Ξημερώματα 1ης Μαρτίου 2023. Ξυπνάω, ανοίγω τα μάτια μου και πιάνω το κινητό μου για να δω τις ειδήσεις.
Το πρώτο πράγμα που βλέπω μπροστά μου είναι η σύγκρουση τρένων στα Τέμπη. Νεκροί, τραυματίες, αγνοούμενοι... Συγκεχυμένες πληροφορίες.
Ανοίγω την τηλεόραση. Όλοι παγωμένοι, σοκαρισμένοι. Μαρτυρίες από επιζήσαντες. "Άκουσα έναν εκκωφαντικό θόρυβο, δεν κατάλαβα τι είχε συμβεί....". "Άνθρωποι ούρλιαζαν, άλλοι είχαν εκτοξευθεί από το τρένο, ζητούσαν βοήθεια, έψαχναν τους φίλους τους, τους δικούς τους που κάθονταν δίπλα τους μέσα στο τρένο".
Δεν χωρά ο ανθρώπινος νους αυτό που έχει συμβεί. Αυτός ο καταραμένος τόπος, η Κοιλάδα των Τεμπών, έχει γευτεί τόσο από το φως της νιότης, κι όμως δεν χορταίνει... Αυτό, το ίδιο σημείο, έγινε σκηνικό θανάτου, αίματος, πόνου και δακρύων, για ακόμα μία φορά.
Συνεχίζω να ακούω μαρτυρίες από το ανατριχιαστικό δυστύχημα. Άνθρωποι της ΕΜΑΚ ανασύρουν σορούς από τα διαλυμένα βαγόνια, γονείς αναζητούν τα παιδιά τους.
Είναι όμως μία φράση, μερικές λέξεις ενός πατέρα, που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Προσπαθώ να φέρω στη μνήμη μου το πρόσωπό του μα δεν μπορώ. Ένας άνδρας με σκυμένο το κεφάλι, έχοντας χάσει στην κυριολεξία τη γη κάτω από τα πόδια του, ωχρός, με τρεμάμενη φωνή.
Μια κάμερα τον πλησιάζει, τα δάκρυά του έχουν στερέψει και με όση δύναμη του απομένει λέει για το παιδί του: "Περιμένω, περιμένω μήπως έχει χάσει το τρένο και έρχεται με τα πόδια..."
Αυτά τα λόγια όποτε τα φέρνω στη μνήμη μου τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα. Δεν ξέρω ποιος ήταν αυτός ο πατέρας, εύχομαι στη συνέχεια να βρήκε το παιδί του. Μα σκεπτόμενη αυτά τα λόγια, δεν θα μπορέσω ποτέ να ησυχάσω και να ξεχάσω τους 57 ανθρώπους που "έσβησαν" τόσο πρόωρα και άδικα, και όλους αυτούς τους γονείς που μέχρι σήμερα περιμένουν τη δικαίωση...