Πανικός ή αυταπάτες μεγαλείου;

Οι χθεσινές δηλώσεις Τσαβούσογλου, αποτελούν ένα ακόμη "επεισόδιο" στο σήριαλ των τουρκικών προκλήσεων και ανέξοδων τσαμπουκάδων. Ένα επεισόδιο το οποίο αύξησε κατά μία... οκτάβα τους τόνους της έντασης. Όπως συμβαίνει συνήθως τα τελευταία χρόνια, μετά από μια από τις πολλές αποτυχημένες, προσπάθεια της τουρκικής ηγεσίας να παζαρέψει αστήρικτες απαιτήσεις της στο τραπέζι της διεθνούς πολιτικής.

Έχει πάψει εδώ και καιρό να εκπλήσσει η τουρκική προκλητικότητα και οι εναλλαγές στάσης, τόσο απέναντι στην Ελλάδα, όσο και απέναντι στον διεθνή παράγοντα. Είτε αυτός λέγεται Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, είτε ΝΑΤΟ, είτε Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όμως η συνεχής, αν και σταδιακή αύξηση της έντασης, έχει φέρει πλέον την κατάσταση σε οριακό σημείο και πέρα από κάθε λογική υπομονής και ανοχής, στον βωμό μιας πιθανής μελλοντικής συνεννόησης. Στις χθεσινές δηλώσεις του ο Τσαβούσογλου δεν δίστασε να επιτεθεί, εμμέσως πλην σαφώς κατά των ΗΠΑ και της Ευρώπης, αδιαφορώντας αδιάντροπα, τόσο για το διεθνές status quo, όσο και για αυτήν καθ’ αυτήν την πραγματικότητα, όπως αυτή έχει σήμερα στο διεθνές πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο.

Κανένας υπουργός Εξωτερικών, καμίας χώρας, στα λογικά του, δεν θα προσπαθούσε, διότι περί εσκεμμένης προσπάθειας πρόκειται, να προκαλέσει τις δύο οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη. Πολύ δε περισσότερο όταν η οικονομία αυτής της χώρας, έχει τα χάλια που έχει η Τουρκική.

Παρόλα αυτά, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου το… τόλμησε! Και μπορείτε να είστε 1.000% βέβαιοι πως όσα είπε, έχουν την πλήρη στήριξη του Ταγίπ Ερντογάν!

Τι συμβαίνει λοιπόν, με την τουρκική εξωτερική πολιτική, εδώ και 2,5-3 χρόνια; Τι μύγα έχει "τσιμπήσει" τον Τούρκο πρόεδρο και το κυβερνόν… μπουλούκι του, ώστε να περιφρονούν κάθε κανόνα διεθνούς διπλωματίας και να συμπεριφέρονται σαν κουτσαβάκηδες με το ζωνάρι λυμένο για καυγά;

Οπωσδήποτε η εσωτερική τραγική κατάσταση σε οικονομία και κοινωνία, έχει μεγάλο μερίδιο "ευθύνης" για την στάση τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εξηγεί ουσιαστικά, ούτε δικαιολογεί την κακώς εννοούμενη αποκοτιά τους, να προκαλούν αδιάκριτα και με ελάχιστο μέτρο, όποιον δεν κάνει τα χατίρια της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και δεν συμφωνεί με τον Τουρκικό αναθεωρητισμό και μεγαλοϊδεατισμό.

Έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες για τους λόγους εκείνους που προσδιορίζουν και καθοδηγούν την τουρκική στρατηγική π.χ. να εναντιώνεται ξεκάθαρα στις ΗΠΑ, αλλά να "συνεργάζεται αρμονικά" με τον Ρώσο δικτάτορα Πούτιν. Επί της ουσίας όμως, μόνο δύο εξηγήσεις μπορούν να "επιβιώσουν" μιας ανάλυσης κάτω από ένα ορθολογικό πρίσμα.

Η πρώτη συνοψίζεται στον φόβο των τρομερών συνεπειών που περιμένει τους περισσότερους συνεργάτες του Ερντογάν, εάν δεν κερδίσουν τις επόμενες εκλογές. Μια σειρά από ολέθρια λάθη πολιτικής τόσο στο εσωτερικό, όσο και το εξωτερικό, έχουν οδηγήσει σε μία κατάσταση "χωρίς αύριο", για όλα τα μέλη του καθεστώτος. Μια ήττα στις εκλογές θα μπορούσε να σημαίνει από το τέλος της πολιτικής καριέρας για κάποιους, μέχρι και το θάνατο για κάποιους άλλους. Όταν κάποιος θεωρεί πως δεν έχει άλλη επιλογή από το να παίξει την ζωή του κορώνα-γράμματα, θα το κάνει ασυλόγιστα και χωρίς να υπολογίσει ρεαλιστικά τα ρίσκα. Θα οδηγηθεί δηλαδή σε μία τακτική πανικού, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Ο λαός το λέει χαρακτηριστικά: "Χαμένος, για χαμένος…"!

Η δεύτερη εξήγηση, θα μπορούσε να αφορά μία πραγματική πίστη σε όλα όσα υποστηρίζουν περί γαλάζιας πατρίδας, τοπικής υπερδύναμης κ.λπ. η οποία, σε συνδυασμό με μια σειρά λανθασμένων εντυπώσεων για την πραγματική δύναμη και τις δυνατότητες της χώρας, τους οδηγεί σε αυτήν την ασύστολα προκλητική συμπεριφορά. Μια κατάσταση δηλαδή, αντίστοιχη εκείνης που βρισκόταν η Ρωσική ηγεσία πριν δει τα όνειρα της για γρήγορη επικράτηση στον πόλεμο με την Ουκρανία, να συντρίβονται από το σθένος των Ουκρανών αλλά και την τεράστια απόσταση ανάμεσα στις θεωρητικές και τις πραγματικές δυνατότητες των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων. Κάτι που έχει παρατηρηθεί πως συμβαίνει συχνά σε αυταρχικά καθεστώτα τύπου Πούτιν, Ερντογάν, Μαδούρο κ.λπ.

Οι λόγοι που οδηγούν σε αυτήν την απύθμενη αμετροέπεια είναι σημαντικό να αναγνωρισθούν από την Ελληνική πλευρά, ώστε να μπορεί να γίνει ακριβής και ορθολογική εκτίμηση των μεθόδων αντιμετώπισης. Μέχρι όμως το τοπίο να γίνει περισσότερο ξεκάθαρο και να μπορούν να προσδιοριστούν με ακρίβεια, είναι απαραίτητο να υπάρχει υπεραυξημένη επιφυλακή και επαγρύπνηση. Διότι ο σκύλος που γαυγίζει μπορεί να μην δαγκώνει, αλλά μόνο όταν δεν είναι λυσσασμένος…

Πηγή: capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr