Οι εξελίξεις προμηνύονται ενδιαφέρουσες

1) Οι εξελίξεις προμηνύονται ενδιαφέρουσες

Εν αντιθέσει με την επιλογή του Μάικ Πενς ως αντιπροέδρου το 2016, ενός μετριοπαθούς ρεπουμπλικάνου, το 2024 ο Τραμπ επέλεξε το Τζέι Ντι Βανς, ενός περισσότερο "τραμπικού" και από το ίδιο. Σε μια κρίσιμη περίσταση για το δημοκρατικό σύστημα στις ΗΠΑ το 2021, ο αντιπρόεδρος Πενς αναγνώρισε το εκλογικό αποτέλεσμα του 2020 και πήρε αποστάσεις από την κατάληψη του Καπιτωλίου από εξαγριωμένους "τραμπιστές".

Αντίθετα από τον Πενς, ο Βανς έχει δηλώσει πως αν ήταν αυτός αντιπρόεδρος δεν θα είχε πιστοποιήσει το εκλογικό αποτέλεσμα του 2020.

Ο Τραμπ εμφανίστηκε απόλυτα κυρίαρχος στο πρόσφατο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων στο Μιλγουόκι που τους έδωσε και τυπικά το χρίσμα του υποψηφίου. Το 2016 δεν ήταν απόλυτα κυρίαρχος, καθώς υπήρχαν φωνές που έφερναν αντιρρήσεις. Σήμερα οι φωνές αυτές έχουν σιγήσει.

Νωρίτερα φέτος, η Νίκι Χέιλι, πρώην αντίπαλος στη διεκδίκηση του χρίσματος είχε πει πως "πολλοί από τους ίδιους πολιτικούς που τώρα αγκαλιάζουν δημόσια τον Τραμπ ιδιωτικά τον φοβούνται".

Η επιλογή του Τζέι Ντι Βανς αντί κάποιου μετριοπαθούς Ρεπουμπλικάνου προμηνύει λοιπόν μια περισσότερο "τραμπική" τετραετία.

Ο Τζέι Ντι Βανς έγινε γνωστός με το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα "Hillbilly Elegy: A Memoir of a Family and Culture in Crisis" όπου περιγράφει τα βιώματα των ανθρώπων των μεσοδυτικών πολιτειών, της ζώνης της σκουριάς όπως ονομάζεται μετά την αποβιομηχάνιση λόγω παγκοσμιοποίησης.

Κατ’ αυτήν τη έννοια είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα τους αντισυστημικού τραμπικού κινήματος. Χωρίς τα προνόμια των αστών της δυτικής και ανατολικής ακτής περιγράφεται σαν ένα φτωχόπαιδο από την επαρχία που κατάφερε να σπουδάσει και να ανέλθει κοινωνικά, παρά τα την παρακμή της ίδιας της οικογένειας στην οποία μεγάλωσε.

Η επιτυχία του μυθιστορήματος της ζωής του και ο πολιτικός ακτιβισμός τον βοήθησαν να εκλεγεί γερουσιαστής και τώρα να φτάσει στη θέση του υποψήφιου αντιπροέδρου των ΗΠΑ.

Με βάση κατά καιρούς δηλώσεις του είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης, των μεγάλων επιχειρήσεων, της μετανάστευσης και υπέρ του μεγαλύτερου απομονωτισμού των ΗΠΑ από τη θέση του διεθνούς χωροφύλακα ως εγγυήτριας και προώθησης των δημοκρατικών θεσμών και της ελεύθερης αγοράς.

Έγραφε ο Economist πριν λίγες μέρες: "Για την οικονομία της Αμερικής, οι απόψεις του κ. Βανς συνδυάζουν την κουλτούρα των διαδικτυακών μιμιδίων, τον λόγο για επιχειρηματικά κεφάλαια και κάποιες αριστερές πολιτικές που θα ενθουσιάσουν τον Μπέρνι Σάντερς.

Θέλει το κράτος να προστατεύσει τους εργάτες από τον ανταγωνισμό και να αυξήσει τον κατώτατο μισθό στα 20 δολάρια την ώρα.

Όπως η Lina Khan, η επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου που έχει εξοργίσει τα αφεντικά της τεχνολογίας, πιστεύει ότι οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας πρέπει να διασπαστούν.

Ανήκει σε ένα κίνημα στα δεξιά που θεωρεί τις μεγάλες εταιρείες ως αντιαμερικανικές επειδή επεκτείνουν τις αλυσίδες εφοδιασμού τους σε όλο τον κόσμο.

Βλέπει τον περιορισμό της μετανάστευσης και την αύξηση των δασμών ως τρόπο για την αύξηση της παραγωγικότητας στο εσωτερικό, την ενίσχυση των αμοιβών και την ενίσχυση της αμερικανικής βιομηχανίας".

Θα πρέπει να περιμένουμε λοιπόν πως μια νέα προεδρία Τραμπ- Βανς θα προσπαθήσει να ελέγξει τη μετανάστευση και θα επιδιώξει να "καπνίσουν τα φουγάρα" των παραγωγικών μονάδων.

Για να συμβεί το τελευταίο η αξία του δολαρίου πρέπει να υποτιμηθεί για να βελτιωθεί το κόστος των προϊόντων που παράγονται στις ΗΠΑ έναντι των εισαγωγών.

Η επιβολή δασμών στις εισαγωγές θα δημιουργήσει παραγωγικές θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, αλλά θα αυξήσει και το κόστος παραγωγής πυροδοτώντας ένα μόνιμα υψηλότερο πληθωρισμό.

Η επιβολή δασμών όμως από τις ΗΠΑ θα προκαλέσει και αντίστοιχα αντίποινα από άλλες χώρες. Οι αμερικάνικες εξαγωγές θα πληγούν. Οι πωλήσεις των αμερικάνικων πολυεθνικών θα πληγούν και αυτό θα έχει συνέπειες στα αμερικάνικα χρηματιστήρια, το μεγαλύτερο μέρος της κεφαλαιοποίησης των οποίων αντιπροσωπεύουν οι πολυεθνικές.

Οι μισθοί των Αμερικανών θα βελτιωθούν χωρίς να είναι βέβαιο πως θα βελτιωθεί και η αγοραστική τους δύναμη. Οι καλύτερα αμειβόμενοι και ασφαλισμένοι εγχώριοι εργαζόμενοι αυξάνουν το κόστος παραγωγής και κατά συνέπεια και τις τιμές των προϊόντων.

Βέβαια, όπως και στην πρώτη τετραετία ο Τραμπ θα επιδιώξει να μειώσει την φορολογία. Αυτό από μόνο τους αποτελεί κίνητρο για επενδύσεις και ανάπτυξη. Αν δεν καταφέρει να μειώσει τις ομοσπονδιακές δαπάνες όμως το χρέος θα τεθεί εκτός ελέγχου.

Αν μειώσει τις κοινωνικές δαπάνες οι λευκοί προλετάριοι της "ζώνης της σκουριάς" θα είναι μεταξύ αυτών που θα πληγούν. Αν μειώσει τις αμυντικές δαπάνες, οι ανταγωνιστές καιροφυλακτούν.

Όπως και να έχει τα επόμενα χρόνια να ζήσουμε ανατροπές σε όλα τα πεδία.

2) Η δεύτερη προεδρία Τραμπ

Σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφέρει ότι οι διεθνείς πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις οδηγούν σε ένα πλαίσιο συνθηκών το οποίο στρέφει την Δύση μακριά από τις πολιτικές παγκοσμιοποίησης που εφάρμοσαν σταθερά οι κυβερνήσεις Ρέιγκαν, Θάτσερ, Μπους, Κλίντον και οι οποίες βασίστηκαν στην θεμελιακής σημασίας συμφωνία με την Κίνα του Ντεγκ Σιάο Πίνγκ για το άνοιγμα της ασιατικής υπερδύναμης στον διεθνές εμπόριο.

Συνοπτικά αφενός μεν η εισδοχή της Κίνας στο διεθνές οικονομικό σύστημα και οι στενότατες οικονομικές σχέσεις αλληλεξάρτησης με την Δύση (εξαγωγή φτηνών προϊόντων στις δυτικές αγορές έναντι απορρόφησης των δυτικών χρεογράφων από την Κίνα) αφετέρου δε η τεχνολογική ανάπτυξη που ευνόησε τις συνθήκες παγκοσμιοποίησης οδήγησαν ευρεία μεσοστρώματα των δυτικών κοινωνιών σε διαρκώς εντεινόμενη καθοδική κοινωνική κινητικότητα.

Μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών τα οποία χάρη στην μεταπολεμική συναίνεση εξήλθαν των συνθηκών φτώχειας και σχημάτισαν τα ευρεία μεσοστρώματα που στήριξαν την ευστάθεια των δυτικών δημοκρατιών, είδαν μετά το 1990 την κοινωνική και οικονομική τους θέση να επιδεινώνεται σταδιακά με αποτέλεσμα οι νεότερες γενεές στη Δύση να αντιμετωπίζουν το φάσμα της υποαπασχόλησης, απασχόλησης σε μη παραγωγικές θέσεις εργασίας και διαβίωσης σε συνθήκες χαμηλών εισοδημάτων.

Η κρίση του 2008 πιστοποίησε με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι το μοντέλο οικονομικής λειτουργίας που είχε επικρατήσει μετά το 1980 είχε πλέον αγγίξει τα όρια του δημιουργώντας παράλληλα ένα συσσωρευμένο χρέος - δημόσιο και ιδιωτικό - και η διευθέτηση του οποίου θα μας απασχολεί για πολλά χρόνια.

Η εκλογή Τράμπ το 2016 με το σύνθημα "America first" εξέφρασε ακριβώς τις αγωνίες ευρέων μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων για τις συνθήκες καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας και για τη διαρκώς επιδεινούμενη οικονομική θέση των αμερικανικών μικρομεσαίων νοικοκυριών.

Πρόσφατα οι πολιτικές εξελίξεις στην Γαλλία, ενδεχομένως δείχνουν την παγίωση της επερχόμενης πολιτικής και κοινωνικής διαίρεσης εντός των δυτικών κοινωνιών ανάμεσα σε εκείνους που στηρίζουν την συνέχιση της παγκοσμιοποίησης, της ενίσχυσης της διεθνούς συνεργασίας της Δύσης (αλλά και των "σταυροφορικού τύπου" παρεμβάσεων στην Ουκρανία και αλλού) και σε εκείνους που απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση, επιθυμούν την επιστροφή στην οικονομία του 1950 και του 1960 και αισθάνονται ότι μέσα στο παρόν πλαίσιο επιστημονικής, τεχνολογικής και οικονομικής προόδου δεν έχουν καμία θέση και κανένα μέλλον πέρα από την υποαπασχόληση και την οριακή διαβίωση (εν αντιθέσει με τους γονείς τους και τους παππούδες τους).

Το πρώτο "στρατόπεδο" εκφράζεται από τον Μακρόν, τον Σολτς, τον Στάρμερ, τον Μπάιντεν.

Το δεύτερο από τον Τραμπ (τηρουμένων των αναλογιών), την γαλλική Αριστερά, τις ακροδεξιές δυνάμεις σε Γερμανία και Γαλλία.

Για πρώτη φορά μεταπολεμικά τείνουν να σχηματιστούν διχαστικές συνθήκες στο πολιτικό σκηνικό αλλά και εντός των δυτικών κοινωνιών.

Οι κοινωνικές ελίτ μορφωμένες, εύπορες συσπειρώνονται γύρω από τις mainstream κεντροδεξιές και κεντροαριστερές πολιτικές δυνάμεις πλην όμως, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες γαλλικές εκλογές αποτελούν πλέον μειοψηφία. Νομίζω ο Μακρόν το διεπίστωσε, βλέποντας τον δικό του πολιτικό σχηματισμό που εκπροσωπεί τις ανάγκες εκσυγχρονισμού της γαλλικής κοινωνίας και οικονομίας, να ηττάται από το Λαϊκό Μέτωπο και να συμπιέζεται λόγω της αυξημένης εκλογικής δύναμης της παράταξης της Λεπέν.

Γύρω από τα άκρα συσπειρώνονται σχηματικά "όλοι οι υπόλοιποι".

Καλώς ή κακώς και στις προσεχείς αμερικανικές εκλογές η "σιωπηρά αυτή πλειοψηφία" θα επικρατήσει και ο Τραμπ θα επανεκλεγεί στην προεδρία.

Πυρήνας της βασικής πολιτικής φιλοσοφίας της προεδρίας Τραμπ ήταν και ως φαίνεται θα είναι η επαναφορά παραγωγικών δομών εντός ΗΠΑ και η ως εκ τούτου υποχώρηση των διεθνών εμπορικών και κεφαλαιακών δεσμών που συνθέτουν την παγκοσμιοποίηση.

Δεύτερη βασική μεταβλητή της φιλοσοφίας του τέως προέδρου αποτελεί η κεντρική στόχευση της Κίνας ως κύριας απειλής της δυτικής πρωτοκαθεδρίας στον 21ο αιώνα και η εξ αυτής της διαπίστωσης ανάγκη προσεταιρισμού ( ή και κατευνασμού) της Ρωσίας. Δηλώσεις, όπως τα περί λήξεως του ουκρανικού πολέμου σχεδόν αμέσως εντάσσονται στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της φιλοσοφίας.

Οι εξελίξεις προμηνύονται ενδιαφέρουσες.......

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr