Στην υγεία του Στέφανου, του Νίκου και της Όλγας

Γνωστός αρθρογράφος μεγάλης εφημερίδας, φίλος μου από τα παλιά, ειρωνευόταν προ ημερών (με μπρίο ομολογώ), όλους τους άλλους σχολιαστές- δημοσιολόγους που υποστηρίζουν/ουμε, ότι ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση αντιμετωπίζουν δυσκολίες εξαιτίας της απουσίας της αντιπολίτευσης.

Είχε κάποιο δίκιο. Ποια κυβέρνηση και ποιος πρωθυπουργός δεν ονειρεύεται ένα παρόμοιο σκηνικό σαν αυτό που ζει ο Μητσοτάκης. Το δεύτερο κόμμα να διαλύεται και το τρίτο κόμμα να κοιμάται. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εκπροσωπείται από τον Νίκο Παππά. Τον Νίκο Παππά 13-0, ούτε καν τον μπασκετμπολίστα, που αυτός τουλάχιστον, ρίχνει και καμία "@@@για"

Και στα δεξιά του Μητσοτάκη, διάφοροι παρδαλοί να αδυνατούν να κεφαλαιοποιήσουν τη δυσαρέσκεια, ακριβώς επειδή είναι παρδαλοί.

Διότι στις εκλογές δεν θα αναμετρηθεί ο Μητσοτάκης με τα προβλήματα και με την ακρίβεια, ούτε με το καλάθι του νοικοκυριού, αλλά θα αναμετρηθεί με τα άλλα κόμματα και τους άλλους υποψήφιους πρωθυπουργούς. Στις κάλπες επιλέγουμε, διαλέγουμε, δεν λέμε τη γνώμη μας. Για τη γνώμη μας υπάρχουν τα καφενεία και τα social media ή αν σε πετύχει ο Ζούπης στο τηλέφωνο τα γκάλοπ. Όρεξη να υπάρχει και χρόνος για σκότωμα.

Στις εκλογές διαλέγουμε, έστω το λιγότερο κακό. Και στην παρούσα φάση κανείς δεν διεκδικεί στα σοβαρά τη διακυβέρνηση, δεν υπάρχει καμία άλλη σοβαρή επιλογή, εκτός από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Παίζει μόνος του. Μπορεί λοιπόν να ανοίξει σαμπάνιες και να πιει στην υγεία του Στέφανου, της Όλγας, του Νίκου και του Παύλου.

Από την άλλη έχει φυσικά άδικο. Διότι στην πολιτική όλα είναι συγκρίσεις. Αυτός τα λέει καλά, αυτή λέει ανοησίες. Αυτή το έκανε σωστά, αυτός έκανε ανοησίες. Πριν επιλέξουμε δηλαδή, κάνουμε συγκρίσεις. Σκεφτείτε για παράδειγμα, εκεί που ακούγαμε (θυμωμένοι) τον Κικίλια να εξηγεί τι πήγε τόσο στραβά στον Βαρνάβα, πώς τους ξέφυγε η φωτιά, να έβγαινε η Δούρου (διαβάζω ότι θέλει να είναι και υποψήφια, κι άλλες σαμπάνιες παρακαλώ), να έβγαινε η Δούρου με τον Καραμέρο λοιπόν, να μας εξηγήσουν πώς έπρεπε να δουλέψει η πυροσβεστική, γιατί ο Κικίλιας δεν τραβάει και δεν μπορεί και πώς εκείνοι θα το έκαναν καλύτερα. Και θα είχαν σβήσει τη φωτιά έως ότου πεις κίμινο. Δεν ξέρω εσείς, αλλά η δική μου αντίδραση θα ήταν "Κικίλιας και ξερό ψωμί ρε". Κικίλιας και πάλι Κικίλιας. Και υποθέτω δεν είμαι ο μόνος.

Αλλά φυσικά υπάρχουν και άλλες παρενέργειες. Η απουσία αντιπολίτευσης δημιουργεί μια επανάπαυση, μια οκνηρία. Αυτό που άλλοι ονομάζουν μεταρρυθμιστική κόπωση. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ; Το πιο ωραίο σχόλιο που διάβασα ήταν, πως αυτή η ομιλία που εκφώνησε ο πρωθυπουργός στο Βελλίδειο, έμοιαζε περισσότερο, ταίριαζε περισσότερο, με ομιλία υπουργού Οικονομικών. Όχι με ομιλία πρωθυπουργού.

Μια το λάδι, δυο το ξύδι, τρία τα λαδόξυδο. Τόσο το επίδομα τέκνων, τόσο το επίδομα για τους πολύτεκνους. Και εξασφαλίστηκε κονδύλι για να ανακαινιστούν εκατοντάδες σχολικές αίθουσες παρακαλώ.

Θέλω να πω ότι από την ομιλία έλειπε το όραμα, το σχέδιο, ένας μεγάλος στόχος. Ένας στόχος που θα κινητοποιήσει την κοινωνία, θα δημιουργήσει αισιοδοξία, ένας οδικός χάρτης για μια μεγάλη αλλαγή, για την επιστροφή της χρεοκοπημένης Ελλάδας στο ευρωπαϊκό προσκήνιο. Ποιο ήταν το αφήγημα (για να είμαστε και μέσα στη μόδα όσον αφορά τη φρασεολογία και τους όρους) της δεύτερης τετραετίας;

Άλλωστε ήδη από την εποχή Σημίτη ξέρουμε ότι ο στόχος της αντιμετώπισης των προβλημάτων της καθημερινότητας είναι ένας χαμένος στόχος. Ο καθένας έχει μια διαφορετική καθημερινότητα, ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα και τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται και σπανίως λύνονται, ακόμα και αν υπάρχουν διορθώσεις και βελτιώσεις. Ποτέ κανείς δεν είναι ικανοποιημένος. Ειδικά στην Ελλάδα.

Η εικόνα δεν άλλαξε με τη συνέντευξη τύπου. Όπου μάθαμε ότι δεν θα αλλάξει το εκλογικό σύστημα, ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της 4ετίας, ότι δεν σκοπεύει ο πρωθυπουργός να μετακομίσει σε ευρωπαϊκό πόστο πριν από τη λήξη της θητείας του και ότι η συζήτηση για τον νέο/α πρόεδρο της Δημοκρατίας θα γίνει στην ώρα της. Συναρπαστικό. Αναρωτιέμαι, πόσοι ήταν αυτοί που αγωνιούσαν για το εκλογικό σύστημα και τη νέα Συνταγματική αναθεώρηση. Εκτός από τους πολιτικούς συντάκτες που θέλουν να γράψουν κανένα κομμάτι για το κυριακάτικο φύλλο. Η συνέντευξη είχε την ίδια παλαιομοδίτικη essence όσο και οι ανέμπνευστες ερωτήσεις των συναδέλφων μου.

Ορισμένοι υποστηρίζουν- και ίσως δεν έχουν άδικο- ότι η κόπωση και η έλλειψη ενθουσιασμού και οράματος που παρατηρεί κανείς στα κυβερνητικά στελέχη και στον Μητσοτάκη, έχει να κάνει με το φτωχό 28% των ευρωεκλογών, που τσουρούφλισε τις φιλοδοξίες των μεταρρυθμιστών. Και δημιούργησε και μια ομάδα μονίμως παραπονούμενων εντός του κυβερνώντος κόμματος γαλάζιων στελεχών, που εμφανίζονται αντιδραστικοί σε κάθε αλλαγή και κάθε ανατροπή, μάλλον γιατί διεκδικούν πόστο στην κυβέρνηση.

Μπορεί να έχουν δίκιο. Πάντως αν η πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για τα επόμενα τρία χρόνια είναι μερεμέτια, νταντάδες της γειτονιάς και απογευματινά ιατρεία, μάλλον υπάρχει αυτή η ευκαιρία για την οποία μίλησε ο Κώστας Σημίτης.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr