Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι πια κόμμα εξουσίας. Από την Κυριακή είναι σκέτο κόμμα με επικίνδυνη κλίση προς το απόκομμα.
Καιρός είναι λοιπόν να δώσουν την εντολή σε νέα πρόσωπα με νέες αντιλήψεις για το αύριο κι όχι για το χθες.
Διότι μόνον έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η παροιμιώδης αποτυχία να φέρει σε πέρας ένα δικό της project, τις εκλογές για ανάδειξη νέου Προέδρου. Είτε πρόκειται για τεχνικό φιάσκο είτε όπως υπονοούν κάποιοι για ένα εσκεμμένο φιάσκο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Συντριπτικό κάταγμα στο κύρος, στο ειδικό βάρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αν λοιπόν πριν την Κυριακή υπήρχε κάποια πολιτική βάση στη θεωρία της ενότητας και της συντηρητικής διαχείρισης σε δύσκολους πονηρούς καιρούς, στη θεωρία δηλαδή της ασφαλούς στρατηγικής επιβίωσης, σήμερα καλώς ή κακώς η βάση αυτή έχει τιναχτεί στον αέρα.
Δεν υπάρχει πια τίποτε και κανείς που να μπορεί να εκληφθεί σαν «σταθερά» εκτός κι αν αλλάξει πολιτική στρατηγική ο μακροβιότερος Πρόεδρος του κόμματος και πάρει ο ίδιος το τιμόνι στα χέρια του. Απίθανο αλλά οφείλω να το αναφέρω. Διαφορετικά, δι αντιπροσώπων δηλαδή…. άστο καλύτερα όπως φάνηκε καθαρά τα τελευταία 24ωρα!
Το θέμα λοιπόν είναι ότι η ΝΔ του 28% ή του 18% αν σκεφθεί κανείς την αποχή-ρεκόρ και των 76 βουλευτών, έχασε την Κυριακή το βασικό της εναπομείναν πλεονέκτημα. Τη σοβαρότητα.
Διότι ένα κόμμα ειδικά σε καιρούς κρίσης και μετά από μια κυβερνητική περίοδο μπορεί να συρρικνωθεί αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ ανάγκην ότι θα κατρακυλήσει μέχρι το μονοψήφιο ποσοστό αν έχει πρώτον κοινωνική αντιστοίχιση και δεύτερον βαρύτητα σαν οργανισμός.
Η ΝΔ έχει -και μπορεί να αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη αν συνέλθει- υπαρκτή κοινωνική αναφορά, στον κεντροδεξιό φιλελεύθερο χώρο. Δεν έχει όμως σοβαρότητα, την έχασε σταδιακά και από την Κυριακή απότομα. Όχι δεν προτίθεμαι να συνεχίσω με έναν γενικό ισοπεδωτικό αφορισμό, ούτε με μια γενική επίκληση περί ενότητας και γαλάζιων αλόγων, διότι όχι δεν θεωρώ ότι υπάρχει πλέον τέτοια βάση.
Η Νέα Δημοκρατία έχει έναν και μόνον έναν δρόμο από εδώ και πέρα κι αυτός δεν είναι να μαζεύει τα σπασμένα κομμάτια της και να προσπαθεί να τα κολλήσει με σάλιο και ωραία λόγια. Πρέπει να τραβήξει μία γραμμή και να γυρίσει σελίδα χωρίς κανένα δισταγμό.
Ό,τι έγινε έγινε, αλλά επειδή δεν διορθώνεται αυτοί που μπορούν να αλλάξουν την πορεία της επόμενης μέρας, είναι η βάση. Όσοι δηλαδή αποφασίσουν ότι ναι θα πάνε να ψηφίσουν αντιλαμβανόμενοι ότι αν ο φιλελεύθερος χώρος συρρικνωθεί κι άλλο ή διαλυθεί, τότε το κενό δεν θα καλυφθεί θα μείνει για καιρό μια επικίνδυνη μαύρη τρύπα με όσα αυτό συνεπάγεται.
Η βάση, που πρέπει να διευρυνθεί και μάλιστα θεαματικά, έχει την ευθύνη να δείξει τον δρόμο και να αναγκάσει το κλειστό κομματικό σύστημα, τους λίγους που βλέπουν μια σκακιέρα μπροστά τους και νομίζουν ότι κινούν πιόνια, σε αλλαγή. Διότι οι λίγοι δεν κινούν πιόνια, δεν κινούν ανθρώπους, το αντίθετο συμβαίνει.
Υπάρχουν εκεί επίμονοι, οι ίδιοι και οι ίδιοι, εναλλασσόμενοι και ….πηγαινοερχόμενοι, επειδή τα «πιόνια» τους εμπιστεύτηκαν και τους έδωσαν με την ψήφο τους εξουσία. Καιρός είναι λοιπόν να δώσουν την εντολή σε νέα πρόσωπα με νέες αντιλήψεις για το αύριο κι όχι για το χθες. Καθαρή εντολή για να μην υπάρξει νέα παρερμηνεία νέα προσπάθεια να ελέγχεται το μικρό κλειστό μαγαζάκι σαν σκακιέρα.