Πολιτική πχιότητα!

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει επανέλθει στην επικαιρότητα η πιθανότητα νέας αλλαγής του εκλογικού νόμου, από την κυβέρνηση. Κάτι που ο πρωθυπουργός έχει απορρίψει επανειλημμένα στο παρελθόν, ακόμη και σχετικά πρόσφατα.

Με δεδομένη την προσήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην θεσμική λειτουργία του κράτους και των θεσμών, είναι σίγουρα παράξενη αυτή η επαναφορά της συζήτησης. Το περίεργο δε της υπόθεσης γίνεται ακόμη πιο έντονο, όταν κορυφαία κυβερνητικά στελέχη και στενοί συνεργάτες του όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Οικονόμου και ο υπουργός Επικρατείας Γεραπετρίτης, αφήνουν την πόρτα μιας πιθανής σχετικής νομοθετικής πρωτοβουλίας, ορθάνοιχτη!

Αυτό το τελευταίο ειδικά, είναι ένας εξαίρετος τρόπος αφενός να γίνει γνωστό πως συζήτηση και διεργασίες υπάρχουν χωρίς να επιβεβαιωθεί αλλά και να διαψευστεί το παραμικρό και αφετέρου να "μετρηθούν" αντιδράσεις κοινωνίας και κόμματος, στο θέμα. Γεγονός που δείχνει ξεκάθαρα πως υφίσταται αντικείμενο και εξετάζεται σοβαρά.

Βέβαια, ο αρμόδιος υπουργός Εσωτερικών Βορίδης ξεκαθάρισε πως δεν έχει λάβει καμία εντολή εξέτασης ή προετοιμασίας της σχετικής νομοπαρασκευαστικής διαδικασίας. Πόσο όμως δύσκολη ή και χρονοβόρα μπορεί να είναι αυτή η διαδικασία για τα έμπειρα στελέχη του συγκεκριμένου υπουργείου; Όταν μάλιστα ο πολιτικός προϊστάμενος είναι ένας τόσο έμπειρος και διακεκριμένος νομικός;

Με δεδομένα τα παραπάνω και το γεγονός ότι η όποια αλλαγή σε σχέση με τον υπάρχοντα νόμο θα αφορά επί της ουσίας μόνο τον αριθμό των εδρών-bonus στο πρώτο κόμμα, μιλάμε για υπόθεση λίγων ημερών! Αν όχι ωρών!

Ας μην κοροϊδευόμαστε! Θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως το ζήτημα έχει πέσει ήδη στο τραπέζι. Και συζητείται διεξοδικά και υπό όλα τα πιθανά "πρίσματα".

Εάν θα καταλήξουμε σε νέο εκλογικό νόμο ή όχι, εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες αλλά, με δεδομένο ότι η όλη συζήτηση ξεκίνησε εξαιτίας της εντελώς αψυχολόγητης (για να το θέσω ευγενικά) συμπεριφοράς Ανδρουλάκη, οι πιθανότητες τείνουν προς αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα. Κι έτσι πρέπει.

Η πολιτική σταθερότητα είναι εκ των ουκ άνευ και πρωταρχικός στόχος, σε κάθε συγκυρία. Πολύ δε περισσότερο τώρα, που οι εκτιμήσεις για την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή οικονομία στα επόμενα, αρκετά τρίμηνα, είναι βαθύτατα δυσοίωνες.

Προφανώς υπάρχει ένα ζήτημα θεσμικής προσήλωσης! Μην γελιόμαστε! Αλλά, όταν αυτή η θεσμική προσήλωση σε φέρνει αντιμέτωπο με την πιθανότητα να απαιτηθεί η συνεργασία με κάποιον ο οποίος, ασχέτως των γελοίων δικαιολογιών που προβάλλουν οι συνεργάτες του, αδιαφορεί για 600 οικογένειες ενός προσωπικού καπρίτσιου, δεν υπάρχει επιλογή. Δεν μπορείς να ελπίζεις ότι θα συνεργαστεί πάνω σε λογική και δημοκρατική βάση, χωρίς να στοχεύει πρώτιστα σε λαϊκίστικα κομματικά οφέλη. Είναι η πολιτική πχιότητα (που θα έλεγαν και οι σύντροφοι της Χαριλάου Τρικούπη) του ατόμου που δεν επιτρέπει αυταπάτες. Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα, καμία απολύτως εγγύηση ότι μεθαύριο δεν θα τινάξει την χώρα στον αέρα για ένα (άλλο;) καπρίτσιο. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, απλά αρέσκεται στα υπερβολικά και συνήθως βαριά ζημιογόνα ρίσκα!

Με γνώμονα λοιπόν την ευθύνη του εκάστοτε πρωθυπουργού, για κατά το δυνατόν διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει πολλές επιλογές. Πιθανότατα θα χρειαστεί να πάρει μια δύσκολη προσωπικά απόφαση, αλλά θα την πάρει. Όπως έχει κάνει πάλι στο διάστημα της θητείας του. Και λογικά, δεν θ’ αργήσει…

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr