"Δείξε τα χέρια σου" (φράση από στίχο του Μανώλη Αναγνωστάκη), λέγεται η κίνηση 263 ποιητών, συγγραφέων και μεταφραστών που υπογράφουν κείμενο συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους και καταγγέλλουν τη "γενοκτονία" που επιχειρεί η "αδίστακτη στρατοκρατική κλίκα του Ισραήλ" (ένας μάλλον ακραίος τρόπος να περιγράψεις την ακρο-δεξιά, αλλά πάντως δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στο Τελ Αβιβ, σε αντίθεση με τα θεοκρατικά- δικτατορικά καθεστώτα της περιοχής.)
Και αυτοί φυσικά, είναι καλών προθέσεων, θέλουν την "ειρηνική συνύπαρξη Παλαιστινίων και Ισραηλινών" -είναι με την ειρήνη που θα έλεγε και η Μποφίλιου- και εναντιώνονται στους σχεδιασμούς των "σκοτεινών δυνάμεων που σπέρνουν τον θάνατο και το μίσος". Δεν μας λένε ποιες είναι οι σκοτεινές δυνάμεις, υποπτεύομαι όμως ότι είναι ο ιμπεριαλισμός ή κάτι τέτοιο ανάλογα μοχθηρό και επικίνδυνο.
Ορισμένοι σχολίασαν -ειρωνικά- ότι από τους 263, ανάθεμα αν υπάρχουν 30-40 που δικαιούνται τον τίτλο συγγραφείς, αν και μεταξύ των υπογραφόντων υπάρχουν και σημαντικοί λογοτέχνες όπως η Μάρω Δούκα. Άλλοι θυμήθηκαν ότι η Μάρω Δούκα είχε πάρει θέση ακόμα και υπέρ του Μιλόσεβιτς (ναι, του χασάπη) και εναντίον της Δύσης, ενώ είχε καταγγείλει και τον Σημίτη για την υπόθεση Οτσαλάν. Σε ορισμένους προκάλεσε θυμό η αναφορά στις "ακρότητες" της Χαμάς, ένας πολύ comme il faut όρος, που δεν μπορεί φυσικά να περιγράψει ικανοποιητικά, τις φρικαλεότητες στις οποίες διακρίθηκαν οι αιμοσταγείς τρομοκράτες. Προσωπικά μου έκανε εντύπωση ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά -ούτε μία- στους ομήρους, στα μικρά παιδιά, τα κορίτσια, τους νεαρούς άνδρες και τους ηλικιωμένους που πήραν με τη βία οι τρομοκράτες και κρατούν στις υπόγειες σήραγγες στη Γάζα. Ούτε μπορώ να διανοηθώ το δράμα των γονιών...
Το πιο ενδιαφέρον όμως από το κείμενο διαμαρτυρίας που κυκλοφορεί στα social media είναι η επισήμανση, ότι η αντεπίθεση του Ισραήλ -ο όρος είναι δικός μου, δεν νομίζω ότι θα συμφωνούσαν οι ποιητές με τον πολύ πεζό μου λόγο- "δυναμιτίζει κάθε προοπτική ειρήνευσης στη μαρτυρική αυτή περιοχή".
Είναι αλήθεια ή είναι λάθος;
Αν και συμμερίζομαι την αγωνία τους για τα αθώα θύματα των βομβαρδισμών, η αλήθεια είναι, φοβάμαι, ότι ο μοναδικός τρόπος να υπάρξει ελπίδα για ειρήνη στην περιοχή, είναι η εξόντωση (ή έστω η πλήρης αποδυνάμωση) της Χαμάς. Και για να εξοντωθεί (η έστω να αποδυναμωθεί πλήρως) η Χαμάς, μόνη λύση είναι η συνέχιση και η επιτυχής ολοκλήρωση της πολεμικής επιχείρησης του Ισραήλ. Με όσο το δυνατόν λιγότερα αθώα θύματα ει δυνατόν.
Δεν ξέρω αν το ξέρουν -και το λέω αυτό γιατί έχω την πεποίθηση ότι πολλοί αριστεροί εν Ελλάδι διαθέτουν μια μάλλον επιδερμική ενημέρωση για ορισμένα θέματα, τους αρκεί να παίρνουν θέση δήθεν με τους καλούς της ιστορίας- αλλά η Χαμάς δεν είναι μια οργάνωση που αντιτίθεται στους εποικισμούς ή παλεύει για μια πατρίδα για τους Παλαιστινίους. Η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική - ισλαμιστική οργάνωση, που θέλει την εξαφάνιση του Ισραήλ και την εκδίωξη ή (καλύτερα) τον θάνατο όλων των Εβραίων στη Μέση Ανατολή, αφού και μόνο η παρουσία τους εκεί προσβάλει τη θρησκεία τους (ή έστω την εκδοχή της θρησκείας τους που επιλέγουν οι φονταμανταλιστές.)
Και το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει προσεχώς στο Ισραήλ, αφού τα ψωμιά του Νετανιάχου είναι μετρημένα, το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει ο πολιτισμένος κόσμος όταν θα επιχειρήσει να βρει (για ακόμα μια φορά) λύση στο μεσανατολικό, είναι η απουσία συνομιλητή. Οσο η Χαμάς έχει τον έλεγχο της Γάζας, το Ισραήλ θα νιώθει απειλή, θα βομβαρδίζει τον θύλακα, οι άμαχοι θα σκοτώνονται -αφού οι Χαμάσηδες τους χρησιμοποιούν για ζωντανές ασπίδες- και οι απλοί Παλαιστίνιοι θα ριζοσπαστικοποιούνται.
Χρειάζεται οι Παλαιστίνιοι να βρουν μια δημοκρατικά εκλεγμένη, μετριοπαθή ηγεσία, που θα καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για μια συμφωνία ειρήνης. Και αυτή δεν μπορεί να είναι η Χαμάς. Γιατί η Χαμάς δεν θέλει την ειρήνη. Τρέφεται με τον πόλεμο και την τρομοκρατία, υπάρχει για να συνεχίζεται ο πόλεμος και η τρομοκρατία.
Με άλλα λόγια, όσο υπάρχει η Χαμάς οποιαδήποτε προσπάθεια για ειρήνη θα είναι υπονομευμένη και κάθε επιχείρηση διαλόγου και συμβιβασμού, θα βρίσκει απέναντί της τους τρομοκράτες. Στο παρελθόν δεν έκαναν επιθέσεις σε ισραηλινό έδαφος όπως την 7η Οκτωβρίου. Είχαν ειδίκευση στους βομβιστές αυτοκτονίας έξω από τις καφετέριες του Τελ Αβίβ, σπέρνοντας τον θάνατο, κάθε φορά που μια παλαιστινιακή αρχή επιχειρούσε να βρει λύση και να καταλήξει σε μια συμφωνία. Όπως έκαναν όταν η Παλαιστινιακή Αρχή συμφώνησε στη διαδικασία του Οσλο.
Γι΄αυτό και αν θέλουμε ειρήνη, η επιχείριση του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς πρέπει να ολοκληρωθεί. Και να πετύχει. Με το λιγότερο δυνατό κόστος για τους αμάχους, εννοείται.
Υ.Γ. Την καλύτερη "απάντηση-σχόλιο" στην πρωτοβουλία των 263ών συγγραφέων, την εντόπισα σε μια λεζάντα των Νέων, σε άρθρο της Πέπης Ραγκούση. Είχε μια φωτογραφία επιζώντων του Ολοκαυτώματος, που έδειχναν τα χέρια τους. Είχαν ακόμα τον αριθμό που τους είχαν χαράξει οι ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ναι, αυτοί πρέπει να μας δείχνουν τα χέρια τους. Ξανά και ξανά.
Πηγή: Capital.gr