόμη και πριν από την κρίση δηλαδή, μιλούσαμε για “επαναστατική γυμναστική” κι όχι για κινητοποιήσεις που θα είχαν ουσιαστικό αποτέλεσμα, όπως στις άλλες χώρες.
Στην εποχή των Μνημονίων οι δρόμοι και οι πλατείες γέμισαν πολύ πιο συχνά απ΄ ότι σε χώρες που αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα. Οπως δήλωσε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος (Ημερησία 12/3/2016) “είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη (και στον κόσμο) στην οποία κατά την πενταετία που πέρασε έγιναν περίπου 50 Γενικές Απεργίες! Στην ίδια περίοδο σε Πορτογαλία - Ισπανία - Ιταλία έγιναν 1 ή 2 απεργίες και στην Ιρλανδία καμία!.. “.
Τα κέρδη από τις απεργίες είναι μετρήσιμα για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού επενδύοντας στην οργή έγιναν εξουσία. Για τη συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που συμμετείχαν, έμειναν τα νέα βάρη και η απογοήτευση αφού όλες οι εύκολες λύσεις που πίστευαν,αποδείχθηκαν φαινάκη. Ενα μεγάλο μέρος στρέφει την οργή του πλεον κατά της κυβέρνησης, άλλοι προτιμούν να απέχουν και μερικοί αναζητούν νέες αυταπάτες... Ελπίζω ορισμένοι να έχουν αντιληφθεί τι πραγματικά έχει συμβεί στη χώρα και να μετακινηθούν στο “στρατόπεδο της λογικής”.