Στα 17 καίγεσαι...

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς γκουρού της πολιτικής επικοινωνίας για να καταλάβει ότι μετά το απόλυτο “κάζο” της αξιολόγησης και την αποτυχία της σε όλα τα μέτωπα η κυβέρνηση προσπαθεί να αλλάξει την αντζέντα μετατοπίζοντας τη δημόσια συζήτηση σε θέματα όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος και η αλλαγή του εκλογικού νόμου. Ούτε απαιτείται βαθιά γνώση Συνταγματικού Δικαίου για να διαπιστώσει κάποιος την πλήρη αντισυνταγματικότητα των προτάσεων για αναθεώρηση του Συντάγματος μέσω δημοψηφίσματος. Ή την θεσμικά και δημοκρατικά επικίνδυνη επιπολαιότητα όσων τις επεξεργάστηκαν. Θαρρείς και το Σύνταγμα δεν υπάρχει –μεταξύ άλλων- και για να προστατεύει θεμελιώδεις αξίες του πολιτεύματος από τις συγκυριακές μεταβολές της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος.

Είναι ωστόσο στ’ αλήθεια δύσκολο να συλλάβει και ο πιο ευφάνταστος νους την απόσταση που χωρίζει ορισμένα κυβερνητικά στελέχη από την πραγματικότητα, ώστε να πιστεύουν ότι οι δεκαεφτάρηδες θα ενισχύσουν εκλογικά το κόμμα τους

Και βέβαια δεν είναι απαραίτητο να έχει μυηθεί κανείς σε μικροπολιτικά παιχνίδια και τακτικισμούς για να αντιληφθεί την οπορτουνιστική λογική που κρύβεται πίσω από πολλές κυβερνητικές σκέψεις, όπως η φαεινή ιδέα της απλής αναλογικής με ολική κατάργηση του bonus για το πρώτο κόμμα. Απαιτείται όμως σίγουρα φαντασία, οξυδέρκεια και πιθανώς μαντικές ικανότητες για να κατανοήσει κανείς το σκεπτικό πίσω από την πρόταση για ψήφο στα 17. Κι αυτό όχι απλώς γιατί είναι παράλογο να παρέχεται το δικαίωμα ψήφου σε άτομα που βάσει νόμου δεν δικαιούνται ούτε ποδήλατο να οδηγήσουν χωρίς την άδεια των κηδεμόνων τους. Ούτε γιατί πρόκειται για άτομα κατά κανόνα ανώριμα που είτε θα επιλέξουν στην κάλπη ό,τι τους υποδείξουν οι γονείς τους είτε το ακριβώς αντίθετο από αντίδραση. Ακόμη και το επιχείρημα: “τι 18 τι 17; Σιγά τη διαφορά” δεν θα μου προξενούσε ιδιαίτερη εντύπωση. Οι κατά καιρούς ηγεσίες μας, άλλωστε, έχουν χρησιμοποιήσει τόσο φαιδρά επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα που η δήθεν άγνοια της σημασίας που έχει η πάροδος ενός έτους –και μάλιστα του τελευταίου σχολικού έτους- στις ευαίσθητες αυτές ηλικίες δεν θα εξέπληττε και πολλούς.

Είναι ωστόσο στ’ αλήθεια δύσκολο να συλλάβει και ο πιο ευφάνταστος νους την απόσταση που χωρίζει ορισμένα κυβερνητικά στελέχη από την πραγματικότητα, ώστε να πιστεύουν ότι οι δεκαεφτάρηδες θα ενισχύσουν εκλογικά το κόμμα τους. Ίσως κάποιοι να ξέμειναν καναδυό χρόνια πίσω αλλά οι σημερινοί δεκαεφτάρηδες, σε πλήρη αντίθεση με τις προηγούμενες “φουρνιές”, δέχθηκαν τα πρώτα τους πολιτικά ερεθίσματα με το ΣΥΡΙΖΑ να είναι εξουσία, κατεστημένο, καθεστώς. Αν λοιπόν η κυβέρνηση ποντάρει στη νεανική αντισυστημική τους ψήφο καλύτερα να ψάχνει από τώρα για μαύρες πλερέζες.

Αλλά δεν είναι αυτό το βασικό: οι δεκαεφτάρηδες ενημερώνονται κατά κύριο λόγο για την πολιτική επικαιρότητα μέσω των social media. Και είναι κοινό μυστικό πως τα –ομολογουμένως αυστηρά με τους πάντες- μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντιμετωπίζουν τη σημερινή κυβέρνηση περίπου σαν ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυρισθούμε πως οι περισσότεροι από τους χρήστες πλέον δεν ασχολούνται με την κυβέρνηση ούτε καν για να της ασκήσουν κριτική· μονάχα για να τη χλευάσουν και να μαζέψουν με εύκολο τρόπο θετικές αντιδράσεις και σχόλια.

Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο: ο σημερινός δεκαεφτάρης θυμάται την πολιτική εξαπάτηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, βιώνει –έστω έμμεσα- το κόστος των επιλογών αυτών και νιώθει στο πετσί του τι εστί Αριστερά –εντός ή εκτός εισαγωγικών- στην εξουσία. Τουναντίον, οι “αμαρτίες” των προηγούμενων και οι δυσάρεστες αποφάσεις που έλαβαν δεν είναι παρά μια θολή παιδική ανάμνηση ή μια αφήγηση κάποιου μεγαλύτερου· κάτι δηλαδή πολύ πιο ανίσχυρο από το βίωμα. Και για τους πιο αντισυστημικούς, που δεν θα ψήφιζαν μια μετριοπαθή πολιτική δύναμη, η ψήφος σε άλλες δυνάμεις –γραφικές ή ακραίες- που δεν μετείχαν ποτέ στη διακυβέρνηση του τόπου φαντάζει σίγουρα πιο ελκυστική επιλογή από την ψήφο στα σημερινά κυβερνώντα κόμματα.

Μπορεί επομένως η ψήφος στα 17 να αποτελεί μια καταρχήν άστοχη και ανορθολογική επιλογή, είναι όμως ταυτοχρόνως –σε περίπτωση που υπερψηφισθεί- μια μοναδική ευκαιρία να “πάρουν” όλοι ένα σημαντικό μάθημα: πως τα παιχνίδια με τους θεσμούς έχουν απρόβλεπτες συνέπειες και συχνά γυρνούν “μπούμερανγκ”.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr