Το βίντεο έχει «μωσαϊκό», αλλά μπορείς να ξεχωρίσεις ότι ένα προσφυγόπουλο κείτεται πνιγμένο στην ακτή. Ο κόσμος μας, με άλλη μια ψυχή λιγότερη...
Έχει ξημερώσει άλλη μια μέρα δίπλα στη θάλασσα. Αιγαίο από εδώ, στην Ελλάδα, Αιγαίο και στην Τουρκία - η ίδια αρμύρα μάς ενώνει και μας χωρίζει, όπως και να βαφτίσεις το υγρό στοιχείο.
Δεν είναι, όμως, μια τυπική ημέρα του καλοκαιριού που ακόμα κρατεί. Ο ήλιος που καίει δεν έχει σημασία, ποιος μπορεί να πάει για μπάνιο ή για μεζέδες με οινόπνευμα δίπλα στο κύμα; Στο θέρετρο της Τουρκίας έχουν πνιγεί 12 πρόσφυγες -που πιστεύεται ότι ήταν από τη Συρία- προσπαθώντας να φτάσουν στην Κω. Εδώ η όποια καλοκαιρινή διάθεση έχει τελειώσει, μαζί με την ποιητικότητα που έχει ναυαγήσει και έχει πνίξει μια ντουζίνα ανθρώπους – ανάμεσά τους μια γυναίκα και πέντε παιδιά. Ευτυχώς, επτά άνθρωποι διασώθηκαν από σκάφη του Λιμενικού, ενώ άλλοι δύο κατάφεραν να φτάσουν στην ακτή κολυμπώντας.
Στη δημοσιότητα έρχονται εικόνες με έναν άντρα να κρατά στα χέρια του το κορμάκι ενός μικρού παιδιού, ενώ ένα βίντεο απογυμνώνει το θανατικό σε εκείνη την παραλία. Ποιο ενσταντανέ, όμως, και πιο καρέ μπορεί να αποτυπώσει την καθημερινή, ασύλληπτη τραγωδία που δεν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνει χώρα; Υπάρχει λέξη για να αποδώσει τη θηριωδία του σύγχρονου κόσμου μας, για τις χιλιάδες ψυχές που κυριολεκτικά θαλασσοπνίγονται, με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια τους; Όχι, δεν υπάρχει. Ίσα-ίσα που οι λέξεις και τα νοήματα μπερδεύονται, ακούς και διαβάζεις για «μετανάστες», «λαθρομετανάστες», «παράτυπους», λες και η ζωή έχει σύνορα ή φιλτράρεται από πράσινες κάρτες και διαβατήρια.
Κοιτάς ξανά τις εικόνες από την Τουρκία και το βλέμμα σου κολλάει στο άψυχο παιδικό σωματάκι. Το στομάχι σφίγγεται, τα μάτια σου -χωρίς να το θέλεις- γεμίζουν δάκρυα. Θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί, το ανιψάκι, το βαφτιστήρι, το γειτονόπουλό σου. Αυτό που του χαρίζεις ένα παιχνίδι, του δίνεις ένα γλυκό, ένα χάδι, αγάπη, και σε κοιτάζει με ματάκια που λαμπυρίζουν από χαρά – και νιώθεις ο πιο «πλούσιος» άνθρωπος στον κόσμο. Ένα πλάσμα σαν όλα τα άλλα, που η μοίρα το έφερε να ξεψυχήσει σε μια ακτή, ενώ είχε όλη τη ζωή μπροστά του. Δίπλα του ξέπνοοι κι άλλοι άνθρωποι, ενήλικες, που αυξάνουν τον αριθμό εκείνων που έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας όχι, απλώς, να βρουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Αλλά να ζήσουν.
Τι άλλο να πεις ή να γράψεις; Όπως και να εκφράσεις την οδύνη σου, η κοινωνία των πολιτισμένων εθνών πρέπει να δώσει τη λύση, με αποτελεσματικά μέτρα, να ρίξει σωσίβιο σε όλους τους κατατρεγμένους του κόσμου, σε κάθε ακρογιάλι.
Όσο υπάρχει έστω και ένας πρόσφυγας που πνίγεται, το πρόβλημα θα είναι ακόμα εκεί.
Κι όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν συγκινούνται από αυτό το θέαμα και υποστηρίζουν «αν σου αρέσουν οι λαθρομετανάστες να τους πάρεις σπίτι σου», η ντροπή του ανθρώπινου είδους θα σκιάζει και θα αμαυρώνει τον πολιτισμό μας.
Και τα δάκρυά μας...
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr