Οι χάντρες και οι "ιθαγενείς"

Ηταν Σεπτέμβριος-Οκτώβριος του 1981. Η χώρα σε προεκλογική περίοδο. Δεν υπήρχαν τα γραφεία στοιχημάτων που υπάρχουν σήμερα αλλά ακόμη και οι "φίλιπποι" στον Ιππόδρομο -τέρμα Συγγρού τότε- που κυνηγούσαν τις εκπλήξεις, έδιναν "γκανιάν" τη νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ.

Δυό-τρεις βδομάδες θαρρώ πριν την 18η Οκτωβρίου ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε να μοιράσει στους αγρότες λεφτά από την ΕΟΚ. Μέχρι και επιταγές -που στο χωριό μου τις έλεγαν περιπαικτικά προίκα για τις ανύπαντρες- μοίραζαν υπηρεσίες και πολιτευτές.

Θυμάμαι ακόμη έναν υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας να φτάνει στο χωριό μου, να πηγαίνει στην πλατεία, κάτω από τον τεράστιο πλάτανο και να μοιράζει ο ίδιος στους παππούδες -οι γιαγιάδες ήταν στο σπίτι- τις επιταγές, χτυπώντας "φιλικά", πολιτικάντικα τα γεροντάκια στην πλάτη. Τον κοιτούσαν, έπαιρναν τις επιταγές, χαμογελούσαν και του έλεγαν κάτι στα βλάχικα. Δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα.

Χρειάστηκαν μόλις λίγες μέρες για να καταγράψει η ΝΔ ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά της στο παραδοσιακά δεξιό χωριό μου. Και κατάλαβα τι του έλεγαν στην τοπική διάλεκτο. Κάτι παρόμοιο με το γνωστό "το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω".

Δεν ξέρω αν σήμερα υπάρχει τέτοιο ποτάμι ή όχι, ασχέτως του τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Αυτό που έμαθα όμως είναι πως κανείς, από τους Ινδιάνους και τους Ισπανούς κονκισταδόρες με τα καθρεφτάκια και τις γυάλινες χάντρες μέχρι και τους παππούδες του χωριού μου, δεν πείθεται μόνο με λαμπερά μπιχλιμπίδια.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr