Μία από τις σημαντικότερες συνέπειες της πανδημίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η αναστολή ισχύος μιας από τις θεμελιώδεις Συνθήκες, του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Εάν οι εταίροι δεν είχαν συμφωνήσει σε αυτή την αναστολή, οι περισσότερες χώρες και θα αντιμετώπιζαν πολύ χειρότερα απ’ ό,τι συνέβη στην πραγματικότητα την πανδημία και δεν θα τηρούσαν τους δημοσιονομικούς κανόνες. Ενώ για κάποιες χώρες με προβληματικότερες του μέσου όρου οικονομίες, η πανδημία θα μπορούσε εύκολα να σημαίνει την πλήρη καταστροφή. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας (ξεκάθαρα μεταξύ των προβληματικότερων οικονομιών της ΕΕ), να κάνει την περίοδο των Μνημονίων να μοιάζει με μια μεγάλη γιορτή... αφθονίας!
Καμία ανεπτυγμένη χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει παραγωγικά και αποτελεσματικά, χωρίς σοβαρούς δημοσιονομικούς κανόνες. Οπότε η αναστολή του Συμφώνου είναι αδύνατον να διαρκέσει πολύ. Ειδικά στην Ενωμένη Ευρώπη, που αποτελεί μία ένωση χωρών στηριγμένη πρώτιστα στα κοινά οικονομικά συμφέροντα.
Η κουβέντα για την επαναφορά των κανόνων, έχει ήδη ξεκινήσει! Και δεν αφορά μόνο τον ακριβή χρόνο στον οποίο θα γίνει αυτή η επαναφορά, χωρίς περαιτέρω αλλαγές σε όρους και απαιτήσεις. Η κατάσταση που διαφαίνεται πως θα αφήσει η πανδημία την ευρωπαϊκή οικονομία, δεν επιτρέπει σκέψεις για πρωτογενή πλεονάσματα του 3%, πολύ δε περισσότερο για λόγο χρέους προς Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν κάτω από το 60%. Ειδικά στις χώρες της Ευρωζώνης, με τον μέσο όρο να ξεπερνά το 100% (100,5 στο Α’ τρίμηνο του 2021) κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με οικονομική αυτοκτονία.
Πέραν της πανδημίας όμως, υπάρχουν και άλλοι σοβαροί λόγοι για τους οποίους έχει κριθεί απαραίτητη η αναμόρφωση των κανόνων πριν να τεθούν σε ισχύ ξανά. Π.χ. οι επενδύσεις που είναι αναγκαίο να γίνουν, ώστε να επιτευχθούν οι ευρωπαϊκοί στόχοι αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, απαιτούν κεφάλαια και δαπάνες που είναι πρακτικά αδύνατον να βρεθούν, εάν διατηρηθεί το ισχύον πλαίσιο.
Μέχρι εδώ, όλα καλά. Οι πάντες συμφωνούν πως πρέπει να γίνουν προσαρμογές. Είναι το μόνο σημείο όπου δεν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των 27. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχει χάος.
Οι "πλεονασματικές" (sic) χώρες ζητούν άμεση επαναφορά σε "βιώσιμα μεγέθη", οι "ελλειμματικές" θέλουν να επιβάλλουν πολύ μεγαλύτερη του λογικού, χαλαρότητα, το Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Συμβούλιο (European Fiscal Board - EFB, ανεξάρτητο σώμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αντίστοιχο του Ελληνικού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων της Βουλής) θεωρεί ότι πρέπει να θεσπισθούν διαφορετικά όρια για κάθε χώρα, ενώ ο γνωστός μας και μη εξαιρετέος Klaus Regling του ESM, θεωρεί το όριο του 60% ξεπερασμένο και μη ρεαλιστικό και προτείνει αύξηση του για όλους, άλλοι (αναμεσά τους και η Ελλάδα) προτείνουν να επεκταθεί η λίστα με τις δαπάνες που εξαιρούνται δεν θα λαμβάνονται υπόψη στον υπολογισμό του χρέους και των πρωτογενών πλεονασμάτων (λες και αυτές δεν θα πληρώνονται με χρήματα του προϋπολογισμού) και πάει λέγοντας.
Μία από τις σημαντικότερες συνέπειες της πανδημίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η αναστολή ισχύος μιας από τις θεμελιώδεις Συνθήκες, του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Εάν οι εταίροι δεν είχαν συμφωνήσει σε αυτή την αναστολή, οι περισσότερες χώρες και θα αντιμετώπιζαν πολύ χειρότερα απ’ ό,τι συνέβη στην πραγματικότητα την πανδημία και δεν θα τηρούσαν τους δημοσιονομικούς κανόνες. Ενώ για κάποιες χώρες με προβληματικότερες του μέσου όρου οικονομίες, η πανδημία θα μπορούσε εύκολα να σημαίνει την πλήρη καταστροφή. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας (ξεκάθαρα μεταξύ των προβληματικότερων οικονομιών της ΕΕ), να κάνει την περίοδο των Μνημονίων να μοιάζει με μια μεγάλη γιορτή... αφθονίας!
Καμία ανεπτυγμένη χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει παραγωγικά και αποτελεσματικά, χωρίς σοβαρούς δημοσιονομικούς κανόνες. Οπότε η αναστολή του Συμφώνου είναι αδύνατον να διαρκέσει πολύ. Ειδικά στην Ενωμένη Ευρώπη, που αποτελεί μία ένωση χωρών στηριγμένη πρώτιστα στα κοινά οικονομικά συμφέροντα.
Η κουβέντα για την επαναφορά των κανόνων, έχει ήδη ξεκινήσει! Και δεν αφορά μόνο τον ακριβή χρόνο στον οποίο θα γίνει αυτή η επαναφορά, χωρίς περαιτέρω αλλαγές σε όρους και απαιτήσεις. Η κατάσταση που διαφαίνεται πως θα αφήσει η πανδημία την ευρωπαϊκή οικονομία, δεν επιτρέπει σκέψεις για πρωτογενή πλεονάσματα του 3%, πολύ δε περισσότερο για λόγο χρέους προς Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν κάτω από το 60%. Ειδικά στις χώρες της Ευρωζώνης, με τον μέσο όρο να ξεπερνά το 100% (100,5 στο Α’ τρίμηνο του 2021) κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με οικονομική αυτοκτονία.
Πέραν της πανδημίας όμως, υπάρχουν και άλλοι σοβαροί λόγοι για τους οποίους έχει κριθεί απαραίτητη η αναμόρφωση των κανόνων πριν να τεθούν σε ισχύ ξανά. Π.χ. οι επενδύσεις που είναι αναγκαίο να γίνουν, ώστε να επιτευχθούν οι ευρωπαϊκοί στόχοι αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, απαιτούν κεφάλαια και δαπάνες που είναι πρακτικά αδύνατον να βρεθούν, εάν διατηρηθεί το ισχύον πλαίσιο.
Μέχρι εδώ, όλα καλά. Οι πάντες συμφωνούν πως πρέπει να γίνουν προσαρμογές. Είναι το μόνο σημείο όπου δεν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των 27. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχει χάος.
Οι "πλεονασματικές" (sic) χώρες ζητούν άμεση επαναφορά σε "βιώσιμα μεγέθη", οι "ελλειμματικές" θέλουν να επιβάλλουν πολύ μεγαλύτερη του λογικού, χαλαρότητα, το Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Συμβούλιο (European Fiscal Board - EFB, ανεξάρτητο σώμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αντίστοιχο του Ελληνικού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων της Βουλής) θεωρεί ότι πρέπει να θεσπισθούν διαφορετικά όρια για κάθε χώρα, ενώ ο γνωστός μας και μη εξαιρετέος Klaus Regling του ESM, θεωρεί το όριο του 60% ξεπερασμένο και μη ρεαλιστικό και προτείνει αύξηση του για όλους, άλλοι (αναμεσά τους και η Ελλάδα) προτείνουν να επεκταθεί η λίστα με τις δαπάνες που εξαιρούνται δεν θα λαμβάνονται υπόψη στον υπολογισμό του χρέους και των πρωτογενών πλεονασμάτων (λες και αυτές δεν θα πληρώνονται με χρήματα του προϋπολογισμού) και πάει λέγοντας.
Πηγή: Capital.gr